Armand

Όταν ο εξάχρονος Armand κατηγορείται για - απροσδιόριστη - επιθετική κι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε έναν συμμαθητή του, οι γονείς των παιδιών και το προσωπικό του σχολείου συναντιούνται προκειμένου να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Ενώ όμως ο καθωσπρεπισμός παραχωρεί σταδιακά τη θέση του σε δηλητηριώδεις αντιπαραθέσεις, οι ενήλικοι αποδεικνύονται ανίκανοι να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης ώρας του «Armand», του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Halfdan Ullman Tondel, εγγονού των σπουδαίων Ingmar Bergman και Liv Ullman, που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Κάμερα στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών, σχηματίζεις την εντύπωση πως θα παρακολουθήσεις ένα δράμα με περιεχόμενο αντίστοιχο του «Carnage» (2011) του Roman Polanski ή του περυσινού «The Teacher's Lounge». Πράγματι, για περίπου μία ώρα ο Σουηδός σκηνοθέτης τραβά με σεναριακή και σκηνοθετική δεξιοτεχνία το χαλί κάτω από το υποκριτικό προσωπείο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, αποκαλύπτοντας την αληθινή φύση του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα του καθωσπρεπισμού και της προσποιητής, έξωθεν κατασκευασμένης ευπρέπειας.

Δυστυχώς, μετά την πρώτη αυτή ώρα η ταινία μοιάζει να ξεμένει από σεναριακές ιδέες, ανακυκλώνοντας τις ίδιες και καταφεύγοντας σε συζητήσιμα ευρήματα. Ο Tondel τοποθετεί "εμβόλιμα" στις σκηνές του χορικά μέρη, τα οποία περισσότερο αποπροσανατολίζουν το θεατή παρά αποτελούν πρωτότυπο εύρημα, ενώ η ίδια η πλοκή παύει απότομα να εξελίσσεται. Το έργο, από κοινωνικό δράμα που ήταν ως εκείνη τη στιγμή, μετατρέπεται άγαρμπα κι ατσούμπαλα σε υπαρξιακό - φιλοσοφικό δοκίμιο που φλερτάρει με τη γελοιότητα, θυμίζοντας τη σκηνή χορού στο φινάλε του «Adults in the Room» (2019) του Κώστα Γαβρά. Δείχνοντας να έχει εξαντλήσει όσα θέλει να πει και να δείξει, ο Tondel πασχίζει να επεκτείνει τη διάρκεια της ταινίας του ώστε αυτή να αγγίξει το δίωρο, μόνο που από ένα σημείο κι έπειτα πρόκειται περί πραγματικής δοκιμασίας για τα νεύρα.

Στο πλαίσιο αυτό, ακόμα και η φιλότιμη Renate Reinsve δεν μπορεί να διασωθεί. Η ηθοποιός που ξεχώρισε χάρη στην ερμηνεία της στο «The Worst Person in the World» (2021) του Joachim Trier κι έκτοτε ακολουθεί σταθερά ανοδική πορεία που την έχει οδηγήσει μέχρι και σε αγγλόφωνες παραγωγές, εδώ μένει εκτεθειμένη από ένα σενάριο που δεν της δίνει ρόλο με ουσία να ερμηνεύσει και από μια σκηνοθεσία που δεν της παρέχει σωστή καθοδήγηση. Τουλάχιστον η ίδια καταφέρνει να παραμείνει αξιοπρεπής, δείγμα κι αυτό του ταλέντου της, το οποίο δε θα πρέπει να χαραμίζεται σε ανάξιες ταινίες όπως αυτή ή το, επίσης περυσινό, «Handling the Undead» που, δικαιολογημένα, δεν προβλήθηκε ποτέ στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.

Το «Armand» μπορεί να βραβεύτηκε στις Κάννες και να απέσπασε ως επί το πλείστον θετικά σχόλια από τη διεθνή κριτική, είναι όμως μια ταινία με εμφανή ελαττώματα και αδυναμίες. Η πρώτη ώρα του φιλμ αποδεικνύει πως ο Tondel έχει ένα κάποιο ταλέντο, πρέπει όμως να το καλλιεργήσει περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι τον αδικούν οι εκ των προτέρων, αναπόφευκτες συγκρίσεις με το άφθαστο σινεμά του παππού του, αφού κι ο ίδιος δε θέλει όπως φαίνεται να κάνει τέτοιου τύπου κινηματογράφο ακριβώς, ακόμα όμως κι αν τον δούμε αυτόνομα ο Tondel έχει ακόμα πολύ δρόμο για να φθάσει να θεωρηθεί αντάξιος του βραβείου που κατέκτησε.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 06-03-2025  |  Διανομή: Cinobo