The Hunt

O Lucas (Mads Mikkelsen) είναι δάσκαλος σε ένα επαρχιακό σχολείο της Δανίας και διάγει έναν μάλλον ήσυχο και μοναχικό βίο, προσπαθώντας να πάρει πίσω την κηδεμονία του μοναχογιού του μετά το χωρισμό από τη γυναίκα του. Η ζωή του αρχίζει να βελτιώνεται όταν θα γνωρίσει την όμορφη Nadja και ο γιός του δηλώσει ότι θέλει επιτέλους να ζήσει μαζί του. Όμως η ευφορία αυτή δεν θα κρατήσει για πολύ και η ζωή που σχεδίαζε να ζήσει θα ανατραπεί από ένα μικρό αθώο ψέμα.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά το συνταρακτικό «Festen», την πρώτη ταινία που γυρίστηκε με τους κανόνες και τις νόρμες του αφαιρετικού κινήματος "Δόγμα 95", και μόλις δύο χρόνια μετά το σχετικά άγνωστο «Sumbmarino», ο Δανός Thomas Vinterberg επιστρέφει με αυτό που ξέρει να κάνει καλά, αν όχι καλύτερα από όλους: ένα βορειοευρωπαϊκό κοινωνικό δράμα που έλαβε τρία βραβεία στις φετινές Κάννες, ενώ ήταν υποψήφιο και για τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα. Και αυτό από μόνο του είναι breaking news για την κινηματογραφική κοινότητα μιας και αρκετοί ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν τη σκηνοθετική του δεινότητα τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζοντας ότι ο Vinterberg δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας υπερεκτιμημένος προκλητικός νεανίας, μια "φούσκα" που έσκασε με το τέλος του Δόγματος, μιας και η φιλμογραφία του μετά το «Festen» περιορίστηκε κυρίως σε videoclips, τηλεταινίες και άλλα τέτοια "ποταπά".

Το «The Hunt», το σενάριο του οποίου συνυπογράφει ο Tobias Lindholm, σίγουρα ήρθε για να ανατρέψει τα παραπάνω (αν και κατά τη γνώμη της γράφουσας το «Submarino» του 2010 το είχε ήδη κάνει). Το ψέμα και η ιλιγγιώδους ταχύτητας εξάπλωση του σε μια τοπική κοινωνία, η μαζική υστερία που το ακολουθεί, η αδυναμία του αποδιοπομπαίου τράγου να σώσει τον εαυτό του και η τελική περιθωριοποίηση είναι οι άξονες γύρω από τους οποίες μπλέκεται το θεματικό γαϊτανάκι. Και όλα αυτά όμορφα φιλτραρισμένα μέσα από την ψυχρή κάμερα του Vinterberg, που το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει μια υποβλητική και αγχωτική ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ. Φυσικά, ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την εκπληκτική ερμηνεία του Mads Mikkelsen (ίσως να τον θυμάστε ως τον "κακό" στο «Casino Royale»), στην εκφραστική δεινότητα του οποίου στηρίζεται ουσιαστικά η όποια επιτυχία της ταινίας. Δικαιωματικά, λοιπόν, πήρε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στις Κάννες.

Εκεί, ωστόσο, που έχουμε σοβαρές ενστάσεις είναι στο σεναριακό κομμάτι. Ένα μικρό παιδί λέει ένα αθώο ψέμα, όπως γίνεται πάντα άλλωστε. Όταν, ωστόσο, το ψέμα αυτό μπλέκεται με ζητήματα ηθικής, οι ενήλικοι της ταινίας το θεωρούν πραγματικό δεδομένο χωρίς ούτε στιγμή να αμφισβητήσουν τη βασιμότητά του. Και όχι μόνο δεν ελέγχεται αυτή η βασιμότητα από τους αρμόδιους φορείς - σε μια χώρα μάλιστα που υποτίθεται ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης είναι υψηλού επιπέδου -, αλλά ακόμα και το ίδιο το θύμα παρουσιάζεται μουδιασμένο, αν όχι παντελώς αδιάφορο στο να αποκαλύψει την αλήθεια, παρόλο που εμφανώς το πνίγει το άδικο. Η μόνη αντίδρασή του είναι τα ξεσπάσματά του προς τους κατήγορούς του και έως τότε φίλους του, χωρίς όμως να διεκδικεί ούτε στιγμή την αποκατάσταση της αλήθειας, αποδεχόμενο μοιρολατρικά την κατάσταση στην οποία βρέθηκε. Και ναι μεν, η ψυχολογία της μάζας είναι τόσο επικίνδυνη που ενδέχεται να οδηγήσει σε τέτοιου είδους ισοπεδωτικές υπεραπλουστεύσεις, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η λογική και ο ορθολογισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας, πόσω μάλλον της ίδιας της συζύγου του και των επί χρόνια κολλητών του, εξαφανίζονται ως δια μαγείας ακόμα και σε μια ακραία κατάσταση όπως αυτή που περιγράφεται.

Το «The Hunt» σε κάθε περίπτωση δεν παύει να είναι το έργο ενός σημαντικού σκηνοθέτη και, παρά τις όποιες προβληματικές πτυχές του, είναι γνήσιο δείγμα μεσοαστικού βορειοευρωπαϊκού δράματος με δυνατή πρωταγωνιστική ερμηνεία που δύσκολα θα αφήσει κάποιον αδιάφορο.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 08-11-2012  |  Διανομή: Seven Films