A Nightmare On Elm Street

Μια παρέα εφήβων μοιράζονται μυστηριωδώς τον ίδιο εφιάλτη στον ύπνο τους, την εικόνα ενός παραμορφωμένου άνδρα με ένα γάντι κηπουρού γεμάτο λεπίδες στο χέρι. Όταν ένας από αυτούς πεθάνει με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο, θα συνειδητοποιήσουν ότι ο εφιάλτης με την πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη διαφορά και ότι ο μυστηριώδης άνδρας, εισβάλλοντας στα όνειρά τους, έχει σκοπό να μην αφήσει κανένα ζωντανό. Με μοναδική ελπίδα επιβίωσης απέναντι του την αϋπνία, θα αναζητήσουν τις ρίζες και την ταυτότητα του 'supernatural' δολοφόνου καθώς και τον τρόπο εξόντωσης του.

Για να απολαύσει κανείς την μυστηριακής υφής πλοκή που ακολουθεί το αναπόφευκτο remake/reboot του εμβληματικού horror film του Wes Craven (η οποία ως ένα βαθμό είναι 'καρμποναρισμένη' κόπια εκείνης του original) θα πρέπει να μη γνωρίζει απολύτως τίποτα για τον χαρακτήρα του Freddy Krueger και τη μυθολογία που τον συνοδεύει. Κατά πόσο όμως αυτό είναι εφικτό όταν έχουμε να κάνουμε με έναν εικονικό 'κακό' της μεγάλης οθόνης, ένα από τα διασημότερα κινηματογραφικά τέρατα, που στοίχειωσε τα όνειρα δεκάδων νεαρών σε όχι λιγότερες από 8 ταινίες μέχρι σήμερα;

Ρητορική η ερώτηση και μοιραία, από τη στιγμή που γνωρίζουμε τα 'μυστικά' της πλοκής, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται εξ' ολοκλήρου στον λεγόμενο scare factor. Το φιλμ του Samuel Bayer λοιπόν από την εισαγωγή μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο προτίθεται να μας τρομάξει. Στιγμές απόλυτης ησυχίας διακόπτονται βίαια από την εμφάνιση του Freddy, η οποία συνοδεύεται από την απαραίτητη ηχητική υπόκρουση, το γνωστό συριστικό ηχητικό εφέ που κάνει τα σεντόνια που μετακινούνται να ακούγονται σαν σύγκρουση τριαξονικής νταλίκας με αποθήκη ειδών χάλυβα. Συμβαίνει μια φορά στο φιλμ, συμβαίνει δυο, συμβαίνει τρεις... από ένα σημείο και έπειτα όμως καταντά επαναλαμβανόμενο και εντελώς αναμενόμενο. Και δυστυχώς φαίνεται ότι είναι το μοναδικό τρυκ που έχει στο τσεπάκι του ο Samuel Bayer, που δείχνει να επαναπαύεται στις αρετές της παραγωγής και κάνει απλώς τα απολύτως απαραίτητα. Για να λέμε του στραβού το δίκιο υπάρχουν μια δυο σκηνές που δείχνει έτοιμος να τολμήσει, αλλά μένει με την τόλμη στο χέρι, σαν να ακούει μια φωνή (του παραγωγού μήπως;) να του λέει "Stop! Το παρατραβάς» (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η σκηνή στη μπανιέρα).

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του φιλμ και ίσως το μοναδικό στοιχείο καινοτομίας σε σχέση με το original είναι η προσπάθεια της δημιουργικής ομάδας να προσδώσει μια ψυχαναλυτική διάσταση στα δρώμενα. Ωστόσο η προσπάθεια αυτή πέφτει στο κενό λόγω υπεραπλούστευσης και υπερεπεξηγηματικότητας. Σα να μην έφτανε αυτό η δυσχερής διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ θύτη και θύματος, που χαρακτήριζε την πρώτη ταινία, εδώ αντικαθίσταται (για να μην είμαστε άδικοι μάλλον εν αγνοία του δημιουργού) εκ των υστέρων από μια σχεδόν μανιχαϊστική θεώρηση των πραγμάτων και από μια συζητήσιμη ιδεολογική τοποθέτηση, κατά την οποία ο Freddy είναι ο απόλυτος κακός και ότι του συνέβη, ορθώς του συνέβη με τον τρόπο που του συνέβη.

Εδώ να εκφράσουμε και μια απορία που μας βασάνιζε για ώρα και που θα μπορούσε να θεωρηθεί spoiler, αλλά αυτό δε θα μας πτοήσει. Ποιος γονιός θα εμπιστευόταν το παιδί του στον Jackie Earl Haley; Μα καλά δεν έχουν δει το «Little Children»; Επίσης (μιας και αρχίσαμε τα spoiler) πώς είναι δυνατόν όλα τα πιτσιρίκια να έχουν ξεχάσει ότι πήγαιναν μαζί στο νηπιαγωγείο; Πρώτη φορά ακούμε για περίπτωση καθολικού μετατραυματικού στρες...

Η αλήθεια είναι πως έχουμε δει πολύ χειρότερα remake από το «Nightmare on Elm Street», το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι κακή ταινία. Απλώς τα πάντα πάνω του είναι παντελώς διεκπεραιωτικά, η δημιουργική ομάδα πίσω από αυτό παίζει υπέρ του δέοντος συντηρητικά. Όταν σε ένα τουρνουά πόκερ δεν ακολουθείς ποτέ, δεν ποντάρεις ποτέ, δεν ρισκάρεις ποτέ κι απλώς κοιτάζεις να φυλάξεις τις μάρκες σου, όσο περνάει η ώρα το stack σου ολοένα και λιγοστεύει, μέχρι που τελικά 'εξατμίζεται' και μένεις με άδεια χέρια. Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και στην περίπτωση μας...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-05-2010  |  Διανομή: Village Films  |  Επίσημο Site