Berlinale Review: Life

Μια σειρά από περιστάσεις που σε οδηγούν πιο κοντά στον προσωπικό σου παράδεισο. Για τον Anton Corbijn αυτό είναι η ζωή. Ένας παράδεισος που διαφέρει για τον καθένα. Για τον Mr. Buttefly του «The American» είναι το κλείσιμο της ζωής, που προηγήθηκε, και η αρχή μιας νέας, ενός ατελείωτου πικνίκ στην εξοχή, μέσα στην αγκαλιά της γυμνής Clara. Για τον Gunther του «A Most Wanted Man» είναι η αίσθηση πως, έστω και για μέρα, κατάφερε να σώσει τον κόσμο, ότι δεν θυσίασε καθετί προσωπικό για μιαν Ελένη, που λέει κι ο Σεφέρης.

Για τον James Dean του «Life» είναι να ανασυνθέσει μπροστά στον κινηματογραφικό φακό την αυθεντικότητα των στιγμών εκείνων, που έπαιζε θέατρο με την μητέρα του, όταν ήταν μικρός -ίσως έτσι την φέρει για λίγο πίσω. Για τον Dennis Stock του «Life» είναι να μπορέσει να αιχμαλωτίσει με τον φωτογραφικό φακό την "φλόγα", που λείπει από τον ίδιο. Όμως η προηγούμενη ζωή δεν θα τον αφήσει να φύγει αναίμακτα. Όμως αυτός ο κόσμος δεν θέλει να σωθεί. Όμως η κινηματογραφική βιομηχανία δεν λειτουργεί με ανάλογη αγνότητα. Όμως μια φωτογραφία κρατά όσο ένα κλικ. Και ο θάνατος περιμένει στην γωνία.

Αυτή είναι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Να φτάνεις τον παράδεισο σου σε απόσταση αναπνοής, ώστε να μπορείς να τον αγγίξεις με την άκρη των δαχτύλων σου και, προτού προλάβεις να συνθέσεις την αίσθηση της χαράς του, εκείνος να απομακρύνεται.

Τουλάχιστον πρόλαβες να τον αγγίξεις.