Ο Luc Besson στην Αθήνα.

Ο πασίγνωστος πλέον σκηνοθέτης του «Le Grand Bleu» (Απέραντο Γαλάζιο -1988), το πάλαι ποτέ enfant terrible του γαλλικού σινεμά, ο Luc Besson βρέθηκε στη χώρα μας για λίγες μόνο ημέρες, με αφορμή την avant-premier της ταινίας του «Arthur And The Minimoys». Το στοίχημα που καλείται αυτή τη φορά να κερδίσει ο τολμηρός Besson αφορά στο χώρο του animation και δη του ευρωπαϊκού. Ο 'Arthur' του είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων από την Ευρώπη, που φιλοδοξεί να αναμετρηθεί με τα χολιγουντιανά φιλμ των 'γιγάντων' Pixar, Dreamworks και Disney. Για όλα αυτά και πολλά παραπάνω μίλησε ο ίδιος, για δύο γεμάτες ώρες, το πρωινό της 18ης Δεκεμβρίου, στο Auditorioum του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Η κινηματογραφική παραγωγή animation στην Ευρώπη, οι δυνατότητες των στούντιο και - φυσικά- ο 'Arthur' αποτέλεσαν τον πυρήνα της συζήτησης. Ο 37χρονος πλέον σκηνοθέτης δήλωσε "τρομερά υπερήφανος" για το τελευταίο του πόνημα, το οποίο μετά από 6 χρόνια σκληρής δουλειάς θεωρεί πλέον "παιδί" του. Μπορεί στα πρώτα 2,5 χρόνια της παραγωγής να είχαν ξοδευτεί 30 εκατομμύρια Ευρώ χωρίς να έχει φτιαχτεί ούτε ένα καρέ αλλά το αποτέλεσμα τον δικαιώνει και γι' αυτό επέλεξε να εμπλακεί σε όλα τα στάδια της δημιουργίας του. Απόδειξη αποτελεί η προσωπική του ενασχόληση με τη μεταγλώττιση της ταινίας σε 37 γλώσσες στις οποίες και θα κυκλοφορήσει. Ο Luc Besson ήταν αυτός που διάλεξε τις φωνές των Τάμτα, Γιάννη Βούρου και Νένας Μεντή για την ελληνική βερσιόν.

"To αμερικάνικο σινεμά κυριαρχεί αυτή τη στιγμή σε όλον τον πλανήτη και υπάρχει η πεποίθηση ότι κανείς δεν μπορεί να το ξεπεράσει. To «Arthur And The Minimoys» αποδεικνύει ότι μπορούμε να κάνουμε το θαύμα. Είναι κάτι αντίστοιχο με την ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας, που κέρδισε ένα μεγάλο πρωτάθλημα παρόλο που ήταν το αουτσάιντερ", δήλωσε ο Besson χαριτολογώντας και στη συνέχεια μίλησε για τη ζωή του στην Ελλάδα. Η ετήσια παραμονή του στην Αμοργό, σε ηλικία 8 ετών αποτελεί μια από τις πιο ευτυχισμένες αναμνήσεις της ζωής του και το «Le Grand Bleu» είναι ένας φόρος τιμής στην όμορφη αυτή περίοδο. Μάλιστα αποκάλυψε ότι το καλοκαίρι θα βρίσκεται και πάλι στα ελληνικά νησιά μαζί με την Penelope Cruz για τα γυρίσματα μιας ταινίας, στην οποία όμως δε θα είναι σκηνοθέτης. Για μια ακόμη φορά, το χρέος των κυβερνήσεων να στηρίζουν τη εθνική κινηματογραφία αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης. "Έχω ζήσει στην Ελλάδα, λατρεύω τους Έλληνες και δεν μπορώ να δεχτώ την απουσία του ελληνικού σινεμά από τον παγκόσμιο χάρτη. Αγανακτώ όταν βλέπω να γυρίζεται στο Hollywood το «Troy», με Αμερικάνους πρωταγωνιστές και Γερμανό σκηνοθέτη. Η καρδιά μου είναι μαζί σας".

Συζητώντας για τη σχέση κινηματογράφου και κριτικής, υπήρξε ιδιαίτερα καυστικός: "Εγώ δημιουργώ, είμαι ο καλλιτέχνης και οι κριτικοί στέκονται και παρατηρούν. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι για την τύχη μιας ταινίας στις κινηματογραφικές αίθουσες. Κι εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι η κριτική ενός έργου πρόσφατου είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα. Στο Λούβρο υπάρχουν πίνακες που στην εποχή τους είχαν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων κι όμως τώρα κρέμονται εκεί περισσότερο από 200 χρόνια". Ο ίδιος δηλώνει υπόχρεος στο κοινό για την εμπιστοσύνη που του δείχνει και για το λόγο αυτό προσπαθεί να μην απογοητεύει τους ανθρώπους που πληρώνουν το αντίτιμο ενός εισιτηρίου για να δουν μια ταινία του.

Μιλώντας για τη σχέση του με τον κινηματογράφο, ο Besson δήλωσε πως δημιουργεί αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον του. Στη δεκαετία του '80, που το σκηνικό ήταν πολύ πιο αστικό και εφησυχασμένο θέλησε να γυρίσει ταινίες όπως το «Leon» ή το «Nikita». "Σήμερα, που ο κόσμος βλέπει κάθε βράδυ τον «Leon» στα δελτία ειδήσεων προτιμώ να λειτουργώ ως ασπιρίνη στον πονοκέφαλο του θεατή. Δε θα μπορούσα να προσθέσω περισσότερο βάρος σε μια ήδη τεταμένη κατάσταση". Σχετικά με την απόφαση του να αφήσει κατά μέρους προς το παρόν τη σκηνοθεσία, είπε πως τα 17 του χρόνια στο χώρο ήταν γόνιμα αλλά συγχρόνως κουραστικά. "Φοβάμαι την επανάληψη και πάνω απ' όλα σέβομαι τον εαυτό μου, το κοινό και την τέχνη μου. Νομίζω πως είπα όσα ήθελα να πω". Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως κρεμάει τα 'γάντια' του δια παντός: "Δεν είμαι σαν τον αλκοολικό που κόβει το ποτό μαχαίρι. Νιώθω περισσότερο σαν έναν άνθρωπο που έφαγε πολλά γλυκά τα Χριστούγεννα και τώρα πρέπει να κάνει δίαιτα!"