Γράφει: Αμαλία Κουλακιώτη | 05.11.2012

Ο μικρός Jojo ζει με τον πατέρα του, με τον οποίο προσπαθεί να διατηρήσει μία φυσιολογική σχέση. Ο διαφορετικός τρόπος όμως, με τον οποίο αντιλαμβάνονται την απουσία της μητέρας του Jojo, αναπόφευκτα δημιουργεί εντάσεις μεταξύ τους. Ο μικρός βρίσκει παρηγοριά σε μια μικρή καρακάξα, την οποία κρύβει στο δωμάτιό του, καθώς ο πατέρας του δεν επιτρέπει ζώα στο σπίτι, και σκοπεύει να τη χαρίσει στην μητέρα του για τα γενέθλιά της.

Αρκετά ευαίσθητη και συγκινητική η ταινία του Boudewijn Koole, γεμάτη από όμορφες εικόνες. Μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου, που του λείπει η μητέρα του, παρακολουθούμε και εμείς όλους τους μικρούς μηχανισμούς που θέτει σε εφαρμογή ένα παιδί, προκειμένου να ξεπεράσει το αίσθημα της απώλειας. Παράλληλα, συνειδητοποιούμε πόσο διαφέρουν από την αντίστοιχη διαδικασία ενός ενήλικα, στη συγκεκριμένη περίπτωση του πατέρα του, και πως συγκρούονται μεταξύ τους.

Η καρακάξα είναι το εργαλείο του παιδιού, αλλά και του σκηνοθέτη, για να ξεδιπλωθεί η ιστορία και να μεταφερθούν τα ανάλογα μηνύματα. Θα μπορούσε να είναι ένα μικρό σκυλάκι, ή μία σαύρα, χωρίς να κάνει ιδιαίτερη διαφορά. Δεν αλλάζει το γεγονός πως οι σκηνές που μοιράζεται μαζί με τον Jojo είναι από τις πιο δυνατές και γλυκές της ταινίας. Όπως επίσης και η σκηνή των γενεθλίων της μητέρας, η οποία σου δημιουργεί απίστευτα έντονα συναισθήματα. Γενικότερα οι επιμέρους σκηνές της ταινίας είναι στοχευμένες. Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του, χωρίς να κουράζει, ακόμα και αν επικεντρώνεται σε μια τσιχλόφουσκα κάτω από το νερό, μία μακαρονάδα στον τοίχο ή ένα φιλί στο ράμφος. Ο μικρός Rick Lens (Jojo) είναι απλά υπέροχος και θα θέλαμε να τον δούμε σε περισσότερες παραγωγές.

Στο τέλος ο πατέρας του μικρού, δεν μπορεί παρά να γλυκάνει και να συμφιλιωθεί με το γιο του. Είναι, βέβαια, κάπως απότομη η τελική μεταστροφή και κάθαρση. Γενικότερα τα συναισθήματα και οι σκέψεις του πατέρα άξιζαν μία περαιτέρω εξερεύνηση. Όπως και να 'χει η ταινία είναι από τις πιο συγκλονιστικά ανθρώπινες του φετινού Φεστιβάλ.