The Rule Of Jenny Pen

Ένας σεβαστός αλλά αυταρχικός δικαστής, ο Stefan Mortensen (Geoffrey Rush), παθαίνει εγκεφαλικό και εισάγεται σε έναν οίκο ευγηρίας, ανήμπορος και ευάλωτος. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τον Dave Crealey (John Lithgow), έναν ψυχοπαθή τρόφιμο που τρομοκρατεί στα κρυφά τους υπόλοιπους με μια σαδιστική κούκλα - ένα διεστραμμένο εργαλείο φόβου και βασανισμού. Αυτό που ξεκινά ως μια φαινομενικά παιδιάστικη κακοποίηση, γρήγορα κλιμακώνεται σε μια αληθινή ατμόσφαιρα τρόμου. Καθώς οι ισχυρισμοί του Mortensen αγνοούνται και κανείς δεν τολμά να αντιδράσει, ο ίδιος αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Crealey, σε μια παρανοϊκή μάχη όπου η δικαιοσύνη και η παράνοια συγκρούονται με φρικιαστικές συνέπειες.

Στην κεντρική ιδέα πίσω από το «The Rule Of Jenny Pen» υπάρχει η πρώτη ύλη είτε για μια εντελώς campy, instant cult ταινία τρόμου με γερόντια που πλακώνονται, είτε για μια σοβαρή ταινία ψυχολογικού τρόμου πάνω στο θάνατο, τη φθορά, τη μοναξιά των γηρατειών, τη μάχη μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης. Ο James Ashcroft καταφέρνει να μην κάνει τίποτα από τα δύο, αφενός γιατί δεν είναι σοβαρός αλλά σοβαροφανής, αφετέρου γιατί η προσέγγισή του είναι εντελώς ρηχή και καθόλου, μα καθόλου αυτοσαρκαστική. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι μια άχρωμη και άοσμη ταινία γεμάτη κλισέ και κοιλιές, η οποία με το ζόρι οδηγείται σε μια αδιάφορη κλιμάκωση.

Μέχρι να φθάσουμε εκεί, ωστόσο, ο Ashcroft έχει προσπαθήσει να μας πείσει ότι είναι ο νέος Roman Polanski ή ο νέος Brian De Palma. Δυστυχώς, δε διαθέτει τη μαεστρία του πρώτου στο χειρισμό του υπο-κειμένου και στη χρήση των υπαινιγμών, ενώ όσα split diopter shots κι αν χρησιμοποιεί δεν μπορεί να αναπλάσει το ύφος των ταινιών του δεύτερου, καθώς δε διαθέτει την εικονοπλαστική μαστοριά του. Μπορεί να φθάνει στο σημείο να προσλάβει μέχρι κι έναν από τους σταθερούς συνεργάτες του Αμερικανού δημιουργού μπροστά από το φακό, τον John Lithgow, προκειμένου να υπογραμμίσει ακόμη περισσότερο τις υποτιθέμενες εκλεκτικές συγγένειες με το σινεμά του βετεράνου auteur, αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να μας πείσει.

Τουλάχιστον η παρουσία του Lithgow, μαζί με εκείνη του εξίσου έμπειρου και ικανού Geoffrey Rush, κρατούν ως ένα βαθμό το ενδιαφέρον μας. Ο Lithgow επιστρέφει μετά από χρόνια σε ρόλους "κακού" σε ταινία τρόμου, κάτι το οποίο έχει κάνει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία για λογαριασμό του De Palma, ενώ τον Rush τον είχαμε επιθυμήσει πολύ καθώς είχε κάποια χρόνια να εμφανιστεί μπροστά από το φακό. Κρίμα που η επιστροφή του και η συνάντηση των δύο αυτών ταλαντούχων ερμηνευτών δεν έγινε για λογαριασμό μιας περισσότερο αξιόλογης ταινίας, υπό την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη που θα έχτιζε γύρω από τους πρωταγωνιστές του ένα πραγματικά υποβλητικό σκηνικό αμφισημίας και απειλής.

Το «The Rule Of Jenny Pen» δεν είναι, τελικά, παρά ένα ψυχολογικό θρίλερ του σωρού, το οποίο, παρά την πρωτότυπη ιδέα του, δεν καταφέρνει ούτε να μας ψυχαγωγήσει, ούτε να μας δώσει κάτι να σκεφτόμαστε μερικές μέρες μετά την προβολή του. Όσο δύσκολη είναι, από ένα σημείο και μετά, η παρακολούθησή του, άλλο τόσο εύκολο είναι να ξεχάσουμε ό,τι είδαμε. Ο James Ashcroft φαίνεται πως έχει δει πολύ σινεμά, δεν έχει αφομοιώσει όμως τις επιρροές του και δεν έχει δική του φωνή ακόμα. Η ταινία δεν ξέρει αν ανήκει στο λεγόμενο "elevated horror" ρεύμα ή στο θεωρούμενο ως mainstream και αυτό έχει συνέπειες στον τόνο της.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 20-03-2025  |  Διανομή: Neo Films