Ο Claude είναι ένας 16χρονος μαθητής, φαινομενικά ντροπαλός και ήσυχος, με ιδιαίτερο ταλέντο στο γράψιμο. Πηγή έμπνευσής του, το σπίτι της μεσοαστικής οικογένειας ενός συμμαθητή του, στο οποίο καταφέρνει να τρυπώσει παραδίδοντας μαθήματα μαθηματικών. Οι εκθέσεις του θα γοητεύσουν τον Germain, έναν πικρόχολο καθηγητή λογοτεχνίας, ο οποίος φαίνεται να έχει χάσει από καιρό τη χαρά της διδασκαλίας, αλλά και της ζωής γενικότερα. Καθώς το ενδιαφέρον του για τη δουλειά του αναζωπυρώνεται μέσα από τα προκλητικά γραπτά του μαθητή του, ο Germain θα αναλάβει να καθοδηγήσει τον Claude στις συγγραφικές του προσπάθειες, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι παρασύρεται ο ίδιος σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.

Από τις πρώτες κιόλας σκηνές το «Dans la Maison» δε σε αφήνει να το κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος: πρόκειται για δραματική ταινία με κοινωνικές προεκτάσεις, θρίλερ τύπου «Single White Female» ή κοινωνική σάτιρα που αγγίζει τα όρια της φάρσας; Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται αρμονικά από το Γάλλο σκηνοθέτη Francois Ozon, εμποτισμένα με πλήθος σεξουαλικών υπαινιγμών και συμβολικών στοιχείων. Οι ηδονοβλεπτικές τάσεις του αναγνώστη και κατ' επέκταση του κινηματογραφικού θεατή, τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στο μέντορα και το μαθητή, αλλά και ανάμεσα στην οικογένεια και τον εισβολέα, η εξερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης φαντασίας, αποτελούν μερικά μόνο από τα θέματα που θίγει ο Ozon, αξιοποιώντας ένα εξαιρετικά ευρηματικό σενάριο βασισμένο στο ισπανικό θεατρικό έργο του Juan Mayorga "El chico de la ultima fila".

Έτσι, το πρώτο μισό της ταινίας παρασύρει το θεατή σε ένα συναρπαστικό εγκεφαλικό παιχνίδι, όπου τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, τη σάτιρα και το δράμα παραμένουν δυσδιάκριτα. Οι προσδοκίες που δημιουργούνται για τη λύση του δράματος είναι εξαιρετικά υψηλές και δυστυχώς διαψεύδονται μερικώς στο δεύτερο μέρος, καθώς οδηγούμαστε στο αξιοπρεπές, αλλά αδύναμο αναλογικά τέλος. Οι σκηνές, όπου τελικά εκδηλώνεται η σεξουαλικότητα των ηρώων, είναι σαφώς κατώτερες από αυτές στις οποίες υπαινίσσεται και ο γενικά καλός στο ρόλο του Claude, Ernst Umhauer, δεν πείθει το θεατή για την ικανότητά του να αποπλανήσει το αντικείμενο του πόθου του.

Με λίγα λόγια, το «Dans la Maison» θυμίζει λίγο την ιστορία του ίδιου του νεαρού επίδοξου συγγραφέα: Συναρπαστικό, ευφυές και προκλητικό στην αρχή, δυσκολεύεται όμως να βρει το κατάλληλο τέλος. Ένα τέλος που για να είναι ιδανικό, όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Germain, από τη μία, δε θα πρέπει να το περιμένει ο αναγνώστης κι από την άλλη, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.