Hard Truths

Η Pancy Deacon (Marianne Jean-Baptiste) είναι μια γυναίκα βασανισμένη από οργή και κατάθλιψη, όντας υπερευαίσθητη στην παραμικρή λέξη που θα της ακουστεί προσβλητική. Η κριτική της επί του συζύγου της και του ανήλικου γιου της είναι τόσο ανελέητη, που κανείς από τους δυο τους δεν μπαίνει πια στη διαδικασία να διαφωνήσει μαζί της. Αλλά οι τσακωμοί της επεκτείνονται κι εκτός σπιτιού, είτε με πωλητές είτε με αγνώστους, με την Pancy να απαριθμεί όλα τα κακά του κόσμου σε όποιον κάθεται να την ακούσει. Ειδικά όμως στην πάντα εύθυμη αδελφή της, Chantelle (Michelle Austin), που παρά τις αντίθετες ιδιοσυγκρασίες τους, ίσως είναι το μόνο άτομο που είναι ικανό να τη συμπάσχει.

Πιστός εκπρόσωπος ενός σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού, το οποίο υπηρετεί σταθερά εδώ και πάνω από τέσσερις δεκαετίες, ο Mike Leigh επιστρέφει έξι ολόκληρα χρόνια μετά το θαυμάσιο μα σφοδρά υποτιμημένο «Peterloo» με την πρώτη του ταινία που τοποθετείται στη σύγχρονη εποχή ύστερα από το «Another Year» του 2010. Η αλήθεια είναι πως η ευαίσθητη, μπολιασμένη με φλεγματικό χιούμορ ματιά του στο μοντέρνο τρόπο ζωής και η διακριτική ανάδειξη κοινωνικών - οικογενειακών προβλημάτων μας είχε λείψει και, ακόμη κι αν το «Hard Truths» είναι μια ήσσονος σημασίας προσθήκη στη φιλμογραφία του, δεν παύει να αποτελεί καλοδεχούμενη επιστροφή ενός μείζονος δημιουργού. Πόσο μάλλον όταν τροφοδοτεί το λεξιλόγιό μας με ένα σωρό ευφάνταστες προσβολές τις οποίες εκτοξεύει η ηρωίδα προς τα υπόλοιπα πρόσωπα.

Το νέο φιλμ του Αγγλου δημιουργού φιλοτεχνεί το πορτρέτο μιας γυναίκας της οποίας της φταίνε τα πάντα και οι πάντες, δίχως να υφίσταται, φαινομενικά, πραγματικός λόγος για αυτό. Μήπως, όμως, όλοι μας δεν κρύβουμε μέσα μας μια ανεξήγητη οργή, την οποία προσπαθούμε να καταπιέσουμε, προκειμένου να μην ξεσπάσει προς όσους δεν ευθύνονται σε τίποτα; Οι γρήγοροι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι ταξικές ανισότητες που εξακολουθούν να υπάρχουν στις δυτικές κοινωνίες, το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι περνούν όλη τη ζωή τους δουλεύοντας σκληρά χωρίς οι συνθήκες διαβίωσής τους να καλυτερεύουν είναι πιθανοί λόγοι της συσσωρευμένης οργής που χαρακτηρίζει την πρωταγωνίστρια της ταινίας, την οποία υποδύεται μια Marianne Jean-Baptiste σε μεγάλη φόρμα.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του Leigh, το «Hard Truths» είναι κάπως σχηματικό. Οι χαρακτήρες του παραμένουν καθ' όλη τη διάρκειά της ταινίας απόμακροι και κάπως μονοδιάστατοι. Ενίοτε αυτό λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της γλυκόπικρης κωμωδίας που κατά βάθος θέλει να είναι το φιλμ, έχει όμως σαν αποτέλεσμα οι δραματικές κορυφώσεις να μη δουλεύουν τόσο αποτελεσματικά όσο θα ήθελε ο δημιουργός. Σε μια από τις παλαιότερες ταινίες του, το εξαίρετο «All or Nothing» (2002), ο Leigh είχε αποπειραθεί ένα παρόμοιο οικογενειακό πορτρέτο και η αντιπαραβολή των δύο ταινιών αποκαλύπτει τις κατά τόπους αδυναμίες του «Hard Truths».

Ωστόσο, το γεγονός ότι η νέα ταινία του βρίσκεται στη σκιά των κλασικών δημιουργιών του δε σημαίνει πως ο Mike Leigh δεν παρέδωσε ακόμα μία άξια ταινία. Το «Hard Truths» είναι έλασσον μόνο για τα δεδομένα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, ο οποίος έχει θέσει τον πήχη πολύ υψηλά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ακόμα μια ταινία που μας θυμίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός κοινωνικού κινηματογράφου που θα αναδεικνύει κακώς κείμενα και παθογένειες της καθημερινότητάς μας χωρίς να κουνά το δάχτυλο ή να ηθικολογεί. Ενός κινηματογράφου που μόνο δημιουργοί του διαμετρήματος του Mike Leigh μπορούν να υπηρετήσουν τόσο αποτελεσματικά. Μακάρι να είναι σε θέση να το κάνει για πολλά ακόμα χρόνια, έστω κι αν δεν είναι όλες οι ταινίες στο ύψος ενός «Naked» (1993) ή ενός «Secrets And Lies» (1996).

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-03-2025  |  Διανομή: Feelgood Entertainment  |  Επίσημο Site