Texas Chainsaw Massacre

Τον Αύγουστο του 1963 η αστυνομία του Τέξας επισκέφθηκε αιφνιδιαστικά το αγρόκτημα ενός εργάτη των τοπικών σφαγείων. Το θέαμα που αντίκρισαν στα υπόγεια του σπιτιού ξεπερνούσε και την πιο νοσηρή φαντασία. Τα τριάντα τρία φρικτά κατακρεουργημένα ανθρώπινα σώματα και ο απεχθέστερος μανιακός δολοφόνος της σύγχρονης εποχής απασχόλησαν για πολύ καιρό τον αμερικανικό τύπο. Ένα χρόνο μετά, η αυθεντική ταινία «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» βγαίνει στις αίθουσες. Οι αντοχές του κοινού δοκιμάζονται. Ο διαβολικότερος χαρακτήρας ταινιών θρίλερ, με το παρατσούκλι Leatherface, χάρη στις πρωτότυπες μάσκες του από το δέρμα του προσώπου των θυμάτων του, έμελλε να στοιχειώσει για πάντα το μυαλό των απροετοίμαστων θεατών. Δύο δεκαετίες μετά, ένας αξιοπρόσεκτος σκηνοθέτης από το χώρο των video-clip κάνει το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, ξυπνώντας εκείνες τις φρικτές αναμνήσεις. Χάριν οικειότητας, όπως προσέθεσε εκείνος. Οικειότητας του τρόμου; Γιατί όχι.

Δεν είναι απλά ότι η ταινία του Marcus Nispel αφήνει χιλιόμετρα πίσω κάθε ταινία τρόμου της τελευταίας πενταετίας. Ούτε ότι απλά τραβά ξανά την προσοχή στις ταινίες τρόμου, όπως έκανε ο Wes Craven με το Scream. Στην πραγματικότητα ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία του είδους. Τα θρίλερ δεν αρκεί να στηρίζονται πλέον στον κλισαρισμένο αιφνιδιασμό, ούτε την αναληθοφανή υπερβολή. Βουτάνε βαθιά στις ανθρώπινες φοβίες, τις ανασύρουν και τις τσουβαλιάζουν κυριολεκτικά στην πίσω αυλή μας. Τα τέρατα του μυαλού δεν ζουν στο σκοτάδι. Κυκλοφορούν τριγύρω μας και δεν περιμένουν να νυχτώσει για να σπάσουν την πόρτα. Ο «Σχιζοφρενής» του Nispel πάνω απΑ όλα σέβεται και αξιοποιεί, ξεζουμίζει σχεδόν το κινηματογραφικό μέσο. Η φωτογραφία χρησιμοποιείται με μαεστρία και ευρηματικότητα, και συνθέτει εικόνες ατόφιας κινηματογραφικής ποίησης. Η σκηνοθεσία, ακόμα κι αν παραπέμπει σε αισθητική διαφήμισης, δίνει με όρεξη το στίγμα της, έχει επιτέλους μία κάποια άποψη. Τι κι αν οι πρωταγωνιστές δεν διαφοροποιούνται ούτε στο ελάχιστο από το μοντέλο των ωραίων αλλά ατάλαντων «ανερχόμενων σταρ»; Η παρουσία τους είναι απλά το όχημα, για τη μεταφορά σε μία άλλη πραγματικότητα, και αυτό το καταφέρνουν και με το παραπάνω. Τελικά, το σινεμά δεν είναι παρά ένα ζωντανό βιβλίο παραμυθιών. Με τον Nispel συναντάμε μετά από πολύ καιρό έναν νέο, δεινότατο παραμυθά. Ακόμα κι αν τα παραμύθια του μιλάνε για ταραγμένα μυαλά και σαρκοβόρα πριόνια.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 30-01-2004  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site