Βερολίνο 2023: Είδαμε το Inside, του Βασίλη Κατσούπη

Από το πολύ προσωπικό - και ιδιαίτερο πρέπει να πούμε - ντοκιμαντέρ για τον καλό του φίλο και διακεκριμένο μουσικό Larry Gus, στο να σκηνοθετεί τον Willem Dafoe, η απόσταση για τον Βασίλη Κατσούπη είναι εντυπωσιακή. Όπως θα ήταν για τον καθένα άλλωστε. Σίγουρα πάντως μεγαλύτερη από την αντικειμενική χρονική απόσταση των οκτώ ετών που χωρίζουν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο από την πρώτη του απόπειρα στη μυθοπλασία. Και όταν σε αυτή αποκρίνεται θετικά ένας τέτοιος σταρ, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το «Inside» έκανε ακατανόητα πολύ καιρό να βρει τον ενδεδειγμένο φεστιβαλικό του βατήρα, μέχρι να φτάσει στο τμήμα Πανόραμα του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου.

Ο χρόνος πάντως εντός του φιλμ έχει μεγαλύτερη σημασία. Γιατί με αυτόν αναμετριέται ο Willem Dafoe υποδυόμενος τον Nemo, έναν έμπειρο ληστή έργων τέχνης που καταλήγει εγκλωβισμένος σε ένα υπερπολυτελές νεοϋορκέζικο ρετιρέ γεμάτο σπάνια έργα τέχνης. Εκεί όπου έχει μπει για να κλέψει πέντε πίνακες του Egon Schiele, για να διαπιστώσει πως λείπει ο βασικότερος εξ αυτών, πριν μπλοκάρει το σύστημα ασφαλείας και καταλήξει παγιδευμένος σε ένα χρυσό κλουβί, δίχως δυνατότητα διαφυγής.

Το one-man show του Dafoe που θυμίζει ανάλογα εγχειρήματα τύπου «Cast Away» και «127 Hours», εξελίσσεται σε ένα άτυπο installation που αλληλεπιδρά διαρκώς με τον έτερο πρωταγωνιστή του «Inside», το αχανές διαμέρισμα με τις ερμητικά κλειστές εξόδους, τα πελώρια τζάμια που βλέπουν στο Μανχάταν και το άφταστο ταβάνι. Ο αυτοσχεδιασμός βρίσκεται στον πυρήνα της ερμηνευτικής προσέγγισης και κινείται εμφανώς πίσω και πέρα από την κεντρική ιδέα του Κατσούπη και το σενάριο του Ben Hopkins. Όσο για το χιούμορ, επανέρχεται τακτικά για να αποσυμφορήσει την ένταση και τη δραματικότητα του εγκλεισμού, αλλά και για να τονώσει τυχόν «νεκρά» σημεία της πλοκής, ενώ ο συμβολισμός, καίτοι εμφανώς προσβάσιμος, δεν ενοχλεί με την απλότητά του. Κυρίως γιατί δεν φωνάζει με σκοπό να βγει πάνω από την ταινία, αλλά περιορίζεται στο να συμβιώσει αρμονικά μαζί της.

Η κριτική απέναντι στον υλισμό και την πολυτέλεια που από μόνα τους αποτελούν ένα οικοσύστημα κενό και αβίωτο, έχει την τιμητική της, την ώρα που ερωτήματα πάνω στην τέχνη και την αξία της παραμένουν αναμενόμενα εντός θέματος. Μάλιστα, όσο παρακολουθούμε τον Dafoe να μηχανεύεται απεγνωσμένα τρόπο διαφυγής, τόσο το «Inside» παγιώνει τη θέση του ως μία κονσεπτικά αναπάντεχη ελληνική συμπαραγωγή (Heretic), που παίρνει λελογισμένα ρίσκα και προσφέρει τελικά σε έναν υποσχόμενο σκηνοθέτη τη δυνατότητα να αναμετρηθεί σε υψηλό επίπεδο.

Ο Νεκτάριος Σάκκας κάλυψε το 73ο Φεστιβάλ του Βερολίνου για λογαριασμό του CinemaNews.gr και κατέγραψε τον παλμό και τις σημαντικότερες ταινίες του αγαπημένου ευρωπαϊκού κινηματογραφικού φεστιβάλ αποκλειστικά για τους αναγνώστες μας.