Γράφει: Αμαλία Κουλακιώτη | 04.11.2012

Σε ένα παραδοσιακό, "πρωτόγονης" αισθητικής χωριό της Τουρκίας, ένας πρώην κατάδικος παντρεύεται ένα νεαρό κορίτσι, που θα μπορούσε να είναι κόρη του. Η ίδια η τελετή, πλούσια για τα δεδομένα της περιοχής, είναι το μοναδικό χαρούμενο κομμάτι, της καταδικασμένης αυτής, ένωσης.

Αναχρονιστικά έθιμα, όπως η επίδειξη του νυφικού σεντονιού μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, είναι διάσπαρτα στην ταινία του Reis Celik, συντελώντας στην αυξανόμενη αποξένωση του ζευγαριού. Ενός ζευγαριού που έχει κλειδωθεί στη γαμήλια κάμαρα, για να εκπληρώσει τα συζυγικά του καθήκοντα. Ένας πετυχημένος γάμος μεταξύ τους, θα σημάνει και το τέλος της βίας ανάμεσα στις οικογένειές τους, που αιματοκυλίζονται άσκοπα εδώ και χρόνια. Το ζευγάρι λοιπόν αποκτά και επιπρόσθετο κοινωνικό ρόλο.

Η νύφη, μικρή και φαινομενικά αθώα, ένα έφηβο κορίτσι, σχεδόν παιδί, δεν κρύβει το φόβο και την αρχική απέχθεια προς τον σύζυγό της. Προσπαθεί με παιχνίδια και παραμύθια, σαν άλλη Sehrazat, να καθυστερήσει το αναπόφευκτο. Ο γαμπρός, μία τραγική φιγούρα ανθρώπου, χωρίς σταθερή προσωπική βούληση, έρμαιο στις αποφάσεις και τις επιθυμίες των άλλων, αποδεικνύει πως είναι και αυτός θύμα, όπως η νεαρή σύντροφός του, μπορεί και περισσότερο.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με λίγα μέσα, και με βασικό όπλο του τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, να χτίσει μία συγκινητική ταινία γεμάτη συμβολισμούς, εύκολη για ταύτιση. Στο τέλος δεν μπορείς παρά να προβληματιστείς, για τα στερεότυπα που έχουν επικρατήσει σχετικά με τους ρόλους και τις δυστυχίες των δύο φύλων, για τις υποχρεώσεις ενός ανθρώπου απέναντι στην οικογένεια, για την προσωπική ελευθερία που χάνεται καθημερινά. Μπορεί σε κάποια σημεία η πλοκή να κυλάει αργά και να υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις μοτίβων και συναισθημάτων, όμως η κορύφωση δικαιώνει το θεατή.

Η εμμονή του σκηνοθέτη στις λεπτομέρειες, οι εφιάλτες του γαμπρού, το "φάντασμα" της μητέρας του, το αινιγματικό τέλος, δημιουργούν μία εξαίσια "κλειστοφοβική" ιστορία, για τα κελιά της ζωής που δεν ανοίγουν ποτέ τις πόρτες τους και τις ανθρώπινες φυλακές που χτίζουμε οι ίδιοι γύρω μας.