Azrael

Πολλά χρόνια ύστερα από την Αποκάλυψη, μια μητριαρχική επικίνδυνη σέχτα από άλαλους ζηλωτές καταδιώκει την Azrael (Samara Weaving), μια νεαρή γυναίκα η οποία έχει δραπετεύσει από τη φυλακή τους. Όταν οι αδίστακτοι ηγέτες της σέχτας την αιχμαλωτίζουν ξανά, η Azrael πρόκειται να θυσιαστεί προκειμένου να κατευνασθεί ένα αρχαίο κακό που κατοικεί βαθιά μέσα στο δάσος που τους περικυκλώνει. Όμως η νεαρή γυναίκα δε θα σταματήσει πουθενά προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Η Azrael κάνει μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια για ελευθερία καθώς η απόδρασή της θα καθορίσει την έκβαση της μάχης ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού.

Ο μετα-αποκαλυπτικός τρόμος, δηλαδή οι ταινίες που αντλούν τη φρίκη και τις ανατριχίλες τους από ένα δυστοπικό όραμα τοποθετούμενο σε μια χρονική περίοδο μετά το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό υπο-είδος. Ακριβώς λόγω της φύσης του, απαιτεί δημιουργό με καλλιτεχνικό όραμα, ο οποίος θα χτίσει στην οθόνη αυτόν τον κόσμο με οπτικά συναρπαστικό τρόπο. Δυστυχώς, ο E.L. Katz («Cheap Thrills», 2013) δεν είναι ένας τέτοιος δημιουργός και το πρώτο βασικό πρόβλημα της νέας ταινίας του, «Azrael» είναι ότι, σε οπτικό επίπεδο, είναι εντελώς μονότονη. Ακόμα και το σκηνικό του δάσους, που από μόνο του μια κάποια απόκοσμη αίσθηση τη δίνει, δεν καταφέρνει να μας παρασύρει στα σκοτεινά μυστικά του.

Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι, βεβαίως, το σενάριο της ταινίας, το οποίο υπογράφει ο Simon Barrett, σταθερός συνεργάτης του Adam Wingard («You're Next», «The Guest»). Αν και η μυθολογία που επιχειρεί να φτιάξει ο Barrett φαντάζει αρχικά ενδιαφέρουσα, στο τέλος αποδεικνύεται ελλιπής και κοινότοπη. Οι χαρακτήρες του δεν έχουν κάτι που να μας τραβά το ενδιαφέρον, πιθανώς επειδή μοιάζουν υπερβολικά με χαρακτήρες που έχουμε ξαναδεί σε άλλες παρόμοιες ταινίες του είδους. Η ηρωίδα του δεν έχει ουσιαστικό arc, καθώς ξεκινά ως μια δυναμική, χειραφετημένη γυναίκα που έχει μάθει να επιβιώνει ολομόναχη στην ερημία, και έτσι ακριβώς την αφήνει η ταινία στο τέλος.

Τουλάχιστον, υπάρχει μια Samara Weaving («Ready or Not», 2019) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που προσδίδει ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον στην ταινία. Η Αυστραλή ηθοποιός είναι αποδεδειγμένα ικανή να σηκώσει μια ταινία, και ειδικά μια ταινία τρόμου, και αυτό ακριβώς καλείται να κάνει κι εδώ. Μολονότι ο χαρακτήρας της δεν έχει ενδιαφέρον ώστε να της δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο της, η Weaving κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου ο θεατής να ταυτιστεί μαζί της. Σε ένα βαθμό, το καταφέρνει, μοιάζει όμως εντελώς ακαθοδήγητη από τον σκηνοθέτη και αβοήθητη από το σενάριο. Δυστυχώς, το υπόλοιπο cast είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφορο, και έτσι η Weaving δεν μπορεί εντελώς μόνη της να διασώσει μια ολόκληρη ταινία.

Το «Azrael» δεν είναι, τελικά, ακριβώς μια κακή ταινία. Περισσότερο, θα λέγαμε πως είναι μια αδιάφορη ταινία, η οποία δε διαθέτει ξεχωριστό βλέμμα, ούτε μια ενδιαφέρουσα πλοκή που να μην έχουμε ξαναδεί, κι έτσι δεν μπορεί να επιτύχει αυτό που οι κριτικοί αποκαλούν «αναστολή της δυσπιστίας του θεατή», δηλαδή να κάνουν το θεατή να ξεχάσει πως παρακολουθεί μια ταινία και να βυθιστεί στο μυθοπλαστικό σύμπαν ξεχνώντας τους κανόνες που ισχύουν στην πραγματική ζωή. Μια καλή πρωταγωνίστρια μπορεί να κρατήσει για λίγο το ενδιαφέρον του κοινού, όχι όμως για τα 90 περίπου λεπτά που διαρκεί το φιλμ, τα περισσότερα από τα οποία κυλούν βασανιστικά αργά κι αδιάφορα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31-10-2024  |  Διανομή: Tanweer