Boneyard

Όταν ο Αρχηγός της Αστυνομίας Carter (Curtis "50 Cent" Jackson) ανακαλύπτει τα υπολείμματα έντεκα γυναικών, ο Ειδικός Πράκτορας του FBI Petrovick (Mel Gibson) επιστρατεύεται για να φτιάξει το προφίλ του κατά συρροή δολοφόνου που ευθύνεται για τις διαβόητες Δολοφονίες της Δυτικής Mesa. Καθώς η αστυνομική δύναμη, η δίωξη ναρκωτικών, και ειδικοί πράκτορες του FBI προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση, ένα περίπλοκο δίκτυο ίντριγκας μετατρέπει τον καθένα σε ύποπτο. Η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα των αστυνομικών να συνεργαστούν θα δοκιμαστούν από την υποψία ότι ο δολοφόνος μπορεί να ανήκει στις τάξεις τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του «Boneyard» δεν είναι η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας που χαρακτηρίζει το σενάριο. Αυτό θα μπορούσαμε να το παραβλέψουμε και να απολαύσουμε την ταινία αν η γνωστή συνταγή ήταν εκτελεσμένη με εξυπνάδα και στιλ. Το πρόβλημα αυτής της ταινίας είναι ότι είναι αλλοπρόσαλλη. Ξεκινά με ένα στομφώδες voice-over, το οποίο μας δίνει την εντύπωση ότι πρωταγωνιστής της ιστορίας μας θα είναι ο χαρακτήρας του Mel Gibson, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από τη συνέχεια, όπου ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν είναι παρά ένα μέρος του συνόλου, κι ούτε καν το πιο σημαντικό. Ψήγματα προβληματισμού πάνω στην επιμονή ως Χριστιανική αρετή, ανάκατα με ένα σχόλιο πάνω στην αστυνομική διαφθορά δεν οδηγούν πουθενά, όπως συμβαίνει και με το άσχετο backstory του τραυματικού παρελθόντος του πράκτορα Petrovick.

Πέραν του γενικευμένου αλαλούμ που αποτελεί αυτή η ταινία, τίποτα το πραγματικά καινούργιο δεν υπάρχει εδώ: όλα τα αφηγηματικά μοτίβα που συναντάμε σε μια οποιαδήποτε αστυνομική ταινία (ή, ακόμα χειρότερα, τηλεταινία ή επεισόδιο αστυνομικής τηλεοπτικής σειράς) είναι εδώ. Το ίδιο ύφος ακολουθεί και η τηλεοπτικής λογικής σκηνοθεσία, συνδρομή ενός κάκιστου μοντάζ, που δε βοηθά την ταινία να γίνει έστω ενδιαφέρουσα οπτικά. Οι ερμηνείες είναι στην πλειοψηφία τους από το κάτω ράφι και ο μόνος που διασώζεται πραγματικά είναι, αναμενόμενα, ο Gibson, αυτός ο πολύ καλός ηθοποιός που έχει υποχρεωθεί να παίζει σε τέτοια ανόητα b-movies του σωρού εξόριστος καθώς είναι από το mainstream κύκλωμα.

Η αυτοσαρκαστική περσόνα του Gibson, που όμως αντιμετωπίζει με τη δέουσα επαγγελματική σοβαρότητα το ρόλο του, είναι το μόνο στοιχείο για το οποίο αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στο «Boneyard», μια κατά τ' άλλα κακή ταινία χωρίς λόγο ύπαρξης. Η φωτογραφία υπακούει κι αυτή στους κανόνες της τηλεοπτικής αισθητικής, η ευαισθησία των συντελεστών να αφιερώσουν το φιλμ στα θύματα της αληθινής υπόθεσης που δραματοποιεί η ταινία μοιάζει δυστυχώς περισσότερο με προσβολή στη μνήμη τους, αφού θα τους άξιζε μια καλύτερη ταινία, ενώ οι υπεύθυνοι casting πρέπει να μνημονεύονται για το επίτευγμά τους να διαλέξουν τόσο κακούς ηθοποιούς, πάντα με την εξαίρεση του Gibson.

Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν ελπίδες να ξαναδούμε ποτέ τον Mel Gibson στα μεγάλα σαλόνια του αμερικανικού κινηματογράφου. Υπό αυτές τις συνθήκες, αισθανόμαστε τυχεροί που μπορούμε να τον βλέπουμε να δουλεύει, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε τόσο κακές ταινίες που δεν είναι αντάξιες του ταλέντου του. Σημεία των καιρών, εμείς πάντα θεωρούμε ότι οι προσωπικές απόψεις ενός καλλιτέχνη, συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους, δε θα έπρεπε να στέκονται εμπόδιο στην ανεύρεση (καλής) δουλειάς από μεριάς του, μάλλον όμως είμαστε μειοψηφία και σε αυτό, και στο ότι ο Gibson μας λείπει από τις σοβαρές χολιγουντιανές παραγωγές.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-07-2024  |  Διανομή: Σπέντζος