Carol

Δυο γυναίκες καθισμένες αντικριστά σε ένα τραπέζι, μέσα στην πολύβουη αίθουσα ενός αριστοκρατικού εστιατορίου. Δεν ξέρουμε τι συζητούν, δεν ξέρουμε τι προηγήθηκε. Όταν όμως στη συζήτηση τους παρεμβαίνει ξαφνικά ένας γνωστός που έτυχε να περνά από εκεί κι εκείνες αποχαιρετιούνται άτσαλα, αμήχανες και βιαστικές, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν μια συνάντηση με ιδιαίτερο βάρος και για τις δυο, που διακόπηκε απότομα, σχεδόν βίαια από μια ενοχλητική κοινωνική υποχρέωση.

Η σκηνή, έντονη, ημιτελής, υπαινικτική, φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό την εισαγωγική σκηνή από το «Brief Encounter» του David Lean. Καταλαβαίνουμε ότι πίσω από αυτό τον άδοξο αποχωρισμό των δυο γυναικών κρύβεται μια πιο σύνθετη ιστορία, και καθώς παρακολουθούμε τη νεαρή γυναίκα να διασχίζει σε παραζάλη τους δρόμους της Νέας Υόρκης κοιτάζοντας τους περαστικούς βυθισμένη σε αναμνήσεις, περιμένουμε να ξετυλιχθεί μπροστά μας το μυστικό που κρύβεται πίσω από αυτή τη σύντομη συνάντηση. Όταν, μετά από δυο ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουμε δει την εξέλιξη της σχέσης της Carol και της Therese, με όλο το πάθος, την καταπίεση και τις τύψεις τους, και τις ξαναβρίσκουμε στο ίδιο τραπέζι να ξαναπαίζουν στην ιδία εκείνη σκηνή, παρόλο που οι δυο γυναίκες είναι οι ίδιες με αυτές που συστηθήκαμε στην εισαγωγική σκηνή του φιλμ, είναι πλέον δυο ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες στα μάτια μας, με τη δυναμική ανάμεσά τους να έχει αλλάξει πλήρως, έχοντας κάνει έναν πλήρη κύκλο.

Ο Todd Haynes αφηγείται υπέροχα το υπόκωφο θρίλερ της Patricia Highsmith, αναπαριστώντας τη Νέα Υόρκη του '50 (η οποία συνδυάζει την ιλουστρέ αισθητική του Μανχάταν των Mad Men αλλά και την μελαγχολία της suburban ζωής του παλαιότερου φιλμ του Haynes, «Far from Heaven»), παίζοντας με τα χρώματα και με τη θαμπάδα του φακού και αξιοποιώντας ιδανικά τα υπέροχα μουσικά μοτίβα του Carter Burwell. Την παράσταση ωστόσο κλέβουν αναμφίβολα οι δυο πρωταγωνίστριες: η Cate Blanchet αριστοκρατική, εκθαμβωτική και σίγουρη, μα με το βλέμμα και τη γλωσσά του σώματος να μαρτυρούν τα πληγωμένα μυστικά που κουβαλά και η Rooney Mara (η πραγματική αποκάλυψη του φιλμ) με μια σχεδόν παιδική αθωότητα, άβγαλτη αλλά και ασυναίσθητα σαγηνευτική, μαγνητίζει την οθόνη ακόμα και στις σκηνές που μοιράζεται με την Blanchett.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το φιλμ χειροκροτήθηκε θερμά στο τέλος της δημοσιογραφικής προβολής αλλά και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου -στην όποια ιδιαίτερο χειροκρότημα έλαβαν ο διευθυντής φωτογραφίας Ed Lachman και η Rooney Mara.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 03-12-2015  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site