Γράφει η Μαριτίνα Παπαμήτρου Ο Alex Fletcher (Hugh Grant) προσπαθεί να αναβιώσει την παρακμασμένη καριέρα του ως pop τραγουδιστής της δεκαετίας του '80 ερμηνεύοντας παλιές του επιτυχίες σε συγκεντρώσεις παλαιών συμμαθητών, πάρτι και πάρκα διασκέδασης. Ξαφνικά παρουσιάζεται η ευκαιρία να γράψει και να ηχογραφήσει ένα τραγούδι με το σύγχρονο pop idol της νεολαίας, Cora Corman, αλλά το μόνο πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται τον κατάλληλο στιχουργό. Στο πρόσωπο της γλυκιάς και ταλαντούχας Sophie Fisher (Drew Barrymore) βρίσκει αυτό που χρειάζεται ... από κάθε άποψη.
Το «Music and Lyrics» είναι αποτέλεσμα της κλασσικής συνταγής κάθε ρομαντικής κομεντί: γοητευτικοί πρωταγωνιστές -εν προκειμένω βετεράνοι στο 'άθλημα'-, feel good ατμόσφαιρα, σπιρτόζικοι διάλογοι και γλυκανάλατο σενάριο. Αυτό που κάνει, όμως, την εν λόγω ταινία ιδιαίτερα ξεχωριστή είναι η εμφάνιση του μετρ του είδους Hugh Grant ως ενός πάλαι ποτέ pop ειδώλου. Για πρώτη φορά έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε να τραγουδά, να χορεύει, να παίζει πιάνο και μάλιστα φαίνεται να τα κάνει και τα τρία αιφνιδιαστικά καλά. Ας μη μιλήσουμε για το theme song της ταινίας, "Pop goes my heart" που τρυπώνει στο μυαλό του θεατή. Η ταινία, αν και σε καμία περίπτωση καινοτόμα, προσφέρει τη σωστή δόση ρομαντισμού και χιούμορ για ένα πιο ευχάριστο και ... 'λικνιζόμενο' βράδυ. | | Γράφει ο Γιάννης Βασιλείου Ξεκινώντας με το βιντεοκλίπ του 'Pop!Goes my Heart' (μεγάλο σουξέ -υποτίθεται- του διμελούς συγκροτήματος που συμμετείχε ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Hugh Grant) το «Music and Lyrics» θέτει υποψηφιότητα για την είσοδο στο κλειστό κλαμπ των φιλμ, που μπορούμε να βλέπουμε ξανά και ξανά χωρίς ντροπή. Μερικά εύστοχα (και κάποια άστοχα) καλαμπουράκια και μπόλικα κλισέ αργότερα το «Music and Lyrics» μένει με την υποψηφιότητα στο χέρι, ωστόσο εξακολουθεί να παρακολουθείται ευχάριστα κατά το μεγαλύτερο μέρος του.
Εκεί που αστοχεί το φιλμ είναι στον τομέα που ενδιαφέρει περισσότερο το αφιέρωμά μας, εκείνον της... 'ρομαντζάδας'. Μέσω του παιδικού ευρήματος του παραλληλισμού των δύο μελών του ζευγαριού με τη μουσική και τους στίχους (διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά δε μπορεί να κάνει ο ένας δίχως τον άλλο, για όποιον δεν έπιασε το υπονοούμενο) ο Marc Lawrence στήνει ένα άχαρο ρομάντζο με προβλέψιμη εξέλιξη και κατάληξη, δίχως την παραμικρή βοήθεια από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που διαθέτει χημεία υπό του μηδενός. Μοιραία το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στην προσπάθεια του κεντρικού χαρακτήρα να επανέλθει στο μουσικό προσκήνιο και πιστεύουμε ακράδαντα πως, αν το φιλμ στηριζόταν εξ' ολοκλήρου πάνω σε αυτό το σκέλος της πλοκής, το αποτέλεσμα θα ήταν κατά πολύ ανώτερο |
