Berlinale Review: Angelica

Μια ιστορία μητρικής υστερίας και σεξουαλικής καταπίεσης, που φέρει όλα τα στοιχεία για την παρασκευή ενός έκτακτου γοτθικού μελοδράματος, στα χέρια του Mitchell Lichtenstein μετατρέπεται σε ένα άνευρο φιλμ εποχής, που φλερτάρει ανεπιτυχώς με τον τρόμο.

Η Constance παντρεύεται με τον Joseph και περνούν μια περίοδο σεξουαλικής ευτυχίας μέχρι που γεννιέται το παιδί τους, η Angelica. Από εκείνο το σημείο και έπειτα για "ιατρικούς λόγους", αλλά κι επειδή το ενδιαφέρον της Constance στρέφεται κατά αποκλειστικότητα στην (υπερ)προστασία της Angelica, η σεξουαλική ζωή τους εξατμίζεται. Η Constance αδυνατεί να εξισορροπήσει τον ρόλο της ερωμένης με εκείνον της μάνας, ενοχοποιώντας σταδιακά κάθε μορφή σεξουαλικής δραστηριότητας. Όποτε διεγείρεται εκείνη ή ο σύζυγός της, πιστεύει ότι αυτή η διέγερση μετουσιώνεται σε μια εκτοπλασματική οντότητα που απειλεί την σωματική ακεραιότητα της Angelica. Η πίεση, που την οδηγεί στην παράνοια, προέρχεται αφενός από κοινωνικούς παράγοντες, καθώς βρισκόμαστε σε μια κοινωνία πατριαρχική και σε μία εποχή που η επιστήμη της ιατρικής διατηρεί πολύ στενούς δεσμούς με την ηθική, κι αφετέρου από εσωτερικούς, δηλαδή από την αγωνία και την μονομανία της μάνας.

Κι ενώ το υλικό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, ο Lichtenstein θα στερήσει κάθε ίχνος αμφισημίας από την ιστορία του, θα εικονογραφήσει άμεσα και κακόγουστα τις "φαντασματικές" προβολές του μυαλού της μάνας και θα βαλθεί να εξηγήσει τα πάντα με την λογική, στερώντας από το φιλμ του κάθε ρανίδα υπαινιγμού. Και ο υπαινιγμός είναι σύμφυτος με το φιλμικό είδος που εκπροσωπεί η ταινία και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε αξιομνημόνευτου εκπροσώπου αυτού του είδους. Η «Angelica» δυστυχώς δεν είναι ένας τέτοιος εκπρόσωπος.