Γράφει: Αμαλία Κουλακιώτη | 10.11.2012

Μία γυναίκα, η Χαρά (Αμαλία Μουτούση), βγαίνει από ένα μαιευτήριο, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό. Στη συνέχεια το πηγαίνει σπίτι της, όπου το φροντίζει επιδεικνύοντας τρυφερότητα και στοργή. Βλέπουμε μία γυναίκα, ιδανική για μητρότητα και παρακολουθούμε σκηνές γεμάτες αγάπη και αφοσίωση. Στη συνέχεια όμως, μαθαίνουμε πως το μωρό δεν είναι δικό της και πως ουσιαστικά η γυναίκα αυτή το απήγαγε από την κανονική του μητέρα. Πολύ σύντομα η Χαρά θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι της, ενώ δε διστάζει μέχρι και να σκοτώσει για να προστατεύσει το μωρό. Αναπόφευκτα οδηγείται σε ένα κελί, ενώ από τη στιγμή της σύλληψής της, αρνείται να αρθρώσει έστω και μία λέξη στους φύλακές της αλλά και στο συνήγορο της υπεράσπισής της. Η δίκη ξεκινά και η Χαρά εμφανίζεται σαν μία διαταραγμένη προσωπικότητα αλλά ταυτόχρονα μία απόλυτα συνειδητοποιημένη γυναίκα που δέχεται αδιαμαρτύρητα τις κατηγορίες και το χλευασμό. Εν τω μεταξύ, ο θεατής παρακολουθεί πλέον, με αγωνία ένα δικαστικό θρίλερ με την κατάλληλη ατμόσφαιρα και τις αναγκαίες ανατροπές.

Ο ασπρόμαυρος καμβάς του Ηλία Γιαννακάκη αιχμαλωτίζει το θεατή ενώ είναι ιδανικός για να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης την ιστορία του. Μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, τη δικαιοσύνη και το έγκλημα, την υστεροβουλία και την αγάπη. Η Αμαλία Μουτούση είναι υπέροχη σε μία ταινία που υστερεί στο υπόλοιπο ερμηνευτικό κομμάτι. Στο τέλος ο θεατής αισθάνεται διχασμένος ανάμεσα σε αρχετυπικούς ορισμούς σωστού-λάθους και στην ενστικτώδη ανάγκη να καταρρίψει τέτοιους περιορισμούς της ανθρώπινης σκέψης.