The Great Ecstasy of Robert Carmichael

Ο Robert Carmichael (Daniel Spencer) ζει σε μια παραθαλάσσια σύγχρονη κωμόπολη της Αγγλίας με τη μητέρα του. Είναι απόμακρος και σιωπηλός, σχεδόν άβουλος, μελετά τσέλο, στο οποίο φαίνεται ότι έχει ξεχωριστό ταλέντο, δέχεται τις προσβολές των συμμαθητών του επειδή δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του από το πλήθος, αλλά συχνάζει με τον αποβληθέντα ταραξία Joe (Ryan Winsley) και τον καλόπιστο Ben (Charles Mnene). Μαζί τους, κάνει κοπάνες από το σχολείο και περιπλανιέται άσκοπα στις ερημιές καπνίζοντας μαριχουάνα. Κάποια στιγμή, τις παραμονές της εισβολής στο Ιράκ, αποφυλακίζεται ο ξάδερφος του Joe, Larry (Danny Dyer), ο οποίος παρασέρνει το τρίο σε περεταίρω καταχρήσεις διαφόρων ναρκωτικών ουσιών και ξεσπάσματα βίας. Μια φαιδρή 'επαναστατική' ιδέα του Joe, θα τους οδηγήσει σ' ένα κρεσέντο βίας χωρίς προηγούμενο, όπου ο Robert Carmichael θα βιώσει τη μεγάλη έκστασή του...

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 27χρονου Βρετανού Thomas Clay φανερώνει από πολύ νωρίς έναν δημιουργό με ταλέντο που, όμως, βιάζεται πολύ να μεγαλώσει. Διαφημίστηκε για τις απωθητικές σκηνές βίας που περιέχει και την προσεγμένη εικόνα του γνωστού έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Γιώργου Αρβανίτη. Δυστυχώς, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν αρκετά προβληματα. Ο Robert Carmichael είναι ένας σύγχρονος έφηβος της Αγγλίας που ζει μια τετριμμένη, μονότονη, απαθή ζωή. Αποκλεισμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο, κάνει παρέα με τους λοιπούς 'απόκληρους' προσπαθώντας(;) να βρει ένα νόημα στη βασανιστική καθημερινότητά του, που ούτε η ενασχόλησή του με τη μουσική, ούτε οι κρυφοί αυνανισμοί του με τα άπαντα του Marquis De Sade στο χέρι, δεν του δίνουν. Γύρω του, χτίζεται ο μικρόκοσμος της κοινωνίας μέσα από κλεφτές ματιές στις ζωές των ανθρώπων που τον περιβάλλουν: ο αναθεωρητής καθηγητής του, ο διάσημος σεφ που έχει αποσυρθεί με τη γυναίκα του στην επαρχία, η ενεργή στην κοινότητα μητέρα του, ο απελπισμένος φτωχός εργάτης πατέρας του φίλου του. Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, αλλά και χωρίς κανένα δείγμα εσωτερικής διαμάχης, ο Robert Carmichael ξεσπάει. Και από το ένα άκρο φτάνει στο άλλο, σε μια αποκρουστικά βίαιη πράξη χωρίς προηγούμενο. Και όλο αυτό γίνεται στο τέλος της ταινίας, χωρίς να υπάρχει κανένας αντίλογος. Και το κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο που θα ήθελε να κάνει το «The Great Ecstasy Of Robert Carmichael» έχει εξανεμιστεί.

Ο Thomas Clay τα βάζει μ' ένα πολύ μεγαλύτερο θηρίο απ' όσο μπορεί ν' αντιμετωπίσει. Υπάρχουν στιγμές που φωνάζει ολοφάνερα ότι θα ήθελε να είναι ο Βρετανός Michael Haneke, αλλά δεν μπορεί να στηρίξει τις προσδοκίες του τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά. Προβλήματα ρυθμού, δομής και κατεύθυνσης των ηθοποιών, τον δυσκολεύουν να εκφράσει ξεκάθαρα το όποιο σχόλιο επιθυμεί να κάνει πάνω στην πραγματικότητα που παρατηρεί τριγύρω του. Απ' την άλλη, ο Γιώργος Αρβανίτης προσφέρει απλόχερα την πολυετή εμπειρία του και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά, αλλά υπάρχει συνεχώς η αίσθηση ότι η μακρόσυρτη, εικαστική του απεικόνιση δεν αρμόζει σ' ένα τέτοιο πόνημα υποβόσκουσας βίας σαν το «The Great Ecstasy Of Robert Carmichael». Η σημειολογική αντίστιξη των μονοπλάνων του, μπορεί να έχει τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά δεν καταφέρνει ν' ανοίξει διάλογο, αφού τα γενικότερα προβλήματα της ταινίας την εμποδίζουν. Μοναδική καλή στιγμή το εκτενές μονοπλάνο στο μπλε δωμάτιο ενός εμπόρου ναρκωτικών: Συνοψίζει όλα όσα θέλει να πει ολόκληρη η ταινία σε ένα δεκάλεπτο και θα μπορούσε να σταθεί σα μια αυτούσια ποιητική δημιουργία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 15-02-2007  |  Διανομή: Two One Zero