Γράφει: Αμαλία Κουλακιώτη | 10.11.2012

Στους αφιλόξενους δρόμους της Αθήνας, ένας 23χρονος προσπαθεί να επιβιώσει ενάντια στη φτώχεια, τροφοδοτώντας την ανελέητη πείνα του, με μοναδικό του σύντροφο το καναρίνι του. Όπως λέει και ο τίτλος, πολλές φορές αναγκάζεται να φάει την τροφή του πουλιού, το οποίο όμως φροντίζει με αγάπη. Τα προβλήματα του νεαρού δεν τελειώνουν: αρχικά κόβεται το νερό στο διαμέρισμα όπου μένει, ενώ στη συνέχεια καταλήγει άστεγος. Μετά τις αποτυχημένες του απόπειρες να βρει δουλειά, περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, προσπαθώντας να βρει φαγητό για τον ίδιο και για το μικρό του φίλο.

Μία συνεχής και απελπιστική πείνα τον διακατέχει, κυριολεκτική, συναισθηματική, σεξουαλική. Ο σκηνοθέτης δε δίνει πολλές εξηγήσεις για το πώς βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση ο χαρακτήρας του, συνειδητά το αποφεύγει, ώστε να δείξει πως αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, πως μία τέτοια εξαθλίωση θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Εστιάζοντας στον πρωταγωνιστή του και την συνταρακτική ερμηνεία του Γιάννη Παπαδόπουλου, ο σκηνοθέτης χτίζει μία ταινία τόσο ωμή όσο και ανθρώπινη. Δεν προσπαθεί να εξιδανικεύσει, να ερμηνεύσει, να ηρωοποιήσει. Αφήνεται να ακολουθεί με την κάμερά του το αγόρι, συμπαρασύροντας και το θεατή, αναγκάζοντάς τον να προβληματιστεί, να νιώσει άβολα, να αναρωτηθεί. Στο τέλος τα αναπάντητα ερωτήματα δεν έχουν πλέον σημασία, τα έντονα συναισθήματα που προκαλεί η ταινία μπορούν από μόνα τους να λειτουργήσουν ως τελειωτική κάθαρση.