Ας ρίξουμε μια ματιά στους τέσσερις συνθέτες που διεκδικούν το φετινό βραβείο Oscar για την Καλύτερη Μουσική Επένδυση και τη δυναμική που έχουν στη φετινή Οσκαρική κούρσα.

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι η τακτική της Ακαδημίας να αναγνωρίζει την μουσική εργασία ενός συνθέτη δίνοντας του διπλή υποψηφιότητα για Oscar Μουσικής Επένδυσης αφορούσε (κυρίως) τον John Williams. Κάπως έτσι ο μαέστρος του αμερικάνικου κινηματογράφου έζησε αυτή την τιμή 9 φορές και έφτασε μάλιστα να γίνει ο ρεκορντμαν της κατηγορίας με 45 υποψηφιότητες. Το σκηνικό αυτό συνέβη βέβαια και με άλλους συνθέτες όπως πχ. τους James Horner και Thomas Newman τη δεκαετία του '90. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος με τον Alexandre Desplat ο οποίος βλέπει το όνομα του να φιγουράρει στην short list της κατηγορίας δύο φορές για τις συνθέσεις του στα «The Imitation Game» και«The Grand Budapest Hotel».

Παρά την θετική δυναμική που έχει η παρουσία του στα Oscar (8 υποψηφιότητες συνολικά) ο υπέροχος Γάλλος συνθέτης δεν έχει καταφέρει να φτάσει στην χρυσή πηγή των Oscar αφού πάντα κάποιος άλλος του έκλεβε την δόξα στο φώτο φίνις. Στο «The Imitation Game» ο Desplat σκιαγραφεί με την ενορχήστρωση και το βασικό θέμα του τον χαρακτήρα, την τελειομανία του επιστήμονα αλλά και την εσωτερική ευαισθησία - μελαγχολία της διαφορετικότητας, του μαθηματικού Alan Turing. Το ύφος σε αυτό το σκορ είναι αναγνωρίσιμο καθώς ο συνθέτης έχει το επαναλάβει αρκετές φορές (θυμηθείτε μόνο τα «The Queen» και «The Curious Case of Benjamin Button»).

Στο «The Grand Budapest Hotel» τα πράγματα είναι απείρως δημιουργικότερα καθώς χάρη στα δάνεια που παίρνει από την μουσική (λαϊκή και κλασική) παράδοση της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης και την πολυχρωμία των παραδοσιακών ήχων και μουσικών οργάνων παρουσιάζει ένα score που πάλλεται από την ίδια εκκεντρική ζωντάνια που χαρακτηρίζουν τις ταινίες του Wes Anderson. Αυτή η πολυρυθμία άλλωστε εκτιμήθηκε ήδη με την βράβευση του σε BAFTA και Grammy πριν μερικές μέρες. Ο Alexandre Desplat είναι αναμφίβολα το φαβορί της κατηγορίας και το μόνο πράγμα που μπορεί να του στερήσει το αγαλματίδιο είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Με άλλα λόγια η διπλή παρουσία του που μπορεί να σπάσει στα δύο τους υποστηρικτές του και να ανοίξει τον δρόμο για κάποιο συνυποψήφιο του. Εύχομαι ολόψυχα πως αυτό δεν θα συμβεί.

Έχοντας κερδίσει ήδη την αναγνώριση της μουσικής ταυτότητας του ο Ισλανδός Johann Johannsson συνεχίζει μια ωραία παράδοση για τη χώρα στο χώρο της λεγόμενης "σοβαρής" μουσικής. Ειδικότερα η κινηματογραφική του διαδρομή τα τελευταία χρόνια δείχνει να είναι ανοδική έχοντας συνθέσει τη μουσική σε ταινίες όπως «Foxcatcher», «Prisoners» και βέβαια στην Οσκαρική του υποψηφιότητα, το «Theory of Everything». Μινιμάλ σε ύφος, όπως όλες οι μελωδίες του, το «The Theory of Everything» χαρακτηρίζεται από μια πλούσια ορχήστρα (χωρίς πνευστά) με έμφαση στο πιάνο, τα έγχορδα και την άρπα, όργανα που φανερώνουν κομψότητα, ευαισθησία και μουσική συγγένεια στο στυλ του συνυποψήφιου του Alexandre Desplat. Με την τύχη του πρωτάρη στα Oscar, με την διάκριση που ήδη του έχουν προσφέρει για αυτή την μουσική εργασία οι Χρυσές Σφαίρες και παρουσιάζοντας μια αρκετά βατή για τα αυτιά της Ακαδημίας εργασία και με αρκετό ταλέντο που δίνει υποσχέσεις για το μέλλον ο Johannsson είναι το έτερο φαβορί της κατηγορίας και ο πιο πιθανός συνδιεκδικητής του Oscar Μουσικής Επένδυσης.

Παρά το ότι το όνομα Zimmer αποτελεί γνωστή μουσική φάμπρικα στο Hollywood (με ειδίκευση στις ταινίες δράσης και τα αισθηματικά δράματα) ο γερμανικής καταγωγής συνθέτης έχει μια πλούσια καριέρα σχεδόν 30 χρόνων και 10 υποψηφιότητες από τις οποίες μόλις η μια του χάρισε το Oscar κι αυτό πάλι για ένα animation της Disney («The Lion King»). Η φετινη παρουσία του επιβραβεύει έτσι κι αλλιώς μια στενή και δημιουργική συνεργασία που έχει εδώ και χρόνια με τον Christopher Nolan. Σε σχέση βέβαια με ότι προηγήθηκε, στο «Interstellar» ο Zimmer κάνει μια ωραία υπέρβαση. Με βασικό άξονα την σχέση πατέρα-παιδιού που επικρατεί και στο σενάριο και με βασικούς συνομιλητές του (επιρροές) το «2001: A Space Odyssey» του Kubrick, την σταθερή αγάπη του για τον Ennio Morricone και το μινιμάλ υπαρξιακό ύφος του Philip Glass στην τριλογία του «Koyaanisqatsi» ο Zimmer ξεφεύγει από τα τετριμμένα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει σε αρκετές sci-fi και action ταινίες και προσφέρει κάτι πολύ πιο προσωπικό και δημιουργικό, γεγονός που είχε να συμβεί από την εποχή του «The Thin Red Line» (1999) του Malick. Παρά την πάντα ισχυρή δυναμική του ονόματος του στην βιομηχανία του αμερικάνικου κινηματογράφου η παρουσία του φέτος έχει ρόλο αουτσάιντερ που περιορίζεται στην πίστη ενός θαύματος. Το οποίο για να είμαι προσωπικά ειλικρινής αν συμβεί δεν θα με χαλάσει καθόλου.

Ο Mike Leigh είναι αλήθεια πως δεν φημίζεται για την αίσθηση και λειτουργία της μουσικής στις ταινίες του. Με το σκεπτικό αυτό αποτελεί ίσως μέγιστη έκπληξη πως το «Mr. Turner» απέκτησε συμμετοχή στην φετινή Οσκαρική απονομή μέσα από την κατηγορία Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Ίσως για αυτό να ευθύνεται η μουσική δωματίου του Βρετανού Gary Yershon που συνέθεσε με βάση την προσωπικότητα του ζωγράφου Turner. Ο Yershon στηρίζει την έμπνευση του κατά κύριο λόγο πάνω σε ένα κουαρτέτο πνευστών και ένα κουιντέτο εγχόρδων για να συνθέσει μια δημιουργική διαλεκτική σχέση εικόνας και μουσικής πάνω στις εικαστικές (και όχι μόνο) αναζητήσεις του Turner. Με άλλα λόγια η μουσική του Yershon είναι ένα εναλλακτικό παράθυρο στα όποια συναισθήματα και τον μελαγχολικό και εσωστρεφή χαρακτήρα του βασικού ήρωα και αυτό η Ακαδημία το εκτίμησε ιδιαίτερα ως επίτευγμα πέρα από το γεγονός ότι η μουσική σε ύφος αφορά βέβαια ένα αρκετά δοκιμασμένο άκουσμα που έχει τιμηθεί με Oscar αρκετές φορές στο παρελθόν. Παρ' όλα αυτά ο Gary Yershon εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα μείνει με την τιμητική υποψηφιότητα χωρίς να απασχολήσει περισσότερο από την παρουσία του στην κατηγορία τα μέλη της Ακαδημίας.