Danny Collins

Η ζωή του μουσικού Danny Collins (Al Pacino) δεν συνάδει με την ηλικία του. Περιλαμβάνει ναρκωτικά, σεξ, συναυλίες και μια σχέση με μια κοπέλα κατά πολύ νεότερή του. Στα 64α γενέθλιά του όμως, θα βρει ένα γράμμα του John Lennon και της Yoko Ono, απευθυνόμενο στον δεκαεννιάχρονο εαυτό του. Το γράμμα αυτό θα τον εμπνεύσει να αλλάξει την πορεία του, να ανακαλύψει από την αρχή τη μουσική του και να αναζητήσει το παιδί του, αποδεικνύοντας πως ποτέ δεν είναι αργά για δεύτερες ευκαιρίες.

Δεν μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες που σε περιβάλλουν και τα γεγονότα που τις σχηματίζουν. Εκείνο που μπορείς να αλλάξεις είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι τους. Αυτό είναι το μήνυμα που λαμβάνει από το παρελθόν ο ροκ σταρ Danny Collins, γραμμένο από τον παιδικό ήρωα του, τον John Lennon, το οποίο θα δώσει το έναυσμα για μια ριζική ανασυγκρότηση της ζωής του.

Το καλό με την ταινία του Dan Fogelman είναι πως η αλλαγή δε θα προκύψει ακαδημαϊκά, ο ήρωας δηλαδή δεν θα αποκτήσει και θα αξιοποιήσει την γνώση επειδή την διάβασε στο έργο μιας αυθεντίας. Αντίθετα ο Fogelman θα τον αφήσει να την αφομοιώσει σταδιακά μέσω της εμπειρίας. Προσοχή όμως. Το μάθημα ζωής και η ανάγκη του ήρωα για λύτρωση μπορεί να δίνουν δραματικό ενδιαφέρον στο «Danny Collins», αλλά δεν είναι τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν να ξεχωρίζει. Γιατί μέσα στο «Danny Collins» υπάρχει μια ταινία για την απόσταση της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας, από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς και από εκείνο που πραγματικά είμαστε. Και ένα είδωλο της ροκ, που έχει την ανάγκη να προτάξει και να υπερασπιστεί μια δημόσια εικόνα, είναι εξαίρετο υποκείμενο για μια τέτοιου τύπου πραγματεία.

Αν κάτι εμποδίζει τον Fogelman να αναδείξει επαρκώς το χάσμα ανάμεσα στην (προσωπική και συλλογική) φαντασίωση και στην πραγματικότητα είναι πως αδυνατεί να αποταχθεί τις συμβάσεις, τις ευκολίες και την επεξηγηματικότητα μιας τυπικής feelgood dramedy, στερώντας από τα δρώμενα τον, έστω και εντός των καθαρά κινηματογραφικών πλαισίων, απαιτούμενο ρεαλισμό. Κι αν κάτι τον βοηθά να εξισορροπήσει αυτή την αδυναμία είναι ο Al Pacino, που με ετούτο το φιλμ και με το «The Humbling», το οποίο θα δούμε στην χώρα μας προσεχώς, αναδεικνύει εμφατικά την βαναυσότητα του πολέμου ανάμεσα στο είδωλο και στον άνθρωπο με τον τρόπο που κάνουν όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες. Παρουσιάζοντας και εκθέτοντας τον εαυτό του.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-04-2015  |  Διανομή: