The Cobbler

Υπάρχει μια κλασσική έκφραση που λέει, "δεν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, μέχρι να περπατήσεις με τα παπούτσια του". Η φράση αυτή αποκτά νέο νόημα για ένα μοναχικό τσαγκάρη στο Lower East Side της Νέας Υόρκης (Adam Sandler), όταν ανακαλύπτει ένα κειμήλιο με μαγικές ιδιότητες. Πλέον ο Max Simkin βγαίνει από τη ρουτίνα όπου βρίσκεται βυθισμένος τόσα χρόνια καθώς μπορεί να μπαίνει στη θέση των πελατών του και να βλέπει τη ζωή μέσα από τη δική τους οπτική. Σύντομα θα αντιληφθεί πως εκτός από τα παπούτσια των πελατών του, ίσως μπορεί να "επιδιορθώνει" και τις ζωές τους.

Ο Adam Sandler δεν είναι ο πιο χαρισματικός κωμικός που δουλεύει σήμερα. Δεν έχει την κινησιολογική πλαστικότητα του Jim Carrey, δεν έχει τον αυτοσχεδιαστικό οίστρο του Will Ferrell, δεν έχει τo straight-faced delivery του Steve Carrell. Έχει όμως ένα ισχυρό ατού. Διαθέτει μια τυπική, γήινη αμερικάνικη φυσιογνωμία, που τον καθιστά ιδανικό για να υποδυθεί τον ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας και συμπαθή, τουλάχιστον στα μάτια μου, όταν χαμηλώνει τους τόνους. Μη με παρεξηγείς, σε καμία περίπτωση δεν θέλω τον κωμικό μου εγκρατή και μετρημένο. Δεν είμαι από εκείνους, που τους ρωτάς να σου πουν την αγαπημένη τους ταινία του Θανάση Βέγγου και σου απαντούν το «Όλα είναι Δρόμος». Ο Sandler όμως είναι στα καλύτερα του, όταν κάνει αυτό. Στο «The Cobbler» υποδύεται έναν τέτοιο χαρακτήρα και με αυτό τον τρόπο. Δίνει, συνεπώς, τον καλύτερο του εαυτό και δεν ευθύνεται αυτός που η ταινία συνιστά μία από τις ατυχέστερες περιπτώσεις της πρόσφατης κινηματογραφικής μνήμης.

To «The Cobbler» ξεκινά με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Τι θα συνέβαινε αν κάποιος, φορώντας τα παπούτσια ενός άλλου, με έναν μαγικό τρόπο έπαιρνε τη θέση του. Καθώς προχωρά η ώρα όμως το θέαμα αλλάζει τόνο, χαρακτήρα και προσανατολισμό περίπου ανά δεκάλεπτο, σε βαθμό που να σου δίνει την αίσθηση μιας ταινίας που δημιουργήθηκε από μια φιλική συζήτηση, όπου o Tom ΜcCarthy πέταξε την κεντρική ιδέα, ξεκίνησαν όλοι να λένε τί ταινία μπορεί να στηθεί πάνω σ' αυτή κι έπειτα ο McCarthy πήρε όλες τις ιδέες που έπεσαν στο τραπέζι και τις ενσωμάτωσε στην ίδια ταινία. Από ένα σημείο κι έπειτα σταματάς να επενδύεις με το λογικό ή το συναίσθημα στα δρώμενα κι απλά περιμένεις να δεις που θα καταλήξει όλος αυτός ο χαμός. Κι όταν εξαντλημένος φτάνεις στο φινάλε, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθείς με απόγνωση και τα χέρια σηκωμένα στην ανάταση τί διάολο είχε στο μυαλό του ο McCarthy. Ειλικρινά πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-06-2015  |  Διανομή: Tanweer