Κάννες 2022: Είδαμε το Elvis, του Baz Luhrmann

Ας το πάρουμε από το τέλος, ξεκινώντας από τις τελευταίες σκηνές (τόσο της κινηματογραφικής ταινίας όσο και της πραγματικής ζωής): είναι Ιούνιος του 1977, μόλις δύο μήνες πριν τον θάνατο του Elvis Presley. Πάνω στη σκηνή, σε μια πόλη των κεντρικών ΗΠΑ, ο "Βασιλιάς" Elvis μοιάζει γυμνός. Σκιά του λαμπερού εαυτού του, μάλλον μεθυσμένος ή υπό την επήρεια ουσιών, δείχνει απολύτως αποπροσανατολισμένος. Προσπαθεί να κάνει, αμήχανα, διάλογο με το κοινό, τραυλίζει, βαριανασαίνει, χάνει τα λόγια και τον ειρμό του. Σαν θεατής, σχεδόν ντρέπεσαι να τον κοιτάς στη σκηνή από την άλλη πλευρά της οθόνης. "Θα σας παίξω ένα κομμάτι από τον καινούργιο μου δίσκο, λέγεται Unchained Melody", μουρμουρίζει διστακτικά και ελαφρώς ακατάληπτα, και μέσα σου σαν να εύχεσαι να τον κατεβάσει κάποιος από τη σκηνή, να γλιτώσει από την διαφαινόμενη ταπείνωση.

Και τότε, πατάει τα πρώτα πλήκτρα στο πιάνο. Και όλα πλημμυρίζουν από την βαθιά, βελούδινη, απολύτως αναγνωρίσιμη φωνή του: Unchained Melody, εμφατικά, επιβλητικά, αδιαφιλονίκητα "βασιλικά". Σαν να ακούς μια από τις μεταγενέστερες remastered ηχογραφήσεις των δίσκων του. Η φωνή του σαν να αναγεννήθηκε μετά την πρώτη νότα, η ερμηνεία του τόσο παθιασμένα συγκλονιστική, που μοιάζει σαν κάθε κουπλέ να είναι γι' αυτόν ζήτημα ζωής και θανάτου (και, με κάποιον τρόπο, είναι). Η μεταμόρφωση είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, αν δεν την βλέπεις και δεν την ακούς ο ίδιος.

Η συγκεκριμένη σκηνή, η οποία κλείνει το φιλμ «Elvis» του Baz Luhrmann, είναι απολύτως πραγματική (και διαθέσιμη στο youtube) και αποτυπώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μια από τις πολλές μεταμορφώσεις που αποτελούν τον κορμό και την καρδιά της ταινίας: Ο Elvis παιδί, στην δεκαετία του '40, να μεταμορφώνεται από φοβισμένο άγουρο αγόρι σε τραγουδιστή gospel μέσα από μια παραληρηματική εμπειρία στην τοπική εκκλησία στο Tupelo του Mississippi όπου γεννήθηκε. Ο Elvis στην νεότητα του, να μεταμορφώνεται από ταλαντούχο διασκεδαστή της σειράς στο Memphis, σε ίνδαλμα, μαγνητίζοντας, χωρίς ούτε ο ίδιος να καταλαβαίνει πως, βλέμματα και αισθήσεις με το ασυγκράτητο λίκνισμά του. Ο Elvis απόλυτος σταρ πια, το '50 και το '60, αγαπημένο παιδί της Sun Records και του Hollywood, να μεταμορφώνεται με το που πατά επί σκηνής στον Βασιλιά του Rock and Roll. Και, τέλος, ο Elvis της κατρακύλας των '70s: έρμαιο των παθών και των εθισμών του, του ατζέντη-χειριστή του (εξαιρετικός σε κόντρα ρόλο ο χαμαιλέοντας Tom Hanks), της αχόρταγης λατρείας των θαυμαστών του και των λυσσαλέων επιθέσεων των επικριτών του, να μεταμορφώνεται κάθε βράδυ στο λαμπερό είδωλο του Las Vegas που περιμένουν από αυτόν, ενώ εκείνος βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο προσωπικό του σκοτάδι.

Και μέσα και πάνω από αυτές, η εντυπωσιακότερη μεταμόρφωση όλων: αυτή του πρωταγωνιστή Austin Butler σε Elvis Presley. Σε έναν κόσμο που οι σωσίες και οι μιμητές του Elvis ξεπηδούν από κάθε γωνία, ο Baz Luhrmann επέλεξε τον δύσκολο δρόμο: δεν ήθελε κάποιον που θα μοιάζει και θα μιμείται. Ήθελε κάποιον που θα γίνει ο Elvis. Και τον βρήκε, στο πρόσωπο (και στην φωνή, και τις κινήσεις, και τις εκφράσεις) του, σχετικώς άσημου, Butler, ο οποίος δίνει αναμφισβήτητα την ερμηνεία της χρονιάς, ανεξάρτητα από την βράβευσή του ή όχι σε φεστιβάλ ή στα Όσκαρ. Και αυτή είναι μια ακόμη μεταμόρφωση που πρέπει κανείς να την δει και να την ακούσει για να την πιστέψει. Και είναι, ακόμη περισσότερο, ένας από τους - πολλούς - λόγους που η ταινία του Luhrmann αξίζει να ιδωθεί, ιδανικά στην μεγάλη οθόνη, όπου το φαντασμαγορικό θέαμα θα είναι αντάξιο των (κάποιες φορές, ομολογουμένως υπέρμετρα) μεγάλων προσδοκιών του πάντα υπέροχα αμετροεπή δημιουργού της.

Η Μαριάννα Ράντου κάλυψε το 75ο Φεστιβάλ των Καννών για λογαριασμό του CinemaNews.gr και κατέγραψε τον παλμό και τις σημαντικότερες ταινίες του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού κινηματογραφικού φεστιβάλ αποκλειστικά για τους αναγνώστες μας.