Cocaine Bear

Εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία της πτώσης του αεροπλάνου ενός εμπόρου ναρκωτικών το 1985, με το φορτίο κοκαΐνης που αυτό μετέφερε να αγνοείται και, σύμφωνα με το θρύλο, να έγινε τροφή για μια αρκούδα που κυκλοφορούσε στην περιοχή, αυτή η μαύρη κωμωδία βρίσκει μια αλλόκοτη ομάδα από μπάτσους, εγκληματίες, τουρίστες και εφήβους να συγκεντρώνονται σε ένα δάσος κάπου στην πολιτεία της Georgia, όπου μια αρκούδα έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες κοκαΐνης και περιφέρεται "μαστουρωμένη", σκορπώντας το θάνατο και τον πανικό.

Παρακολουθώντας το «Cocaine Bear», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Elizabeth Banks, δεν μπορέσαμε αν καταλάβουμε αν μπροστά στα μάτια μας έχουμε μια απλά κακή ταινία ή μια ταινία που επεδίωκε να είναι κακή. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: μια ταινία που είναι κακή επειδή θέλει να είναι κακή, είναι τελικά κακή ή καλή; Πολύ μπέρδεμα, εντούτοις, για μια ταινία που δεν παίρνει στα σοβαρά (μάλλον...) τον εαυτό της και ίσως να αποτελεί το μεγαλύτερο troll του σύγχρονου σινεμά. Ή τουλάχιστον έτσι θα επιλέξουμε να την αντιμετωπίσουμε εμείς.

Οπωσδήποτε το φιλμ είναι κάφρικο, ενίοτε ξεκαρδιστικό και, ευτυχώς, ανορθόδοξο ως προς τα μηνύματά του. Δε θα δεις εδώ disclaimers για τις ολέθριες συνέπειες των ναρκωτικών. Ξέρουμε πως τα ναρκωτικά βλάπτουν και κανένας δε θα γίνει χρήστης επειδή είδε μια ταινία στην οποία κάτι πιτσιρίκια δοκιμάζουν "άσπρη" και τη βρίσκουν - ω, ναι, συμβαίνει κι αυτό στην ταινία. Το «Cocaine Bear» είναι απλά και μόνο ένας ύμνος στο κακό σινεμά περασμένων δεκαετιών, στα monster movies, στις ταινίες καταστροφής, γενικώς σε είδη που άνθισαν στις δεκαετίες του '70 και του '80 και μας χάρισαν ανεκδιήγητες, αλλά απολαυστικές ταινίες.

Η Banks σκηνοθετεί με συνέπεια μια ταινία που μοιράζει τις διαθέσεις της ανάμεσα στον τρόμο και την κωμωδία. Δε διαθέτει το ταλέντο που θα κάνει μια τέτοια ταινία να απογειωθεί, εντούτοις εξυπηρετεί το σενάριο όπως του αρμόζει, φροντίζοντας να αναδείξει τις αρετές (γελάμε) και τα ελαττώματά του.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο αγαπημένο κομμάτι του γράφοντος όσον αφορά στη συγκεκριμένη ταινία: στο σενάριο. Ανετα μπορούμε να φανταστούμε ότι το φιλμ αυτό γράφτηκε από μια μαστουρωμένη αρκούδα, μιας και καμιά συνοχή δεν υφίσταται, κανένας θεματικός άξονας, καμία αφηγηματική πειθαρχία. Η αφήγηση μεταπηδά αυθαίρετα από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο (οι αρνητικές συνέπειες της τηλεοπτικής γραφής), εμφανίζει χαρακτήρες ως από μηχανής θεούς δίχως καμία απολύτως εξήγηση για το πώς βρέθηκαν εκεί: σε κάποια φάση, ο επικεφαλής ενός καρτέλ ναρκωτικών, που τον είχαμε αφήσει στο Miami, σκάει μύτη με μια καραμπίνα στο δάσος της Georgia και "καθαρίζει" έναν μπάτσο! Οι διάλογοι αποτελούν επίδειξη σεναριακής ηλιθιότητας και οι διάφορες υποπλοκές δεν καταλήγουν πουθενά. Οι χαρακτήρες είναι, μηδενός εξαιρουμένου, φοβερά αδιάφοροι.

Ευτυχώς, έχουμε έναν απολαυστικό Ray Liotta, στην τελευταία δυστυχώς ταινία που ολοκλήρωσε πριν τον πρόωρο θάνατό του (η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του) να σώζει την κατάσταση με τις εκφράσεις του, τον τρόπο που ξεστομίζει τις ατάκες του και τις χειρονομίες του. Ο Liotta υποδύεται τον βαρόνο των ναρκωτικών και είναι το μόνο στοιχείο που πραγματικά μπορείς να απολαύσεις σε αυτήν την ταινία.

Το «Cocaine Bear» είναι μια εντελώς προχειρογραμμένη σαχλαμαρίτσα με την οποία, εντούτοις, περνάς καλά. Έχει κακό CGI, έχει χαζές ατάκες και ηλίθιους χαρακτήρες, έχει αρκετό αίμα, είναι με λίγα λόγια μια so bad it's good ταινία που δε θα χάσετε απολύτως τίποτα αν δε δείτε. Προτείνεται μονάχα εάν έχετε διάθεση για χαβαλέ και κάφρικο χιούμορ, μακριά από τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας - στις μέρες μας, είναι κι αυτό αναγκαίο.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-03-2023  |  Διανομή: Tulip  |  Επίσημο Site