Il Caimano

Ο Bruno Bonomo (Silvio Orlando), ένας διάσημος παραγωγός της δεκαετίας του '70 που γύριζε b-movies, βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και κινδυνεύει να χάσει το στούντιό του. Ακόμα και η τελευταία του απέλπιδα προσπάθεια να κάνει μια ταινία για το Χριστόφορο Κολόμβο βυθίζεται όταν τον εγκαταλείπει ο σκηνοθέτης. Παράλληλα, ο γάμος του με την Paola (Margherita Buy) οδεύει προς το διαζύγιο και ο Bruno κοιμάται στο γραφείο του τα βράδια μακριά από τους γιους του. Μια νέα σκηνοθέτις, η Teresa (Jasmine Trinca), του δίνει ένα σενάριο που έχει γράψει για τον Silvio Berlusconi, με τίτλο 'Ο Αλιγάτορας', και αποφασίζουν να το γυρίσουν. Και ενώ όλη του η ζωή γκρεμίζεται, ο Bruno αφοσιώνεται στην παραγωγή της ταινίας, σα μια σανίδα σωτηρίας, προσπαθώντας να βρει συμπαραγωγούς, ηθοποιούς και διανομείς, χωρίς να έχει αρχικά πλήρη επίγνωση της επιθετικής στάσης της ταινίας απέναντι στον Πρωθυπουργό. Σιγά σιγά τα προβλήματα πληθαίνουν, καθώς ένας ένας οι συντελεστές αποχωρούν και ο Bruno βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση.

Ο συμπαθής ιταλός σκηνοθέτης Nanni Moretti, που έχει δώσει στο παρελθόν εξίσου συμπαθητικές ταινίες όπως το «Caro Diario» και «La Stanza del Figlio», επιστρέφει φέτος με αυτή την υπερφίαλη, αβανταδόρικη και ακαταλαβίστικη μπαλαφάρα. Ο ίδιος, ο οποίος αποτελεί το πλέον εξαγώγιμο προϊόν της χώρας του όσον αφορά τον αριστερίζοντα πολιτικό κινηματογράφο, έχει δηλώσει επανειλημμένως σε συνεντεύξεις του ότι το «Il Caimano» δεν είναι μια ταινία μόνο για τον Berlusconi. Και για ποιον είναι τότε, αναρωτιέται ο θεατής; Για τη γενική πολιτική κατάσταση στην Ιταλία; Αφού μόνο ο Berlusconi χρωματίζεται στην ταινία και, εξάλλου, η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια είναι ο Berlusconi! Μήπως είναι μια ταινία για τα προβλήματα των παραγωγών στη σύγχρονη βιομηχανία του ιταλικού κινηματογράφου; Ε, δε χρειάζεται μια ταινία για να καταλάβει κανείς ότι οι παραγωγοί των b-movies της δεκαετίας του '70 είναι πολύ πιθανό να μην μπορούν να σταθούν στα σημερινά δεδομένα και τις απαιτήσεις της κινηματογραφίας. Ή μήπως είναι μια ταινία για την κρίση των οικογενειακών σχέσεων; Αν είναι έτσι, τότε τι δουλειά έχουν τα δύο παραπάνω θέματα και εμποδίζουν αυτό να αναπτυχθεί; Μάλλον είναι λίγο απ' όλα - αποφαίνεται ο θεατής - και εκεί είναι που τον χάνει ο Moretti. Γιατί αν ήθελε ιταλική σαλάτα θα πήγαινε σε μια πιτσαρία και όχι σε κινηματογραφική αίθουσα. Και το «Il Caimano» είναι μια ιταλική σαλάτα όπου όλα συμβαίνουν και τίποτα δε γίνεται, όλα αποκαλύπτονται και τίποτα δε λέγεται, ένας αχταρμάς δειλίας που δεν αρμόζει διόλου σε ότι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα ο ιταλός δημιουργός. Και βέβαια, ούτε λόγος για πιθανό παραλληλισμό του Bruno με το Berlusconi μέσω του κοινού άξονα της 'ταινίας μέσα στην ταινία', μία σκέψη που ίσως να έδινε κάποιο νόημα στο χάος που συναρμολόγησε ο Moretti.

Με σχεδόν τηλεοπτικές κάμερες (σα να είναι από τα κανάλια του ίδιου του Berlusconi) και με μια μοντέζ σκνίπα, το «Il Caimano» δεν έχει τίποτα να προσφέρει ούτε στο μάτι. Ξερό, βαρετό, ξεχειλωμένο. Μόνο ο Silvio Orlando ξεχωρίζει από τους ηθοποιούς, και αυτός μάλλον περισσότερο λόγω της συμπαθούς φυσιογνωμίας του παρά της υποκριτικής του προσπάθειας. Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Moretti (που δεν πρωταγωνιστεί αυτή τη φορά - μήπως ήξερε κάτι;) είναι παντελώς αδιάφοροι. Κρίμα, κρίμα, και πάλι κρίμα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 07-09-2006  |  Διανομή: Rosebud  |  Επίσημο Site