Βερολίνο 2023: Είδαμε το She Came to Me, της Rebecca Miller

Στην αυλαία της 73ης Berlinale, η νέα ταινία της Rebecca Miller έφερε στο κόκκινο χαλί του επιβλητικού Παλάστ τους πρώτους του σταρ (Peter Dinklage, Anne Hathaway, Marisa Tomei), μέσα σε συνθήκες φεστιβαλικής κανονικότητας που η διοργάνωση είχε τρομερή ανάγκη, έπειτα από δύο χρόνια πανδημικής παγωμάρας και ad hoc ενεργειών να διατηρηθεί ο ιστορικός αυτός θεσμός σχετικά ενεργός.

Στο «She Came to Me», η σκηνοθέτις του καλού «Maggie's Plan» φτιάχνει ένα σύμπαν κατά βάση ρομαντικό, που μάλιστα αναζητά τον ρομαντισμό του με όλο και μεγαλύτερη επιμονή καθώς προχωρά βαθύτερα στην ιστορία. Η οποία απλώνεται σε μία σειρά από υποπλοκές. Στη βασικότερη εξ αυτών, ο Dinklage υποδύεται έναν συνθέτη όπερας που θα δει την χαμένη του έμπνευση να επιστρέφει χάρη στη συνάντηση με μία «παθολογικά ρομαντική» καπετάνισσα ρυμουλκού (Tomei). Με την αναπάντεχη ιστορία τους εμπλέκεται η Hathaway, που παίζει την υποχόνδρια ψυχοθεραπεύτρια σύζυγό του. Από κοντά ακολουθούν και οι θρησκευτικές καταβολές της, που ανοίγουν μια άλλη παρένθεση στην εξέλιξη του χαρακτήρα της.

Ωστόσο το πιο δραματικό στοιχείο εδώ προκύπτει να είναι το αθώο νεανικό ρομάντζο με πρωταγωνιστές τη 16χρονη κόρη της γυναίκας που καθαρίζει το σπίτι της Hathaway (στο ρόλο της καθαρίστριας η Joanna Kulig του «Cold War») και τον 18χρονο αφροαμερικανό γιο της ψυχοθεραπεύτριας από προηγούμενη σχέση της. Ένα ρομάντζο που βρίσκει άδικα τον μπελά του όταν ο δικομανής, ρατσιστής πατριός της έφηβης θα κάνει τα πάντα για να μηνύσει τον εραστή της για αποπλάνηση ανηλίκου, κόντρα στη γνώμη της κοπέλας και της μητέρας της. Αν όλα τα παραπάνω ακούγονται κάπως πολλά, είναι γιατί όντως έτσι προκύπτουν.

Η ερμηνευτική επάρκεια του καστ και η σύμπνοια που επιδεικνύει με όσα έχει στο μυαλό και στο σενάριό της η Miller κάνουν πάντως το φιλμ να λειτουργεί ως ένα βαθμό, πολύ κοντά στη λογική μιας σκεπτόμενης ρομαντικής κομεντί που δε φοβάται να διανθιστεί με διάφορα κωμικά ευτράπελα. Την ίδια στιγμή όμως, το ρομάντζο μεταξύ Dinklage και Tomei εξελίσσεται δίχως καμία δραματουργική φροντίδα, η ηρωίδα της Hathaway γίνεται μία οντότητα αποκομμένη από το υπόλοιπο σώμα και πνεύμα της ταινίας, ενώ η επιλογή της σκηνοθέτιδας να παίζει διαρκώς με τις αναλογίες του κάδρου αναλόγως τη συναισθηματική κατάσταση του εκάστοτε χαρακτήρα που ακολουθεί, μοιάζει περισσότερο με μια περιττή στυλιστική ακροβασία παρά με ένα ουσιαστικό αφηγηματικό εργαλείο.

Όλα αυτά όμως συγχωρούνται στο πλαίσιο ενός φιλμ καλών αν και συχνά ατυχών προθέσεων, που αποστολή έχει να ανοίξει με ανάλαφρη νότα ένα Φεστιβάλ το οποίο, δεδομένου του σκληρού ανταγωνισμού που εισπράττει από τα αντίστοιχα της Βενετίας και των Καννών, έχει απόλυτη ανάγκη από σταρ και από ταινίες που πλασάρονται ως πιο εμπορικές.

Ο Νεκτάριος Σάκκας κάλυψε το 73ο Φεστιβάλ του Βερολίνου για λογαριασμό του CinemaNews.gr και κατέγραψε τον παλμό και τις σημαντικότερες ταινίες του αγαπημένου ευρωπαϊκού κινηματογραφικού φεστιβάλ αποκλειστικά για τους αναγνώστες μας.