Όλα όσα σημάδεψαν τις φετινές Κάννες

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φεστιβάλ των τελευταίων ετών έλαβε χώρα φέτος στις Κάννες. Μεγάλοι δημιουργοί,πολυαναμενόμενες παραγωγές, προβολές που σόκαραν, βραβεύσεις με ηχητική υπόκρουση γιουχαρίσματα και μέσα σε όλα αυτά ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, που σήκωσε το... τιμημένο Un Certain Regard απέναντι σε αντιπάλους όπως ο Cristian Mungiu («4 Months, 3 Weeks, 2 Days») και ο Joon-Ho Bong.(«The Host», «Memories of Murder»)

Το φεστιβάλ άνοιξε φέτος με το «Up» της Pixar, το οποίο έλληνες και ξένοι κριτικοί έχουν στολίσει με διθυραμβικά σχόλια, καθιστώντας το αδιαμφισβήτητα την πιο πετυχημένη επιλογή για φιλμ έναρξης εδώ και πολύ καιρό - καθώς οι τελευταίες επιλογές κινούνται μεταξύ ευγενούς (βλέπε «Blindness») και...αγενούς αποτυχίας (βλέπε «The DaVinci Code»).

Οι πρώτες μέρες του φεστιβάλ κύλησαν σχετικά ήσυχα. O Copola παρουσίασε το «Tetro» του στα πλαίσια του δεκαπενθήμερου Σκηνοθετών και άφησε χλιαρές εντυπώσεις μεν, πολύ καλύτερες σε σχέση με το περσινό «Youth Without Youth» (το οποίο στην χώρα μας δυστυχώς... πέρασε και δεν ακούμπησε). Η Andrea Arnold με το «Fish Tank» απέδειξε -σύμφωνα με όσα ακούγονται πάντα- ότι το προ διετίας «Red Road» δεν ήταν απλό πυροτέχνημα και πήρε το... μισό βραβείο της Επιτροπής. Η Jane Campion (που μετά το «The Piano» το 1993 δεν έχει κάνει τίποτα της προκοπής) με το «Bright Star» έκανε πολλούς να την χρίσουν φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, ασχέτως αν τελικά έφυγε με άδεια χέρια.

Για το βαμπιρικό «Thirst» του Park Chan-Wook δεν ακούγονται και τα καλύτερα αλλά πήρε... το άλλο μισό βραβείο της Επιτροπής. Ο Jacques Audiard άρεσε πάρα πολύ, ο Ang Lee...δεν άρεσε και πάρα πολύ, o Brillante Mendoza δεν άρεσε καθόλου και γιουχαρίστηκε τόσο κατά την προβολή της ταινίας του «Kinatay», όσο και κατά την αναπάντεχη βράβευση του με το βραβείο Σκηνοθεσίας. Γενικά όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή καμία ταινία δεν προκάλεσε τον απαραίτητο ντόρο, ώστε να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στο φεστιβάλ

Η...τάξη των πραγμάτων αποκαταστάθηκε με τη νέα ταινία του Lars von Trier, που έκανε πολλούς να δουν τον... αντίχριστο φαντάρο! Το «Antichrist» σόκαρε το κοινό των Καννών με σκηνές όπως ο αυτοευνουχισμός της Charlotte Gainsbourg, σε μια επεισοδιακή προβολή που περιείχε χαχανητά, 'ου' και ελάχιστα χειροκροτήματα. Το σούσουρο συνεχίστηκε στη συνέντευξη τύπου σε μια μονομαχία αλαζονείας μεταξύ μερικών δημοσιογράφων και του Lars von Trier με τους πρώτους να δηλώνουν ευθαρσώς ότι πρέπει να απολογηθεί (!) και τον δεύτερο να δηλώνει ότι είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός του κόσμου (!!). Τα δικά μαςσυμπεράσματα θα τα βγάλουμε το φθινόπωρο που η ταινία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες της χώρας μας, ωστόσο ο παμπόνηρος Σκανδιναβός πέτυχε το στόχο του να προκαλέσει και έβαλε φωτιά στο φεστιβάλ.

Κι αφού απέκτησε και τούτο το φεστιβάλ την ταινία-σκάνδαλο μπορούσε να συνεχίσει ακάθεκτο το πρόγραμμά του. Ο Ken Loach 'έψαξε' για τον Καντονά στο «Looking for Eric», ένα φιλμ που κατά τα φαινόμενα αποτελεί ότι πιο κοντινό σε commercial movie στην μεχρί τώρα φιλμογραφία του, ο Almodovar κλασσικά στολίστηκε με παιάνες από την ελληνική κριτική και ο Resnais στα 87 του συνέχιζει ακάθεκτος να κάνει σινεμά με το «Herbes Folles».

Για την πιο ηχηρή συμμετοχή του διαγωνιστικού, το «Inglourious Basterds», τα πρώτα σχόλια που έρχονται είναι συγκρατημένα ενθαρρυντικά, με τις κριτικές να κάνουν λόγο για ένα αρκούντως διασκεδαστικό μα ενίοτε φλύαρο θέαμα και τον Brad Pitt να μην έχει τόσο μεγάλο ρόλο όσο το trailer της ταινίας αφήνει να εννοηθεί. Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν στον Cristoph Waltz, τον οποίο τα παπαγαλάκια ήδη έχουν χρίσει φαβορί για τα επερχόμενα βραβεία Oscar.

Ο Gaspar Noe στο επόμενο χτύπημά του μετά το «Irreversible», σόκαρε αρκετούς, έκανε να αποχωρήσουν από την αίθουσα μερικούς και άρεσε σε λίγους, είχε προηγηθεί όμως ο 'τυφώνας Trier' κι έτσι το «Enter the Void» δεν αποτέλεσε την ταινία γεγονός της διοργάνωσης. Αδιαφιλονίκητος νικητής του διαγωνιστικού ο αυστριακός Michael Haneke που κατά γενική ομολογία παρέδωσε την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ και πήρε επιτέλους το ύπατο βραβείο των Καννών .

Εκτός συναγωνισμού προβλήθηκαν τα «Drag me to Hell» (Sam Raimi), «Agora» (Alejandro Amenabar) και «The Imaginarium of Doctor Parnassus» (Terry Gilliam). Για τον Raimi το «Drag me to Hell» συνιστά μια επιστροφή στα... πάτρια εδάφη (βλέπε «Evil Dead»), η «Agora» ακούγεται ότι είναι εντυπωσιακή αλλά όχι σημαντική και ο νέος Gilliam είναι κατά τα λεγόμενα των δημοσιογράφων αλλοπρόσαλλος και χαοτικός, αλλά, εδώ που τα λέμε, αυτοί οι χαρακτηρισμοί θα μπορούσαν να συνοδεύουν οποιαδήποτε ταινία της φιλμογραφίας του κι αυτό δεν μας απέτρεψε από το να την αγαπήσουμε (με εξαίρεση ίσως τις 2 τελευταίες του κινηματογραφικές εξορμήσεις).

Το ραντεβού πλέον κοινού και δημιουργών είναι το Μάιο του 2010 για το 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.