London River

Η Elisabeth (Brenda Blethyn) ζει στην αγγλική επαρχία ενώ η κόρη της μένει στο Λονδίνο. Η επαφή τους δεν είναι συχνή και μιλούν στο τηλέφωνο μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι είναι και οι δυο καλά. Ο Ousmane (Sotigui Kouayate) ζει στην Γαλλία, δουλεύοντας νυχθημερόν, έχοντας εγκαταλείψει την οικογένειά του στην Αφρική πριν από 15 χρόνια. Το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο, θα τους κάνει να ανησυχήσουν. Όταν ούτε η κόρη της Elisabeth απαντά στα τηλεφωνήματά της και ούτε ο γιος του Ousmane επικοινωνεί με την μητέρα του στην Αφρική, δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, η μια χριστιανή και ο άλλος μουσουλμάνος, θα βρεθούν στην ίδια πόλη και στα ίδια μέρη ψάχνοντας τα παιδιά τους. Σιγά σιγά, ανακαλύπτουν ότι τα παιδιά τους έμεναν μαζί και εξαφανίστηκαν μαζί. Η προσπάθεια τους να προσαρμοστούν στα γεγονότα είναι έξω από την πραγματικότητα που ήξεραν έως τώρα...

Για να είμαι ειλικρινής είναι μόλις η δεύτερη ταινία του Rachid Bouchareb για την οποία μπορώ να έχω άποψη. Το «Little Senegal» ήταν πολύ καλό και μπορώ να πω ότι και το «London River» δεν πάει πίσω. Πρόκειται για μια πολύ ευαίσθητη ιστορία που ισορροπεί πάνω σε τεντωμένο σκοινί, μη ξέροντας αν θα τα καταφέρει μέχρι το τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ούτε στο τέλος 'το ξέρει'. Το ζήτημα της τρομοκρατίας δεν κυριαρχεί. Η προσοχή επικεντρώνεται λιγότερο στον ρατσισμό και περισσότερο στην προκατάληψη και στις σχέσεις μητέρας και κόρης, πατέρα και γιου που μόνο μπροστά στην παρουσία του θανάτου... ζωντανεύουν και διεκδικούνται από την πλευρά των αμελών μέχρι τώρα γονέων.

Δεν είναι τόσο η σκέψη του τέλους που τους φοβίζει. Είναι η σκέψη του ότι δεν στάθηκαν, δεν χάρηκαν και δεν επένδυσαν πάνω στη σχέση τους με τα παιδιά τους, συναισθήματα όπως η αγάπη, η αφοσίωση και η κατανόηση. Από τη μια η αυταρχική μητέρα που είναι αφοσιωμένη στις καλλιέργειες της και από την άλλη ο μετανάστης πατέρας που αφοσιώνεται στην δουλειά του. Μπροστά στην επερχόμενη τραγωδία χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σταδιακά κιόλας. Στην αρχή κρατούν τις προκαταλήψεις τους. Αλλά όσο περισσότερο απελπίζονται τόσο πιο κοντά έρχονται. Ίσως γιατί δεν έχουν κανέναν άλλον να μοιραστούν τον κοινό πόνο τους. Αφού στην αρχή γνωρίζονται κάτω από άσχημες συνθήκες, η παρουσία τους στα ίδια μέρη και η επιμονή ανεύρεσης των παιδιών τους παρουσιάζει την ανάγκη που έχουν για λίγη συμπαράσταση. Όχι μόνο στην αγωνία τους, αλλά και στις ενοχές που σιγά σιγά δημιουργούνται όσο η ώρα περνάει και οι κατευθύνσεις, που έχουν την επιλογή να πάρουν, λιγοστεύουν. Τα συναισθήματα πολλά. Συγκίνηση, αγωνία, φόβος, απελπισία, τύψεις, χαρά, λύπη. Η οθόνη μετατρέπεται σε αγγελιοφόρο μιας ιστορίας στην οποία ελλοχεύει ο φόβος της μοναξιάς και του θανάτου. Φόβοι που όλοι έχουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Η Brenda Blethyn, αν και σε κάποια σημεία υπερβολική, δίνει μια πολύ καλή παράσταση σε ένα ρόλο που διαφέρει από αυτούς στο «Pride and Prejudice» και στο «Atonement». Κοινά στοιχεία υπάρχουν αλλά εδώ είναι πιο περίπλοκα και πιο χειροπιαστά. Ο Sotigui Kouayate (έπαιζε και στο «Little Senegal») είναι απλά εξαιρετικός. Το πρόσωπο του δεν συμφωνεί με τις εκφράσεις του, αφού καταφέρνει να συνδυάσει τον πόνο και την θλίψη με την σκληρότητα και την ψυχραιμία που έμαθε να έχει όλα αυτά τα χρόνια. Μια φιγούρα που δεν ξεχνιέται εύκολα και προκαλεί μια αμέριστη συμπάθεια από την πλευρά του θεατή.

Ο Rachid Bouchareb στρέφει την κάμερα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και τα διαβάζει μέσω του φακού. Το μόνο μειονέκτημα της ταινίας βρίσκεται προς το τέλος, όταν δεν επιτρέπει στους πρωταγωνιστές να αφήσουν περισσότερο τους εαυτούς τους εκτεθειμένους στις τύψεις τους. Τόσο ώστε ο θεατής να αισθανθεί ότι όχι μόνο υπάρχουν αλλά ότι τους κατακλύζουν. Όμως αυτό, μικρή σημασία έχει. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο γι' αυτούς...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 14-01-2010  |  Διανομή: Σπέντζος  |  Επίσημο Site