Γράφει: Νεκτάριος Σάκκας | 12.11.2012

Στην αποθήκη Δ, στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη, καταφέραμε (επιτέλους) να δούμε το πολυσυζητημένο ντεμπούτο του Έκτορα Λυγίζου που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του 53ου ΦΚΘ. Η ταινία με αυτό τον αξιοπρόσεκτο τίτλο («Το Αγόρι Τρώει Το Φαγητό Του Πουλιού») και την ειδική μνεία στο Karlovy Vary για την ερμηνεία του Γιάννη Παπαδόπουλου, είδε το κοινό να ανταποκρίνεται με sold-out και στην επαναληπτική προβολή, ενώπιον του σκηνοθέτη, του πρωταγωνιστή και αρκετών ακόμα συντελεστών. Μάλιστα, μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος, το φιλμ του Λυγίζου είχε προλάβει να αποσπάσει ακόμα δύο βραβεία στο Φεστιβάλ της Σεβίλλης (Αργυρό Giraldillo, Α Ανδρικού), λίγο πριν διακριθεί και στο 53ο ΦΚΘ, αποσπώντας τόσο το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή, όσο και το βραβείο της FIPRESCI για την καλύτερη ελληνική ταινία της διοργάνωσης.

Η ταινία αντλεί έμπνευση από την "Πείνα" του Νορβηγού συγγραφέα Κνουτ Χαμσουν. Ωστόσο, η ιστορία της φαντάζει ιδιαιτέρως επίκαιρη στην Ελλάδα της κρίσης, παρόλο που επί της ουσίας δεν επικεντρώνεται σε αυτήν. Αλλωστε, ξέχωρα από την προφανή κοινωνική παράμετρο, το ίδιο στόρι θα μπορούσε να ενταχθεί σε οποιοδήποτε εύπορο αστικό περιβάλλον εντός του οποίου η ακραία περιθωριοποίηση ενός ατόμου παραμένει πάντα ένα πιθανό και ομοίως εφιαλτικό ενδεχόμενο. Ενδεικτικό όσο και διαχρονικό παράδειγμα η «Αποστροφή» του Polanski.

Ο Έκτορας Λυγίζος επικεντρώνεται αποκλειστικά στο μοναχικό ήρωά του και την απέλπιδα προσπάθεια αυτού να επιβιώσει, γλιτώνοντας τον εαυτό του από τη φτώχεια και την πείνα που τον θερίζει, χωρίς να εγκαταλείψει το καναρίνι του και δίχως να απωλέσει την αξιοπρέπειά του ζητώντας βοήθεια. Για εκείνον μαθαίνουμε τα απολύτως απαραίτητα και μονάχα τόσα όσα χωρούν στο ασφυκτικό βάθος πεδίου που η καταδρομική κάμερα του Λυγίζου μας επιτρέπει. Οι ελάχιστοι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, ανάλογα μοναχικοί με εκείνον, καθρεφτίζουν πάνω του τις δικές τους ανάγκες μαζί με την περιθωριοποίησή τους.

Ο Λυγίζος βρίσκει στο πρόσωπο του Γιάννη Παπαδόπουλου τον κατάλληλο πρωταγωνιστή, ο οποίος ενσαρκώνει με μέτρο αλλά και πηγαία ένταση έναν χαρακτήρα τραγικό όσο και αινιγματικό. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για το ντεμπούτο του, ο νεαρός σκηνοθέτης πείθει για την ξεκάθαρη, κλινική και στεγνή από πιθανούς μελοδραματισμούς οπτική του, καθώς ξεπερνά με χαρακτηριστική άνεση τους επικίνδυνους σκόπελους του λαϊκισμού και της επίκλησης στο συναίσθημα. Παρόλα αυτά, η επίμαχη σκηνή με τον αυνανισμό για την οποία και ο ίδιος ο Λυγίζος αποκαλύπτει πως αμφιταλαντεύτηκε προτού της βρει θέση στο τελικό μοντάζ, θα μπορούσε να σαμποτάρει το όλο εγχείρημα και να λειτουργήσει πλήρως αποπροσανατολιστικά, ειδικά από τη στιγμή που προκρίθηκε ο υπάρχων τίτλος.