Longlegs

Η πράκτορας του FBI Lee Harker (Maika Monroe) είναι μια χαρισματική νεοσύλλεκτη στην οποία έχει ανατεθεί η άλυτη υπόθεση ενός παρανοϊκού κατά συρροή δολοφόνου (Nicolas Cage). Καθώς η υπόθεση παίρνει περίπλοκες τροπές, αποκαλύπτοντας στοιχεία που παραπέμπουν σε σατανιστικές τελετουργίες, η Harker ανακαλύπτει μια προσωπική σύνδεση με τον αδίστακτο δολοφόνο και πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στο χρόνο για να τον σταματήσει πριν αφαιρέσει τις ζωές άλλης μιας αθώας οικογένειας.

Η τέταρτη ταινία μεγάλου μήκους του Oz Perkins, γιου του εμβληματικού ηθοποιού Anthony Perkins («Psycho») και σκηνοθέτη των ταινιών «The Blackcoat's Daughter» (2015), «I Am the Pretty Thing That Lives in the House» (2016) και «Gretel and Hansel» (2020), δεν είναι ελεύθερη του βασικού ελαττώματος που χαρακτήριζε και τις προηγούμενες απόπειρες του δημιουργού πίσω από την κάμερα, δηλαδή της έλλειψης ενός στιβαρού, πρωτότυπου και αφηγηματικά δεξιοτεχνικού σεναρίου. Ο βραδύς ρυθμός του «Longlegs» δεν είναι αποτέλεσμα αισθητικής επιλογής, αλλά επιστρατεύεται ώστε να καλύψει τις σεναριακές αδυναμίες και το γεγονός ότι, στην πραγματικότητα, το φιλμ δε διαφέρει από πολλά άλλα με κατά συρροή δολοφόνους που έχουμε δει κατά καιρούς.

Εκεί, όμως, τελειώνουν τα ελαττώματα της ταινίας και αρχίζουν οι αρετές της. Η σκηνοθεσία του Perkins είναι η καλύτερη της έως τώρα καριέρας του, θυμίζοντας σε σημεία εκείνη του David Fincher στο «Seven» (1995), κυρίως λόγω της χρωματικής παλέτας, και κυρίως εκείνη του Ridley Scott στο «Alien» (1979), αφού, όπως και ο Βρετανός δημιουργός, αποκαλύπτει το «τέρας» του σταδιακά, τμήμα - τμήμα, αυξάνοντας, έτσι, τον αντίκτυπό του στον θεατή. Το «Longlegs» μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ρεαλιστικό monster movie, αφού ο δολοφόνος του δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, σε ό,τι αφορά στις ανατριχίλες που προκαλεί, από τα διάσημα τέρατα της Universal ή από τον Hannibal Lecter του Anthony Hopkins.

Το παραπάνω δεν είναι, όμως, μόνο επίτευγμα του Perkins, αλλά κυρίως του σπουδαίου πρωταγωνιστή του. Ο Nicolas Cage, δοσμένος ολόψυχα στο ρόλο, εμφανίζεται λίγο στην ταινία, περίπου 15 λεπτά συνολικά, όμως κυριαρχεί. Όπως ο Orson Welles είναι αιώνια η εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό όταν γίνεται λόγος για το «The Third Man» (1949) του Carol Reed, κι ας παίζει μόνο 15 λεπτά, έτσι και ο Cage είναι ο άρχων του «Longlegs», επισκιάζοντας ακόμα και την πρωταγωνίστρια, Maika Monroe, η οποία είναι πολύ καλή, αλλά δεν διαφοροποιείται ερμηνευτικά από ό,τι έκανε ήδη σε ταινίες όπως το «It Follows» (2014) του David Robert Mitchell ή το «Watcher» (2022) της Chloe Okuno ή από όσα έφεραν σε αντίστοιχους ρόλους ηθοποιοί όπως η Jodie Foster («The Silence of the Lambs») ή η Julianne Moore («Hannibal»).

Ατμοσφαιρικά γυρισμένο, προσεγμένο στις τεχνικές παραμέτρους του όπως ο ηχητικός σχεδιασμός και η διεύθυνση παραγωγής, το «Longlegs» είναι ένα ελάχιστα πρωτότυπο φιλμ, που όμως κερδίζει πόντους από την ερμηνεία του Nicolas Cage, μια από τις καλύτερες της έως τώρα καριέρας του, και από την σκηνοθεσία του Perkins που φορτίζει με ένταση κάθε σκηνή. Το θέλαμε λίγο πιο καινοτόμο και τολμηρό, όπως είναι η ερμηνεία του Cage, αλλά και ως έχει βλέπεται μια χαρά ως ένα θρίλερ που παραπέμπει στα μυστικιστικά horror των τελών της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000. Ως τέτοιο, το φιλμ θα ικανοποιήσει πλήρως τους λάτρεις του είδους.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-07-2024  |  Διανομή: The Film Group