The Hobbit: The Battle Of The Five Armies

Ο Δράκος Νοσφιστής κατατροπώνεται και η φωλιά του, το παλιό βασίλειο των Νάνων στο Lonely Mountain (Erebor στη γλώσσα των ξωτικών), είναι γεμάτο ανεκτίμητους θησαυρούς και θάλασσες από χρυσάφι, το οποίο μάλιστα οδηγεί τον Thorin Oakenshield (Richard Armitage) στην παράνοια. Οι Νάνοι έχουν το κληρονομικό δικαίωμα πάνω στη περιουσία, όμως οι άνθρωποι της πόλης Dale, που καταστράφηκε από τον Smaug, θέλουν την ανταμοιβή τους για να ξαναφτιάξουν το σπίτι τους, με οδηγητή τον Bard (Luke Evans). Παράλληλα τα ξωτικά αξιώνουν τους κλαμένους θησαυρούς τους που βρίσκονται εκεί υπό την αρχηγία του Thranduil (Lee Pace). Τα Orcs ετοιμάζουν τη δική τους επίθεση, φυσικά. Ανάμεσα σε όλα αυτά ο Bilbo (Martin Freeman), o Gandalf (Ian McKellen), ο Legolas (Orlando Bloom) και η Tauriel (Evangeline Lilly) θα παίξουν ο καθένας τον δικό του ρόλο προκειμένου να σώσουν τους αγαπημένους τους.

Τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας- prequel του Αρχοντα των Δακτυλιδιών, το «Hobbit: The Battle of the Five Armies», ολοκληρώνει την ιστορία που παρουσίασαν οι δύο προηγούμενες ταινίες και αποτελεί αποχαιρετισμό του σκηνοθέτη Peter Jackson στην Μέση Γη του J. R. R. Tolkien. Το κυριότερο παράπονο των οπαδών του Τolkien είναι ότι αυτή η τριλογία δεν είναι πιστή στο αυθεντικό κείμενο και ότι, ίσως με στόχο το κέρδος, έχει εμπλουτιστεί μόνο και μόνο για να χωρέσει κομμάτι από το καστ του άρχοντα και να γίνει αυτό που λαϊκά λέμε πιο "εφετζίδικη". Πράγματι η πιο πιστή στο βιβλίο ταινία από τις τρεις είναι η πρώτη, το «Hobbit: The Unexpected Journey» ενώ η δεύτερη «Ηοbbit: The Desolation Of Smaug» ξέφυγε πολύ με προσθήκες του Jackson (ο Legolas δεν αναφέρθηκε ποτέ στο βιβλίο Ηοbbit και η Tauriel είναι δημιούργημα του Jackson, ενώ η ιστορία του Necromancer - Saouron αναφέρεται σε σημειώσεις του Τολκιν αλλά δεν αναλύεται ιδιαίτερα, αν και το τελευταίο δεν είναι ενοχλητική προσθήκη).

Ο σκηνοθέτης αυτή τη φορά προσπαθεί να επανέλθει στα πρότυπα του βιβλίου, με τον Thorin να είναι πιο πιστός στο αυθεντικό κείμενο και το φινάλε να είναι αντίστοιχα πιστό. Όμως η ρομαντική σχέση της Tauriel με τον Kili (Aidan Turner) σαφέστατα και προσθέτει αχρείαστα στοιχεία στη μάχη και το κυριότερο όλων είναι ο Legolas, που αψηφά κάθε φυσικό νόμο με τις σχεδόν αστείες, πέρα από τη πραγματικότητα, χορογραφίες του και τελικά γίνεται κεντρικός παράγοντας στην έκβασή της. Αν η προσαρμογή μιας κλασικής ιστορίας στο σήμερα συνεπάγεται με κούφια κλισέ ρομάτζα, παρκούρ που θα ζήλευε ο Super Mario και κούφιους χαρακτήρες που υπάρχουν μόνο για να φωνάζουν επιβλητικά, προκειμένου να πέφτουν slow motion και δραματικές μουσικές , τότε καλύτερα να μην γίνονται προσαρμογές. Όπως επίσης σίγουρα τρεις ταινίες για το Hobbit είναι υπερβολή, για την οποία δεν φτάνει η δικαιολογία του "χρειάζεται χώρος για να παρουσιαστούν με λεπτομέρεια τα γεγονότα". Δυο ταινίες θα ήταν υπεραρκετές, αν και με τα πρότυπα της τριλογίας του Αρχοντα θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μια.

Και εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Λατρεύουμε την Μέση Γη του Jackson. Τα τοπία, τα μαλλιά των ξωτικών που ανεμίζουν, η επική μουσική του Howard Shore, τα κοστούμια, τα κοσμήματα, τα δάση, όλα είναι ανεπανάληπτα όμορφα. Επίσης κανένα σύνολο δεν μπορεί να είναι κακό όταν εμφανίζεται η Galadriel της Cate Blanchett έστω και λίγο. Τόσο ο επιφανειακός θεατής, που θέλει καλοστημένες μάχες, εκκωφαντικές εκρήξεις, μαγικά με εντυπωσιακά εφέ και βαρύγδουπες cheesy ατάκες όσο και ο φαν του Toklien, δεν μένει ασυγκίνητος από την γλαφυρότατη, ονειρική παρουσίαση του μυθικού κόσμου, που όλοι λατρέψαμε. Παρά τη σεναριακή φούσκα και τους κούφιους χαρακτήρες του (σε αυτή τη τριλογία, γιατί η προηγούμενη ήταν αριστουργηματική) ο Jackson έχει τη μοναδική, ίσως, ικανότητα να σε μεταφέρει όσο κανείς το θεατή στη Μέση Γη. Αυτή τη φορά το κατάφερε λίγο λιγότερο, αλλά έχουμε να κάνουμε με ένα "αντίο" και είναι γενική ευχή το να υπήρχαν περισσότερες ακριβοπληρωμένες μεταφορές της πληθωρικότατης ανθολογίας του Tolkien στη μεγάλη οθόνη. Μολαταύτα οι τελείες ποτέ δεν πρέπει να θεωρούνται οριστικές στη βιομηχανία του θεάματος και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Συμπερασματικά ο θεατής που περιμένει να παρακολουθήσει καλοσχεδιασμένες χορογραφίες, πανέμορφα ξωτικά τη Μέση Γη σε όλο της το μεγαλείο και περίσσια ομορφιά δεν θα μείνει απογοητευμένος. Ο θεατής που περιμένει φανατικά κάτι αντίστοιχο του Αρχοντα των Δακτυλιδιών ας διαβάσει (ξανά) το βιβλίο του Hobbit. Δεν έχουμε να κάνουμε με κινηματογραφικό αριστούργημα αλλά δεν είναι και για τα σκουπίδια, μπορεί να μην ψυχαγωγεί αλλά διασκεδάζει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 18-12-2014  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site