J. Edgar

Ο John Edgar Hoover ήταν ο άνθρωπος που ήξερε τα πάντα για τους πάντες. Ο για μισό αιώνα διευθυντής του FBI, ήταν το δεξί χέρι όλων των προέδρων από τον Roosevelt ως τον Nixon, αυτός που κινούσε τα νήματα από τα παρασκήνια και που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές ασφαλείας στα εσωτερικά (και όχι μόνο) μέτωπα των ΗΠΑ. Ήταν μια δεσποτική, πανίσχυρη και αδιαμφισβήτητα αξιομνημόνευτη προσωπικότητα. Και, όπως ακριβώς οι περισσότερες αξιομνημόνευτες προσωπικότητες, ήταν και εξαιρετικά αντιφατικός, με φανατικούς υποστηρικτές του έργου του και ακόμα φανατικότερους επικριτές των μεθόδων και των αντιλήψεών του.

Ήταν αυτός που έβγαλε από την ανυποληψία και εκσυγχρόνισε το FBI, εισάγοντας αρχείο δακτυλικών αποτυπωμάτων, εγκληματολογικό εργαστήριο και αυστηρά κριτήρια πρόσληψης πρακτόρων που οδήγησαν στην σύλληψη διαβόητων κακοποιών και αποτροπή πολλών αναταραχών. Από την άλλη, ήταν ο ίδιος που εισήγαγε την με συστηματικό τρόπο παρακολούθηση προσώπων με 'ύποπτα' (ή τουλάχιστον, μη εγκεκριμένα από τον ίδιο) φρονήματα, που απαξίωνε συστηματικά από τη θέση του μαύρους και ομοφυλόφιλους και που κρατούσε λεπτομερέστατους φακέλους για πολιτικούς και άλλους ισχυρούς ανθρώπους, τους οποίους, κατά τις φήμες, χρησιμοποιούσε κατά βούληση προς εκβιασμό όσων τον αμφισβητούσαν.

Ο J. Edgar δεν ήταν, εν ολίγοις, μία χλιαρή προσωπικότητα. Γι' αυτό και δεν του έπρεπε μία χλιαρή ταινία. Ο Clint Eastwood εντούτοις -εντελώς αντίθετα με ό, τι μας έχει συνηθίσει- έφτιαξε μια επιφανειακή, σχεδόν φοβισμένη ταινία, η οποία εξαντλεί την πολιτική της τοποθέτηση (και επομένως, την όποια δύναμή της) στην επιλογή του θέματός της. Ο πραγματικός Hoover ήταν ένας άνθρωπος προσκολλημένος με την εικόνα του και την υστεροφημία του, εμμονικός με τον έλεγχο και τη διαχείριση των πληροφοριών που αφορούσαν τον ίδιο ή και τους άλλους, και ειδήμων στη συλλογή 'βρώμικων', καλά κρυμμένων μυστικών, τον εκφοβισμό και τη λασπολογία. Όλες αυτές του οι ιδιότητες γύρισαν, μετά το θάνατό του, εναντίον του: φήμες για τις δικές του σεξουαλικές προτιμήσεις, αδιασταύρωτες πληροφορίες για "βρώμικες", καλά κρυμμένες φωτογραφίες του, συστηματική αποκάλυψη πληροφοριών που ανέτρεπαν την εικόνα που ο ίδιος έχτιζε για τον εαυτό του άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως και να εδραιώνονται στην κοινή συνείδηση. Όλα αυτά δημιουργούν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και δίνουν τις βάσεις για την αφήγηση μιας συναρπαστικής ιστορίας.

Ο Eastwood αναφέρεται σε όλα τα παραπάνω, χωρίς ωστόσο να μιλάει πραγματικά για κανένα από αυτά. Αντί να δείχνει αμφισβήτηση ή θαυμασμό, χωρίς να δηλώνει αντιπάθεια ή εκτίμηση, δείχνει προς τον πρωταγωνιστή του έναν απροσδιόριστο οίκτο: ο Hoover σαν ανθρωπάκι, διαμορφωμένο από την δεσποτική μητέρα του, καταπιεσμένο από μια ανομολόγητη ομοφυλοφιλική επιθυμία (που παρουσιάζεται περισσότερο σαν καλογυαλισμένο μελόδραμα, παρά ως σπουδή πάνω στην αντιφατική του συμπεριφορά) και αποφασισμένο να αναδειχθεί και να διατηρηθεί με κάθε κόστος στην εξουσία, για να υπερκαλύψει τα προσωπικά του κενά. Κι όλα αυτά ατάκτως ερριμμένα, χωρίς να δίνεται στο θεατή μια ικανοποιητική εικόνα της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του αλλά και χωρίς να παρουσιάζεται ο πραγματικός αντίκτυπος των πράξεών του στην κοινωνία.

Όπως το «Iron Lady» που έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα (αλλά και πολλές άλλες πολιτικές ταινίες πριν από αυτές), το «J. Edgar» θέλησε να είναι μια πολιτική ταινία, που δεν τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τους πολιτικούς και, εντέλει, δείλιασε να μιλήσει για πολιτική.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 19-01-2012  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site