Γράφει η Μάρα Θεοδωροπούλου Ο Harry και η Sally γνωρίζονται στα φοιτητικά τους χρόνια, όταν αναγκάζονται να οδηγήσουν μαζί από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη. Η πρώτη τους συνάντηση δεν πάει πολύ καλά εξαιτίας της θεωρίας του Harry ότι οι άντρες και οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι φίλοι γιατί το σεξ μπαίνει πάντα στη μέση, πράγμα που η Sally εκλαμβάνει ως πέσιμο. Οι δρόμοι τους χωρίζουν, 5 χρόνια αργότερα, όταν ξανασυναντιούνται και βρίσκονται και οι δύο στην αρχή της πρώτης σοβαρής σχέσης της ζωής τους και αποφασίζουν να γίνουν φίλοι. Η ταινία παρακολουθεί την πορεία της φιλίας τους μέσα στα χρόνια και αναρωτιέται πόσο κοντά μπορούν να έρθουν πριν τα όρια της σχέσης τους θολώσουν.
Το «When Harry Met Sally» είναι το Αγιο Δισκοπότηρο των ρομαντικών κωμωδιών, η ταινία που θα έκανε ο Woody Allen αν ήταν γυναίκα, η (σωστή) απάντηση σε ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα των ανθρώπινων σχέσεων και ένα κινηματογραφικό επίτευγμα που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ ούτε από τους συντελεστές του ούτε από κανέναν άλλον, ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση. Η Nora Ephron δεν θα ξαναγράψει ποτέ ένα τόσο οξυδερκές και οικουμενικά relatable σενάριο, ο Rob Reiner δεν θα σκηνοθετήσει ποτέ σκηνή ψεύτικου οργασμού σε εστιατόριο, η Meg Ryan δεν θα βρει ρόλο που να της ταιριάζει τόσο τρομακτικά άψογα όσο κι αν τυποποιηθεί και ο Billy Crystal δεν θα ξαναπαρουσιάσει ποτέ τα Όσκαρ (αυτό δεν έχει άμεση σχέση με την ταινία, αλλά εμπίπτει στην κατηγορία των πραγμάτων που πρέπει να πάρουμε απόφαση). Το θέμα με το «When Harry Met Sally» δεν είναι οι αναλύσεις των δύο ηρώων για την ορθότητα της απόφασης της Ingrid Bergman στο τέλος του «Casablanca». Δεν είναι οι χρονοβόρες και περίπλοκες παραγγελίες της Sally στα εστιατόρια. Δεν είναι η άβολη συνάντηση με την πρώην γυναίκα του Harry όταν τραγουδάει με την καλύτερή του φίλη ένα τραγούδι από το Oklahoma ενώ συναντάει τυχαία την πρώην γυναίκα του. Δεν είναι η θρυλική, ξεκαρδιστική και θαυμαστά ακριβής σκηνή του ψεύτικου οργασμού και το "I'll have what she's having". Δεν είναι καν το αιώνιο ερώτημα του πόσο αληθινή και πλατωνική μπορεί να είναι η στενή φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας. Είναι αυτός ο συγκινητικός, cheesy, απροκάλυπτα ρομαντικός και αφοπλιστικός λόγος του Harry στο πρωτοχρονιάτικο πάρτυ που λειτουργεί ως επιβεβαίωση ότι αυτό που αναζητάς στην προσπάθειά σου να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα μπροστά σου. Και ήταν πάντα εκεί. | | Γράφει ο Πέτρος Καλογεράς Ο Harry και η Sally γνωρίζονται στην τελετή αποφοίτησης του Κολεγίου, οπού η Sallyτον παίρνει με το αμάξι για να τον πάει στη Νέα Υόρκη. Στην διαδρομή διαφωνούν σχεδόν στα πάντα αλλά συμφωνούν ότι πέρασαν καλά. Τα χρόνια περνούν και βρίσκονται που και που τυχαία για να πουν τα νέα τους. Ώσπου μια μέρα, όντας μόνοι και απογοητευμένοι από τις σχέσεις τους με το άλλο φύλο, συναντιούνται ξανά και γίνονται κολλητοί. Οι δυο τους αισθάνονται όμορφα που μπορούν να ακούσουν την άποψη του άλλου φύλλου, μέσα από ένα φιλικό πρίσμα, για τα πάντα. Μέχρι που σε ένα πάρτι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνειδητοποιούν οτι δεν βλέπει ο ένας τον άλλο φιλικά. Τι γίνεται τώρα;
Μια από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί του κινηματογράφου με δυο πολύ καλούς και ταιριαστούς ηθοποιούς, τον Billy Crystal και την Meg Ryan. Η ιστορία είναι αψεγάδιαστη, το χιούμορ καυστικό και όχι ανάλαφρο και οι ζυμώσεις και εναλλαγές της πλοκής, μπορούν να κάνουν ακόμα και τον πιο ήρεμο άνθρωπο να βγει από τα ρούχα του. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Η ταινία του Rob Reiner αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών (Σωστός!) και εμπεριέχει μια σκηνή που κολάζει και μοναχούς του Λάμα. Την σκηνή οπού η Meg Ryan προσποιείται οργασμό μέσα στη μέση ενός εστιατορίου. Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας... |
