The Wolfman

Ο Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) είναι ένας αριστοκράτης που φέρει από τα παιδικά του χρόνια τραυματικά το θάνατο της μητέρας του. Μένοντας εδώ και δεκαετίες μακριά από τη γενέτειρά του, θα επιστρέψει όταν η Gwen (Emily Blunt), σύζυγος του αγνοούμενου αδερφού του, ζητήσει τη βοήθειά του. Ο επαναπατρισμός του δε βελτιώνει ουσιαστικά τις σχέσεις με τον πατέρα του (Anthony Hopkins), την ώρα που η κατάσταση στο Blackmoore είναι εφιαλτική, εξαιτίας κάποιου πανίσχυρου και αιμοδιψούς όντος που σκοτώνει τους χωρικούς. Κι ενώ ο καχύποπτος επιθεωρητής της Scotland Yard, Aberline (Hugo Weaving) ερευνά την υπόθεση, ο Lawrence θα μάθει για μία αρχαία κατάρα που ξυπνά κάθε πανσέληνο. Όντας αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά και να προστατεύσει τη Gwen, ένας άνθρωπος με βασανισμένο παρελθόν θα του αποκαλύψει μία άγνωστη πλευρά του εαυτού του.

Anthony Hopkins, Benicio Del Toro, Hugo Weaving και η ανερχόμενη Emily Blunt μπλέκουν επικίνδυνα με ακόμα ένα remake κλασσικής ταινίας τρόμου, το οποίο φιλοδοξεί να καλύψει μέρος της παρατεταμένης ανομβρίας φρέσκων ιδεών στα horror movies. Τη στιγμή, μάλιστα, που δεν είναι λίγες οι σύγχρονες παραγωγές που καταπιάνονται με λυκανθρώπους και διάφορα συγγενή αιμοδιψή πλάσματα, μία ακόμα ταινία με θέμα τον τερατόμορφο ήρωα που πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη το 1941 προκαλεί εύλογες απορίες για το τι παραπάνω θα προσθέσει σε όσα ήδη ξέρουμε κι έχουμε δει.

Και, δυστυχώς, για ακόμα μία φορά οι κακές γλώσσες επιβεβαιώνονται. Πέραν από τα αναγνωρίσιμα ονόματα του cast, την επιμέλεια στην οπτική αναπαράσταση της βικτωριανής Αγγλίας, τα προσεγμένα ομιχλώδη σκοτάδια στο απειλητικό δάσος και τα ειδικά εφέ, το «The Wolfman» του Joe Johnson πάσχει σε δύο βασικούς τομείς: τις ιδέες και το λόγο που η ταινία του '41 αξίζει να γνωρίσει remake.

Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των ιδεών, οι βασικοί σεναριακοί άξονες κινούνται στα απολύτως προφανή. Η υπερτονισμένη τραγικότητα του χαρακτήρα του Del Toro, οι σχέσεις με τη Gwen και τον πατέρα, η αναπόφευκτη σύγκρουση του φινάλε που δεν επιδέχεται σοβαρής κριτικής, όλα μα όλα καθίστανται προβλέψιμα από τη στιγμή που ο θεατής μπει στο νόημα της ταινίας. Όσο προχωρά η πλοκή, σχεδόν τίποτα δεν μοιάζει ικανό να εκπλήξει.

Αναφορικά όμως με το ζήτημα του γιατί 'χρειαζόταν' ένα remake του «Wolfman», ο Johnson αδυνατεί να δώσει πειστική απάντηση. Κι αυτό γιατί αναβιώνει ένα χαρακτήρα που αισθητικά, μυθολογικά και αλληγορικά τον αφήνει αδούλευτο, φορώντας του απλώς καινούργια ειδικά εφέ. Επομένως, καμία διαφοροποίηση, καμία 'εξήγηση' γιατί αυτός ο νέος 'Λυκάνθρωπος' αξίζει της προσοχής μας και τι σχέση έχει με τη σύγχρονη εποχή, στους θεατές της οποίας απευθύνεται.

Συνεπώς, μπορεί η ανερχόμενη και άκρως ενδιαφέρουσα Emily Blunt να κερδίζει τις εντυπώσεις, μπορεί ο Johnson να μας παραθέτει ορισμένες πραγματικά ενδιαφέρουσες και όμορφες σεκάνς (ειδικά κατά το πρώτο μακελειό στο δάσος), από μόνα τους όμως αυτά είναι πολύ λίγα για να καταστήσουν το «Wolfman» μία ολοκληρωμένη ταινία. Τέλος, ουδέν σχόλιον για τον Anthony Hopkins, ο οποίος εξακολουθεί να παίζει τα πάντα και - το χειρότερο - με την ίδια και απαράλλαχτη μανιέρα.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-02-2010  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site