 Στην Αθήνα του σήμερα, μέσα στις φτωχογειτονιές μπορεί ακόμα να υπάρχει η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ανάμεσα στις κόντρες μεταξύ Ρώσων και Αλβανών γεννιέται ένα ειδύλλιο που θυμίζει άλλες εποχές. Η Τζούλια (Τζωρτζίνα Λιώση) είναι Αλβανίδα και ο Γκόραν (Αντίνοος Αλμπάνης) είναι Ρώσος. Οι παρέες τους είναι αντίπαλες σε κόντρες αυτοκινήτων που κάποιες φορές αποδεικνύονται θανατηφόρες. Αγνοώντας καταγωγή και θρησκεία, τα δυο παιδιά ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Όσο οι φίλοι του Γκόραν και η οικογένεια της Τζούλιας δεν τους θέλουν μαζί, εκείνοι έρχονται όλο και πιο κοντά. Η σχέση τους δοκιμάζεται πολλές φορές και το ερώτημα είναι αν θα αντέξει μέχρι το τέλος...
Συμπαθητική η σκέψη να φτιάξεις ένα concept τύπου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στην σύγχρονη Αθήνα αλλά δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν φτουράει. Οι ιστορίες αγάπης χωρίς πολλά λόγια πάντα ήταν αγαπητές αλλά μέχρι ενός σημείου. Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» δεν είναι απλά πηγή έμπνευσης αλλά τυφλοσούρτης. Όχι μόνο την κοπέλα την λένε Τζούλια αλλά και ο Γκόραν σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι για να πάρει ένα φιλί. Και μετά τσακίζεται και ακούγεται ο συναγερμός του αυτοκινήτου. Και αφού ρε άνθρωπε κάνεις την μόντα και ακολουθείς τις οδηγίες του Σαίξπηρ, γιατί αλλάζεις το τέλος; Μήπως γιατί δεν ήθελες να τελειώσει έτσι το κλασσικό ή απλά είπες να βάλεις και κάτι δικό σου;
Ο «Κανένας» δεν είναι απλά τραβηγμένο από τα μαλλιά αλλά και κάτι περισσότερο. Για να μη λέμε όμως μόνο τα κακά, ιδού και τα λίγα καλά που είδαμε. Οι ερμηνείες των Νικόλα Παπαγιάννη και Δημήτρη Καπετανάκου ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Έχουν μια αυθεντικότητα που λείπει από τους υπόλοιπους. Ο Αντίνοος Αλμπάνης, εντάξει, είναι λίγο επίπεδος αλλά δεν μας ενόχλησε. Η πανέμορφη κατά τα άλλα ύπαρξη που ακούει στο όνομα Τζωρτζίνα Λιώση είναι ανεξήγητη. Είναι απίστευτα φανερό ότι γελάει σχεδόν συνέχεια, ακόμα και στις σκηνές που υποτίθεται ότι κλαίει. Δεν φαινόταν αυτό στα γυρίσματα; Απορώ...
Το άλλο καλό που βρήκαμε ήταν η διάσπαση της ταυτότητας των πρωταγωνιστών. Σε αυτή την περίπτωση ο τίτλος είναι επιτυχημένος. Μια από τις καλύτερες σκηνές είναι εκείνη που ο Μερκούτ πεθαίνοντας ρωτάει τον Γκόραν τι να δηλώσει εκεί που θα πάει, Έλληνας ή Ρώσος; Ο Γκόραν του απαντά: 'Ο κανένας να πεις ότι είσαι'. Αν λοιπόν εξαιρέσεις τις δυο αυτές ερμηνείες και την ανησυχία για απόκτηση ταυτότητας, η υπόθεση και οι περισσότεροι διάλογοι σε αναγκάζουν να σχολιάζεις με κωμική διάθεση την πλειονότητα του φιλμικού χρόνου. Έτσι ίσως περάσεις και καλά. 'Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι αλλιώς την βάψαμε' που λέει και το τραγούδι...
Πέτρος Καλογεράς - 14.12.2010 | 
