Silver Linings Playbook

Ο Pat είναι ένας προβληματικός νεαρός που μόλις βγήκε από το ψυχιατρείο. Στην προσπάθειά του να αναμιχθεί με τον κόσμο, να τα ξαναβρεί με την γυναίκα του και να ρυθμίσει την ζωή του, γνωρίζει την επίσης προβληματική Tiffany. Εκείνη προσφέρεται να τον βοηθήσει να ξανακερδίσει την γυναίκα του με ένα αντάλλαγμα. Έτσι γεννιέται μια ιδιαίτερη και πολύ δυνατή σχέση μεταξύ τους. Το "Silver lining" είναι ένα αγγλικό ιδίωμα και έχει την σημασία της άκρατης αισιοδοξίας. Αυτή ακριβώς είναι και η φύση της σχέσης που δημιουργείται μεταξύ του Pat και της Tiffany...

Μπορείς να δεις και να εκτιμήσεις μια ταινία, δίχως να επηρεαστείς από το hype που τη συνοδεύει; H νέα ταινία του David O. Russell («The Fighter», «Three Kings») έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού φορτωμένη με 8 Οσκαρικές υποψηφιότητες και σχεδόν καθολική αναγνώριση από την κριτική. Μοιραία οι προσδοκίες εκτοξεύονται στην στρατόσφαιρα.

Από τα πρώτα λεπτά διαφαίνεται ότι το «Silver Linings Playbook» είναι μια τυπική indie αμερικανική κομεντί. Που σημαίνει ότι διαθέτει χαρακτήρες εκκεντρικούς, τόσο εξαιρετικά προσδιορισμένους, που οποιαδήποτε μετάβαση από το ειδικό στο γενικό φοβάμαι πως συνιστά ερμηνευτικό άλμα. Όχι, το φιλμ δε μιλά για την ψυχολογικά τραυματισμένη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων. Είναι μόνο η ιστορία του Pat, ενός διπολικού καθηγητή που τρέχει στους δρόμους της Φιλαδέλφεια φορώντας μια σακούλα σκουπιδιών για γιλέκο. Ο οποίος συναντά την Tiffany, την καλλίπυγο, πρώην νυμφομανή γειτόνισσά του και την ερωτεύεται παράφορα, κάτι που, σύμφωνα με την παράδοση του είδους, θα παραδεχτεί πολύ αργότερα.

Αν διαβείς το κατώφλι της αίθουσας με την προοπτική να δεις ένα φιλμ που θα ταράξει τα νερά, όταν διαπιστώσεις πως έχει θέσει τον πήχη χαμηλά -στο ύψος της feelgood "χαριτωμενιάς"-, θεωρητικά είναι αναπόφευκτο να απογοητευτείς. Μισό λεπτό όμως. Το «Silver Linings Playbook» έχει για κεντρικό του μότο την θετική σκέψη. Παρακολουθείς λοιπόν ένα φιλμ που σε προτρέπει να σκέφτεσαι θετικά κι εσύ επιλέγεις να σταθείς πεισματικά στο ζήτημα του κατά πόσο δικαιούται τους επαίνους που έχει λάβει. Μήπως έχασες το νόημα;

Ο ήρωας αποφασίζει από την αρχή του φιλμ να ξεκινήσει μια πορεία προς την ευτυχία, την οποία ο David O. Russell ακολουθεί ευλαβικά. Κινηματογραφεί νευρικά τα αρχικά επεισόδια, για να "μαλακώσει" στη συνέχεια, όταν οι συναναστροφές του Pat με την Tiffany θεραπεύουν τα βάσανά του, να παραμερίσει τα δραματικά στοιχεία και να οδηγήσει τον μύθο σε μια κορύφωση τόσο "ανεβαστική", που μετά βίας κρατιέσαι να μην σηκωθείς από το κάθισμα και να χτυπήσεις παλαμάκια. Στόχος του είναι να σε οδηγήσει από την (επιμελώς συγκρατημένη) δυσφορία στην (ασυγκράτητη) ευφορία. Κι αν του παραδοθείς, θα τα καταφέρει. Μπορεί η ταινία του να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια αγνή κομεντί, είναι όμως μια αξιολάτρευτη, καλοστημένη κομεντί, από εκείνες που σε κάνουν να αισθάνεσαι, έστω και πρόσκαιρα, πως όλα θα πάνε καλά. Ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης μνήμης, δεν θα βρεις πολλές τέτοιες.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31-01-2013  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site