The Sessions

Η περίεργη -αληθινή- ιστορία του δημοσιογράφου και ποιητή Mark O' Brien (John Hawkes) ο οποίος είχε προσβληθεί από πολιομυελίτιδα στα παιδικά του χρόνια και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα σε ένα μηχάνημα τεχνητού πνεύμονα. Στα 38 του χρόνια παίρνει τη μεγάλη απόφαση να χάσει την παρθενιά του και με τη βοήθεια των νοσοκόμων και του αντισυμβατικού ιερέα του (William H. Macy) έρχεται σε επαφή με την Cheryl Cohen-Greene (Helen Hunt), μια επαγγελματία "σύμβουλο σεξ". Η ανορθόδοξη σχέση που καλλιεργείται μεταξύ τους βρίσκεται στο κέντρο αυτού του ιδιότυπου γλυκόπικρου δράματος, που παρά το βαρύ θέμα του, αφήνει στο θεατή ένα ανάλαφρο χαμόγελο.

Θα πίστευε κανείς πως είναι αδύνατον αυτός ο ναός της πολιτικής ορθότητας που λέγεται ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά (και ιδίως, οι indie δραματικές κομεντί που κατεξοχήν προσβλέπουν σε μεγαλύτερο κοινό) να αντιμετωπίσει ένα ανορθόδοξο, αντισυμβατικό θέμα με ευθύτητα, ειλικρίνεια και χωρίς politically correct εκπτώσεις. Κι όμως, υπάρχουν μικρές, ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις που κάθε λίγα χρόνια μας εκπλήσσουν. Μια από αυτές είναι και το «The Sessions». Κάθε κομμάτι αυτής της ιστορίας φωνάζει για πολιτικά ορθή διακριτική μεταχείριση: κατάκοιτος τετραπληγικός, πολιομυελίτιδα, αληθινή ιστορία, γυναίκα-"επαγγελματίας του σεξ", προοδευτικός ιερέας που δίνει ερωτικού περιεχομένου συμβουλές. Όλα τα συστατικά για μια χλιαρή, "συμβατικά αντισυμβατική" ιστορία που θα κάνει τα πλήθη να δακρύσουν είναι εδώ.

Η ειδοποιός διαφορά του «The Sessions» ωστόσο βρίσκεται στις ερμηνείες, οι οποίες αλλάζουν ολόκληρο τον τόνο μιας ταινίας που θα μπορούσε να περάσει αδιάφορη. Ο καθηλωτικός "καθηλωμένος" John Hawkes που καλείται να κουβαλήσει ολόκληρη την ταινία, το πετυχαίνει στο έπακρο καταφέρνοντας κάτι σχεδόν αδιανόητο: να πάρει έναν επικίνδυνα αβανταδόρικο ρόλο (πρβ. την ερμηνεία του Javier Bardem στο «Mar Adentro») και να του αφαιρέσει κάθε ξύλινη σοβαροφάνεια, γεμίζοντας τον χαρακτήρα του με απροσποίητη ανθρωπιά. Δίπλα του στέκεται ισάξια η επίσης εκπληκτική Helen Hunt: ζεστή, ειλικρινής κι αληθινή, είναι απελευθερωμένη χωρίς να είναι προκλητική, ενώ η χημεία της με τον Hawkes κάνει την άκρως ανορθόδοξη σχέση τους να μοιάζει απόλυτα φυσική και φυσιολογική.

Στις ερμηνείες πρέπει να προστεθεί και η σωστή, μετρημένη αντιμετώπιση από το σενάριο θεματικών που εύκολα θα μπορούσαν να κυλήσουν σε λάθος μονοπάτια. Η τετραπληγία του πρωταγωνιστή δεν χρησιμοποιείται πουθενά για να προκαλέσει τον οίκτο, η προοδευτικότητα του ιερέα δεν είναι εκεί (μόνο) για comic relief αλλά ως υπόνοια ότι η πνευματική καθοδήγηση μπορεί να γίνεται με κατανόηση και όχι μόνο με διδακτισμό, η στάση της Gheryl αναδεικνύει την αξιοπρέπεια και τον επαγγελματισμό της και δεν χρησιμοποιείται ως καύσιμο για φτηνό δράμα, ενώ οι στίχοι από τα (πραγματικά) ποιήματα του Mark O'Brien που ντύνουν την ιστορία είναι εκεί όχι για να προκαλέσουν βεβιασμένη συγκίνηση, αλλά σαν υπόμνηση στο θεατή ότι αυτή η ταινία γυρίστηκε με αξιοπρέπεια και μια γλυκιά ελαφράδα, γιατί ο πραγματικός άνθρωπος στον οποίο βασίστηκε, έζησε και πέθανε με τον ίδιο τρόπο.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 21-02-2013  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site