Γράφει: Μαρίνα Καπουκρανίδου | 07.11.2013

Γνωρίζοντας ότι ο Seidl δεν είναι φαν των ημίμετρων και έχοντας δει τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας Paradise, ξέραμε τι περίπου να περιμένουμε από το σκηνοθέτη για τον οποίο ο Werner Herzog είχε δηλώσει, αφού είχε δει την ταινία του «Animal Love»: "Ποτέ πριν δεν είχα ξανακοιτάξει τόσο κατάματα την Κόλαση". Έχοντας γνώση λοιπόν, ότι μας έχει συνηθίσει να καταπιάνεται με την ενοχλητικά αήθη φύση των ανθρώπων, μπήκαμε στην αίθουσα προβολής για να παρακολουθήσουμε την τρίτη και τελευταία ταινία της τριλογίας του Ulrich Seidl, η οποία έχει ως κεντρικούς άξονες τις τρεις θεολογικές αρετές: αγάπη, πίστη και ελπίδα.

Έχοντας προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, το «Paradise: Hope» μας διηγείται την καλοκαιρινή ιστορία της δεκατριάχρονης Melanie, παιδί χωρισμένων γονιών, που περνά το καλοκαίρι της σε μια κατασκήνωση για υπέρβαρα παιδιά, την ίδια στιγμή που η μητέρα της χτενίζει τις ακτές της Κένυας προς εύρεση νεαρών ανδρών που διατίθενται να της προσφέρουν βραδιές έρωτα με αντάλλαγμα χρήματα («Paradise: Love») και η θεία της παλεύει με τις θρησκευτικές της εμμονές («Paradise: Faith»).

Καταπιεσμένη και πλήττοντας φρικτά, η Melanie βρίσκει καταφύγιο στα αισθήματα που αρχίζει να αναπτύσσει για τον πενηντάρη γιατρό της κατασκήνωσης, ο οποίος φλερτάρει έντονα με τον πειρασμό τού να υποκύψει στο αρχικά διστακτικό, αλλά έπειτα ξεκάθαρο και σχεδόν επιθετικό μαρκάρισμα της έφηβης.

Μιλώντας παλιότερα για την ταινία του «Dog Days», ο σκηνοθέτης είχε πει: "Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως τα πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν, δεν θα έπρεπε και να προβάλλονται". Προφανώς διαφωνώντας με αυτό, ο Αυστριακός Seidl, που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ότι το παρακάνει, για άλλη μια φορά μας φέρνει αντιμέτωπους με ανθρώπινες συμπεριφορές και χαρακτήρες που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση παρακολουθώντας τους.

Η Melanie, ένα αδιάφορο καθημερινό κορίτσι, όπως η μαμά της και η θεία της προσπαθεί να βρει κάτι που θα την κάνει να νιώσει πως αγαπιέται, ψάχνοντας σε λάθος μέρος, με λάθος τρόπο, φτηναίνοντας τον εαυτό της.

Η ταινία δεν θα ήταν ταινία του Ulrich Seidl αν δεν ήταν ενοχλητική, προβάλλοντας εικόνες από αυτήν την αλλόκοτη πλευρά της κοινωνίας. Απολαυστική, αν και όχι πρωταγωνιστική, ήταν η μορφή του γυμναστή της κατασκήνωσης, ενός σαραντάρη που μοιάζει σαν να ξεπήδηξε από το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» και θα ορκιζόμασταν ότι είναι ο χαμένος ξάδελφος του Μάρκου Λεζέ, με φόρμες.

Το κοινό του 54ου ΦΚΘ φάνηκε σε γενικές γραμμές να απόλαυσε την προβολή, γελώντας αρκετές φορές με τους διαλόγους και κάποιες ιδιόρρυθμα χιουμοριστικές σκηνές.