Kneecap

Δυτικό Μπέλφαστ, 2019. Η τύχη ενώνει τον απογοητευμένο δάσκαλο μουσικής JJ με τα "ρεμάλια", όπως αυτο-αποκαλούνται, Naoise και Liam Og, αλλάζοντας τον ήχο της ιρλανδικής μουσικής για πάντα. Κάτω από το όνομα «Kneecap», το συγκρότημά τους ξεκινά να διαπλάθει την τοπική διάλεκτο προκειμένου να ταιριάζει με τις σκληρές, αναρχικές, ηδονιστικές ζωές τους. Μια γλώσσα που μιλούν ελάχιστοι άνθρωποι στον πλανήτη και θεωρούνταν πως απειλείται με εξαφάνιση τώρα βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο. Για να ακουστεί όμως η φωνή τους η τριπλέτα πρέπει να αντιμετωπίσει την αστυνομία, τους παραστρατιωτικούς και τους πολιτικούς καθώς το μέλλον της ιρλανδικής γλώσσας γίνεται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, με εκείνους στο επίκεντρο. Οι χειρότεροι εχθροί τους όμως είναι συχνά οι εαυτοί τους, καθώς οι οικογένειες και οι σχέσεις τους απειλούν τα όνειρά τους, ενώ οι παράνομες ενέργειές τους προκαλούν αποδοκιμασία.

Η ταινία για το συγκρότημα «Kneecap» που έχει ενθουσιάσει τους απανταχού φίλους του hip hop, λόγω μάλλον της δημοφιλίας της μπάντας και όχι των (ελάχιστων) κινηματογραφικών αρετών της, είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλου μήκους video clip όπου τα μέλη του συγκροτήματος "ακκίζονται" με τους εαυτούς τους. Είναι video clip όχι λόγω τους ύφους της σκηνοθεσίας, δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να αναπαράξουμε το στερεότυπο της γενιάς κριτικών της μεταπολίτευσης περί "βιντεοκλιπίστικης σκηνοθεσίας", αλλά επειδή το σενάριο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συλλογή από βινιέτες που σκιαγραφούν την πορεία του συγκροτήματος από την πρώτη γνωριμία των μελών μέχρι τη φάση που βρίσκονται τώρα, αναδεικνύοντας τη σημασία τους για τη μουσική και όχι μόνο.

Το μουσικό εκτόπισμα των Kneecap δεν μπορεί ο γράφων να το κρίνει, ως μη γνώστης μουσικής ορολογίας και κριτικής. Η hip hop μουσική δεν είναι του γούστου του, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, δε συνιστά κριτική, ούτε αφορά έναν θεατή που πάει να δει κινηματογράφο. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξη της εν λόγω μπάντας πριν δούμε το φιλμ. Ό,τι μάθαμε για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, επομένως, το μάθαμε διά της οθόνης, και ομολογουμένως δε σχηματίσαμε και την καλύτερη εντύπωση. Πέρα από το γεγονός ότι τρεις μαντράχαλοι κόκκαλο από το πρωί μέχρι το βράδυ πασχίζουν να παρουσιαστούν ως λαϊκοί ήρωες και ως θύματα ενός τοξικού περιβάλλοντος συνιστά πράξη αυτο-ξεπλύματος πρώτου βαθμού.

Σύμφωνοι, είναι σημαντικό το επίτευγμα της μπάντας να διασώσει, ουσιαστικά, την ίδια την υπόσταση μιας ολόκληρης γλώσσας. Ωστόσο, καλό θα ήταν και οι ίδιοι να κάνουν πού και πού την αυτοκριτική τους, ειδικά σε μια ταινία που, θεωρητικά, πρέπει να διαθέτει χαρακτήρες με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και, ως εκ τούτου, ελαττώματα. Το όποιο σκοτάδι "τυλίγει" τους πρωταγωνιστές αυτού του φιλμ είτε οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες, είτε παρουσ??άζεται ως υπερήφανη επιλογή. Δε θέλουμε να ηθικολογήσουμε, αλλά ίσως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε ορισμένες στάσεις ζωής που οι επαναπαυμένοι σε δυτικούς καναπέδες γονείς και παππούδες μας θεωρούσαν επαναστατικές.

Ίσως, πάλι, όλα τα παραπάνω να μην είναι παρά ο απόηχος του εκνευρισμού που μας προκάλεσε το θέμα, το περιεχόμενο και το ύφος μιας ταινίας στην οποία τίποτα από αυτά δε μας ενδιέφερε. Σαν κριτικοί, οφείλουμε να βλέπουμε τα πάντα με ανοικτό μυαλό, κι αυτή είναι η διαφορά του κριτικού από τον απλό θεατή, ο οποίος είναι ελεύθερος να διαλέγει βάσει του προσωπικού του γούστου. Όμως, ακόμα και ο κριτικός μπορεί να εντοπίσει αδιαφορία σε μια συγκεκριμένη αισθητική κατεύθυνση. Το σινεμά που εκπροσωπεί το «Kneecap» αυτόν τον θεατή τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Ίσως κάποτε βρεθεί ένα φιλμ που θα το ανατρέψει αυτό, προς το παρόν όμως το «Kneecap» δεν τα κατάφερε.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 17-10-2024  |  Διανομή: Cinobo  |  Επίσημο Site