Γράφει: Αμαλία Κουλακιώτη | 08.11.2012

Μετά την αποφυλάκιση του, ο Κούρδος-Ιρανός ποιητής Sahel ξεκινάει την περιπλάνηση του με απώτερο στόχο να εντοπίσει ξανά τη γυναίκα της ζωής του, η οποία τον θεωρεί νεκρό, ύστερα από 30 χρόνια. Η νέα ταινία του Bahman Ghobadi είναι βασισμένη στα ποιήματα και τα ημερολόγια του Sadegh Kamangar, χωρίς φυσικά να περιορίζεται σε αυτό. Είναι επίσης η πρώτη που γυρίζει ο κουρδικής καταγωγής σκηνοθέτης μακριά από το Ιράν.

Με μια πανέμορφη παλέτα, με λάμψη και σκιές ο Ghobadi καταφέρνει να αφηγηθεί επαρκέστατα την ιστορία του, δημιουργώντας παράλληλα μια ταινία-ποίημα που υμνεί την ανθρώπινη φύση ακόμα και στις πιο σκοτεινές της μορφές. Ταυτόχρονα ο Ghobadi στηλιτεύει μια μορφή εξουσίας, αδυσώπητη, που δεν συγχωρεί τίποτα, που εκμεταλλεύεται τη δύναμή της για να παίξει το ρόλο του Θεού στους υποτακτικούς της. Με συμβολισμούς διάσπαρτους σε κάθε σκηνή, με την απαγγελία λιγοστών στίχων που αναπόφευκτα σου προκαλούν μεγάλη συναισθηματική ένταση, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει το δράμα των θυμάτων του, αποθέτοντας ένα πολύ προσωπικό κομμάτι του στο δημιούργημά του. Στόχος του δεν είναι να δημιουργήσει μία απόλυτα πιστευτή ιστορία, μερικά αφηγηματικά κλισέ της πλοκής το καθιστούν αυτό, έτσι και αλλιώς, αδύνατο, αλλά να πετύχει μία μορφή ενσυναίσθησης ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της ταινίες του και τους θεατές.

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του, Behrouz Vossoughi, κουβαλάει το δικό του προσωπικό δράμα, που συμπίπτει με το αντίστοιχο του ήρωά του, καθώς είχε οδηγηθεί και ο ίδιος στην εξορία, όπου έζησε 30 σχεδόν χρόνια μακριά από την πατρίδα του και το ιρανικό σινεμά. Η ερμηνεία του είναι ανθρώπινη και απλή, με ένα μελοδραματικό στοιχείο εκεί που χρειάζεται. Η Monica Bellucci είναι αρκετή καλή ως σύζυγος του ποιητή, ενώ εξαιρετικός είναι στον ρόλο του και ο Yilmaz Erdogan, ο "κακός" της ταινίας.