Nine

Ο Guido Contini (Daniel Day-Lewis) υπήρξε κάποτε διακεκριμένος σκηνοθέτης, μόνο που οι τελευταίες του ταινίες ήταν μεγάλες αποτυχίες. Στην προσπάθεια, λοιπόν, να αναβιώσει την καριέρα του φτάνει στη Ρώμη, οπού θα γυρίσει μια νέα ταινία, το 'Italia'. Έχει κανονίσει τα πάντα, χρηματοδότηση, στελέχωση, διαφήμιση αλλά δεν έχει γράψει ούτε μια λέξη. Έχει μια ταινία χωρίς σενάριο. Αναζητεί απελπισμένα έμπνευση. Στρέφεται στην γυναίκα του, στην ηθοποιό-μούσα του, στην ερωμένη του. Τίποτα. Απλά, δεν έχει εμπιστοσύνη στο εαυτό του. Η περιπλάνησή του, θα περάσει από κόσκινο ολόκληρη τη ζωή του. Η αναζήτηση της έμπνευσης έχει μετατραπεί σε υπαρξιακό αδιέξοδο...

Ο Rob Marshall επιστρέφει με ένα ακόμα μιούζικαλ του Broadway. Μετά το «Chicago» με τις εισπράξεις και τα βραβεία, ο Marshall θεώρησε ευκαιρία να γυρίσει μια ταινία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για να τη δει να φιγουράρει ξανά στις λίστες των βραβείων Oscar. Στο θέατρο όμως είναι αλλιώς τα πράγματα. Η αμεσότητα δίνει στα μιούζικαλ χαρακτήρα show. Στον κινηματογράφο όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Τα μιούζικαλ δεν συγχωρούνται μόνο για την προσπάθεια. Πόσο μάλλον όταν ο Marshall υποχρέωσε τους ηθοποιούς σε πρόβες δυο μηνών πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, με το αποτέλεσμα να είναι τελικά απογοητευτικό.

Το «Nine» δεν δικαιολογεί την προβολή που του έχει δοθεί και σίγουρα δεν άξιζε την αναμονή. Μαθήματα ηθικής, μέτρια μουσικοχορευτικά στην πλειονότητα τους, εύκολοι συνειρμοί και συμπεράσματα, δυστυχώς φαίνεται πιο σοφιστικέ απ' ότι πραγματικά είναι. Η ιταλική προφορά στα αγγλικά είναι μια άτυχη επιλογή και η σκηνοθεσία, το άλφα και το ωμέγα των φιλμ τέτοιου είδους, είναι αδιάφορη και μονότονη. Δεν μας προσκαλεί στην ταινία και δεν νιώθουμε το ρυθμό της. Είναι βέβαια αισθησιακή όσο δεν πάει, και αυτό οφείλεται στις τολμηρές παρουσίες των γυναικών της. Αλλά τι άλλο να ζητήσεις από μια ταινία που 'καίει', αυτό που τελικά αποτελεί το δυνατό της χαρτί, υποβαθμίζοντας την ίδια τη λάμψη της μέσα από τους διαλόγους της;

Ο Daniel Day-Lewis αν και είναι εξαιρετικός ηθοποιός, φαίνεται ότι το μιούζικαλ δεν του ταιριάζει. Η Penelope Cruz είναι ερεθιστική. Η Nicole Kidman και η Sophia Loren παίζουν λίγο και η Judi Dench φαίνεται αξιοπρεπής. Για την Kate Hudson δεν θα μιλήσουμε από σεβασμό στην (μητέρα της) Goldie Hawn. Αυτά που κλέβουν την παράσταση είναι μια έκπληξη και μια σταθερή αξία. Η έκπληξη έρχεται από την Stacey Ferguson (Fergie) που είναι μυστηριώδης (αυτό το οφείλει κατά κύριο λόγο στο χαρακτήρα της, τη Saraghina) προσφέροντας το πιο δυνατό μουσικοχορευτικό. Η σταθερή αξία είναι η Marion Cotillard. Ένα εκφραστικό πρόσωπο που προσαρμόζεται σε κάθε ρόλο που θα του δοθεί, με εξαιρετικά αγγλικά και υπέροχη φωνή. Το φαινόμενο Marion.

Οι ομοιότητες με το «8 1/2» του Fellini είναι πολλές αλλά μπορεί να αποδειχτούν παραπλανητικές, αφού εδώ δεν κρίνεται η ασπρόμαυρη ταινία του '63. Η ταινία του Federico Fellini ήταν κινηματογραφικά πρωτοπόρα με δική της ιδεολογία. Το «Nine» είναι ένα φανταχτερό μιούζικαλ. Όποιος δεν είναι λάτρης των μιούζικαλ δεν έχει λόγο να δει την ταινία. Όποιος είναι λάτρης τους έχει πολλούς λόγους να... πάει στο Broadway να δει την παράσταση όταν ξαναπαιχτεί. Το «Nine» έχει αισθησιασμό και sex appeal. Τίποτα παραπάνω...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 24-12-2009  |  Διανομή: Odeon