Αρκάντια

Ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα αναστατώνει τη χειμωνιάτικη ραστώνη του τουριστικού θέρετρου. Ο Γιάννης (Βαγγέλης Μουρίκης) και η Κατερίνα (Αγγελική Παπούλια) καταφτάνουν σοκαρισμένοι για να αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο. Μαζί αλλά και χωριστά, θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις. Και δεν είναι οι μόνοι. Στο απόκοσμο παραθαλάσσιο μπαρ της περιοχής, το Αρκάντια, η Κατερίνα θα συναντήσει μια αλλόκοτη συντροφιά από απροσδόκητους συνοδοιπόρους.

Είναι δύσκολο να συντάξεις μια περιεκτική κριτική για το «Αρκάντια», τη νέα ταινία του Γιώργου Ζώη («Interruption»), χωρίς να προδώσεις βασικά στοιχεία της πλοκής, τα οποία δε συνιστούν ακριβώς spoiler, είναι, όμως, καλύτερο να βιώσει κάθε θεατής από μόνος του, βλέποντας το φιλμ. Βλέπετε, το βασικό προτέρημα της ταινίας, που την κάνει να ξεχωρίζει από τη weird wave παραγωγή του εγχώριου σινεμά της τελευταίας 15ετίας, είναι η συναισθηματική γενναιοδωρία που τη διακρίνει και ο υποδόριος τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης βρίσκει το δρόμο απευθείας προς την καρδιά του θεατή, εκεί που η πλειοψηφία των συναδέλφων του φαίνεται να στοχεύει αποκλειστικά στο μυαλό.

Για τον παραπάνω λόγο, είναι προτιμότερο να διαβάσετε το παρόν, αλλά και οποιοδήποτε άλλο, κείμενο μονάχα αφού έχετε δει την ταινία. Μόνο έτσι θα έχετε την ευκαιρία να διαπιστώσετε ακριβώς τη στιγμή που ο Ζώης το επιθυμεί, τι είδους φιλμ παρακολουθείτε. Το «Αρκάντια» ξεκινά ως μια ιστορία μυστηρίου, ως ένα δράμα πάνω στην απώλεια, πολύ σύντομα, εντούτοις, γίνεται σαφές πως κάτι άλλο έχει στο μυαλό του ο δημιουργός. Όταν αυτό γίνει σαφές, περίπου στο εικοσάλεπτο, μια άλλη, ωραιότερη ταινία ξεκινά. Και μέχρι το φινάλε, ο θεατής έχει συνειδητοποιήσει πως αυτό που παρακολουθούσε επί σχεδόν εκατό λεπτά δεν ήταν παρά η πιο τραγική, σπαρακτική ιστορία αγάπης που διηγήθηκε πρόσφατα ο ελληνικός κινηματογράφος.

Υπάρχουν στιγμές στο φιλμ, όπου θα συλλάβετε τον εαυτό σας να συγκρατεί με δυσκολία τα δάκρυά του, να αναπολεί αγαπημένους που χάθηκαν και στιγμές που είχαν θαφτεί βαθιά στα συρτάρια της μνήμης. Ευρήματα όπως αυτό με τον σκύλο είναι ικανά να κάνουν "και μια πέτρα να κλάψει", κατά τη διάσημη ρήση του Orson Welles, και χάρη σε αυτά είναι που μπορούμε να παραβλέψουμε σεναριακές αδυναμίες της ταινίας όπως η ερωτική σεκάνς κατά την πρώτη επίσκεψη της Αγγελικής Παπούλια στο μπαρ που δίνει το όνομά του στον τίτλο της ταινίας - μια σκηνή χωρίς ιδιαίτερη χρησιμότητα στη δραματουργία, κάπως φλύαρη και παράταιρη με τον τόνο του υπόλοιπου φιλμ.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Βαγγέλης Μουρίκης κι η Αγγελική Παπούλια παραδίδουν δύο στιβαρές ερμηνείες, απαλλαγμένες από κάθε ίχνος θεατρικότητας που συνήθως διακρίνει τις κινηματογραφικές ερμηνείες των Ελλήνων ηθοποιών. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ο πρώτος τρώει ολομόναχος μια κατεψυγμένη πίτσα ή η δεύτερη παρατηρεί συχνά χωρίς να αρθρώνει λέξη τα λάθη της ζωής της να της γυρίζουν μπούμερανγκ είναι καθηλωτικός. Σπάνια στον ελληνικό κινηματογράφο έχουμε δει ερμηνείες τέτοιας εσωτερικότητας και απουσίας επιτήδευσης. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την ταινία καθαυτή, η οποία κάνει με τον καλύτερο τρόπο ποδαρικό στο νέο έτος για το ελληνικό σινεμά και αφήνει υποσχέσεις για μια ενδιαφέρουσα χρονιά.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 23-01-2025  |  Διανομή: Tanweer