Gone Girl

Ο Nick Dunne (Ben Affleck) και η γυναίκα του Amy (Rosamund Pike) έχουν πρόσφατα μετακομίσει από τη ν πολύβουη Νέα Υόρκη στις ήρεμες μεσοδυτικές πολιτείες. Εκείνος συγγραφέας και εκείνη πάντα cool, οι δύο τους έχουν όλα τα φόντα να αποτελέσουν το τέλειο δείγμα σύγχρονης συζυγικής ευτυχίας και γαλήνης. Όμως εντελώς ξαφνικά, η Amy εξαφανίζεται κατά την ημέρα της 5ης επετείου του γάμου τους αφήνοντας αποκαλυφθούν οι πρώτες ρωγμές στη σχέση τους. Ο Nick μετατρέπεται σε βασικό ύποπτο της εξαφάνισης, με ένα πέπλο μυστηρίου να καλύπτει την αλλόκοτη συμπεριφορά του. Η αναζήτηση της Amy θα προκαλέσει μια φρενίτιδα χωρίς προηγούμενο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία την αναζητούν - ζωντανή ή νεκρή, δεν έχει σημασία - προκειμένου να ταΐσουν τα μάτια του, διψασμένου για αποκαλύψεις, αδηφάγου κοινού.

Ακόμα κι αν έρθει κάποιος και σου αφηγηθεί τί συμβαίνει στο «Gone Girl» από την αρχή ως το τέλος, δεν θα έχει και τόση σημασία. Γιατί δεν είναι οι εκπλήξεις, που επιφυλάσσει η πλοκή, η ουσία του φιλμ. Είναι η καυστικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους ήρωες του και τον περίγυρο τους ο David Fincher. Είναι η κλιμακούμενη αίσθηση δυσφορίας , που εκρήγνυται υπόκωφα σε ένα σχεδόν αβάσταχτο τελευταίο δεκάλεπτο. Και είναι ότι μιλά για την απώλεια της προσωπικότητας. Την απώλεια της προσωπικότητας σε μια εποχή που η ιδιωτικότητα έχει καταργηθεί και όλοι (νομίζουν πως) ξέρουν τα πάντα για όλους.

Κυρίως όμως μιλά για την απώλεια της προσωπικότητας μέσα σε μια σχέση, κι αυτό είναι που απασφαλίζει την ταινία από την καθησυχαστική δικλίδα του αποστασιοποιημένου, κοινωνιολογικού δοκιμίου και της δίνει έναν εκρηκτικό, βιωματικό χαρακτήρα.

Γιατί θα αλλάξουμε εμάς, ώστε να αρέσουμε στον άλλο. Γιατί θα αλλάξουμε τον άλλο, ώστε να αρέσει σε εμάς. Και σταδιακά η εικόνα θα διαχωριστεί από την πραγματικότητα με πορεία είτε αντίθετης φοράς, αν κατορθώσουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως τούτη η παράσταση αξίζει τον κόπο στο όνομα του κοινού "καλού" (κι αυτό μπορεί να λέγεται και ευτυχία), είτε κυκλική. Σε εκείνη την περίπτωση μοιραία κάποια στιγμή η πραγματικότητα θα συναντήσει εκ νέου την εικόνα και θα συγκρουστούν. Αν είναι νωρίς, θα σπάσει ο κύκλος και θα εξασφαλιστεί μια περίοδος ηρεμίας (;), ώσπου να ανοίξει κάποιος άλλος. Αν είναι αργά, θα συνεχίσουν την ίδια πορεία. Και θα συναντηθούν ξανά. Και θα συγκρουστούν ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Ένα έργο που παίζεται σε διαρκή επανάληψη. Και κόλαση, λένε, είναι η επανάληψη.

Φυσικά, παρακολουθώντας το «Gone Girl» μπορείς να πεις δεκαπέντε, είκοσι, πενήντα, κι εκατόν πενήντα φορές στον εαυτό σου πως "είναι μόνο μια ταινία", για να νιώσεις καλύτερα. Αν ρίξεις όμως ένα βλέμμα γύρω σου, αν κοιτάξεις δίπλα σου ενδεχομένως, φοβάμαι πως θα έρθει η πραγματικότητα, για να σε διαψεύσει.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-10-2014  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site