TT3D: Closer To The Edge

Στο νησί του Isle of Man στη Βρετανία, διεξάγεται κάθε χρόνο, εδώ και δεκαετίες το TT, ένας από τους πιο φημισμένους αλλά και θανάσιμα επικίνδυνους αγώνες ταχύτητας με μηχανές. Πιλότοι από διάφορα μέρη του πλανήτη αψηφούν το υψηλό ρίσκο και σπεύδουν να αγωνιστούν, ενώ τους ακολουθούν φυσικά πολλοί πιστοί φίλοι του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το ντοκιμαντέρ του Βρετανού Richard De Aragues επικεντρώνεται στις προσπάθειες του εκκεντρικού πρωταθλητή Guy Martin να κερδίσει τον αγώνα που του έχει γίνει πραγματική εμμονή, ενώ χρέη αφηγητή εκτελεί ο Jared Leto.

"TT3D: Αδρεναλίνη Στο Κόκκινο" είναι ο ελληνικός τίτλος της ταινίας και - πιστέψτε με - προσδιορίζει ακριβώς το πού φτάνει η αδρεναλίνη του θεατή. Γυρισμένο σε 3D για ακόμα πιο εντυπωσιακά πλάνα και αίσθηση, το ντοκιμαντέρ αυτό απευθύνεται προφανώς στους λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ενώ μπορεί άνετα να καθηλώσει και κάποιον σαν εμένα, δηλαδή θεατές που σκαμπάζουν ελάχιστα από αυτά τα σπορ.

Κρίνοντάς το καθαρά και μόνο από ψυχαγωγική σκοπιά, δε χωρούν πολλά για να σχολιάσει κανείς. Ο Arages τρυπώνει παντού και αποδίδει εξ ολοκλήρου την ένταση και τις συγκινήσεις που ο συγκεκριμένος αγώνας δύναται να προσφέρει σε όποιον τον βιώνει από την ασφάλεια ενός καθίσματος - είτε σπιτικού είτε της αίθουσας. Το «TT3D: Closer To The Edge» έχει γυριστεί με την παραδοσιακή λογική της κλιμάκωσης, καλύπτοντας αναλυτικά τόσο την περίοδο προετοιμασίας πριν από το μεγάλο ραντεβού, το κυρίως πιάτο των πέντε ξεχωριστών αγώνων που περιλαμβάνει το TT, όσο και τα παρασκήνια γύρω από το event. Δεδομένου μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος θεσμός έχει πολύ συχνά θανάσιμους τραυματισμούς, καταλήγουμε να παρατηρούμε αποσβολωμένοι τον χαμό κάποιων πιλότων. Εκείνο όμως που σοκάρει περισσότερο απ' όλα στην ταινία είναι οι αντιδράσεις των... επιζησάντων πιλότων καθώς και των συγγενών των θυμάτων.

Και κάπως έτσι περνάμε - κατ' εμέ τουλάχιστον - στην ουσία της υπόθεσης, που δεν είναι άλλη από την ηθική διάσταση του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ. Ομολογώ μάλιστα πως γράφω τα παρακάτω όντας ένας από εκείνους που αηδίασαν με την αποθέωση του κιτς που προκάλεσε η μόδα της σειράς ταινιών «Fast And The Furious». Αν φυσικά το πράγμα περιοριζόταν στα φωτάκια και τους ογκώδεις προφυλακτήρες που έκαναν πασαρέλα στην άσφαλτο, το όλο θέαμα θα ήταν απλώς μία ακόμα αθώα αισθητική παραφωνία. Εδώ όμως υπάρχει ένα ζήτημα απείρως σοβαρότερο από την αισθητική - που στην τελική είναι και κάτι υποκειμενικό. Σε μία χώρα όπου η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη σεβασμού στη ζωή (τη δική μας και των άλλων) και η επιθετική οδική συμπεριφορά αφήνουν επί της ουσίας αδιάφορη τη συντεταγμένη πολιτεία και φτάνουν από αρκετούς δυστυχώς συμπολίτες μας να θεωρούνται από προτερήματα μέχρι αυτονόητη απόδειξη αρρενωπότητας, μία σειρά ταινιών όπως οι προαναφερθείσες ή το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αποτελούν ένα θέαμα που μπορεί να καταλήγει έως και θανάσιμα παρεξηγήσιμο.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω το ζουμί από μέρος των ανατριχιαστικών λεγομένων των - αληθινών, το τονίζω - πρωταγωνιστών. Οδηγός με σακατεμένο πόδι: "... ζήτησα να μη μου το κόψουν γιατί δε βλέπω την ώρα να γίνω καλά και να ξαναγυρίσω στους αγώνες." Ένας άλλος, με σακατεμένη πλάτη που γλίτωσε πραγματικά από του χάρου τα δόντια: "...το μόνο που με απασχολεί είναι να γίνω καλά και να ξανατρέξω." Χήρα πιλότου που σκοτώθηκε στον καταγεγραμμένο αγώνα, μητέρα δύο μικρών παιδιών: "... μας λείπει ήδη αλλά ομολογώ πως όταν σκεφτόμουν παλαιότερα μήπως τον χάσω, συνειδητοποιούσα πόσο θα μου έλλειπε και όλο αυτό (σ.σ. ο αγώνας)."

Αν όλα τα παραπάνω τα λένε άνθρωποι που το κάνουν αυτό με πλήρη αίσθηση του κινδύνου, κατ' επάγγελμα ή έστω από χόμπι, εγώ απλώς θα θυμίσω τις στρατιές νεαρών ανθρώπων που σκοτώνονται με την αδρεναλίνη της μηχανής στις φλέβες και οι δικοί τους τους θάβουν μαζί με το κοντέρ! Με δεδομένη λοιπόν την εγκαθιδρυμένη και αιματηρή έλλειψη παιδείας και πολιτισμού που κυριαρχεί στους δρόμους - και δη τους ελληνικούς - η απερίσκεπτη ηθική που πρεσβεύει το «TT3D» προκύπτει να είναι ιδιαίτερα επίφοβη. Το φαινόμενο της επιθετικής οδήγησης, είτε το θέλουμε είτε όχι, ενισχύεται επικίνδυνα και μέσα από τη βιομηχανία του θεάματος, γεγονός που επιβεβαιώνει η καθημερινή εμπειρία στους δρόμους από τον καιρό που εμφανίστηκαν τα πρώτα «Fast And The Furious».

Η ωραιοποίηση, έμμεση ή άμεση, εκούσια ή ακούσια, της επικίνδυνης οδικής συμπεριφοράς μέσα από τέτοια "προϊόντα" αδρεναλίνης αποτελούν φυσικά μία μονάχα έκφανση του τεράστιου αυτού προβλήματος. Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει κάποιος να καταστήσει επιτέλους σαφές σε όλους αυτούς τους επίδοξους Σουμάχερ της συμφοράς που μας περιβάλλουν πως η επιθετική οδήγηση ισοδυναμεί με εν δυνάμει ανθρωποκτονία.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22-09-2011  |  Διανομή: Odeon