Fame

Στη δεκαετία του '80 η σχολή Καλών Τεχνών στη Νέα Υόρκη, ήταν διάσημη για τα ταλέντα που έφερνε στο καλλιτεχνικό προσκήνιο της πόλης. Οι νέοι που επιλέγονταν για να φοιτήσουν εκεί, διέθεταν τα απαραίτητα εφόδια, μεταξύ των οποίων αντοχή στη σκληρή δουλειά και τις υποδείξεις των καθηγητών. Αυτή η σχολή θρύλος έχει πλέον μετονομαστεί σε Fiorello H. Laguardia (προς τιμήν του Δημάρχου της πόλης που την ίδρυσε το 1936) και εξακολουθεί να βγάζει τους καλύτερους χορευτές, ηθοποιούς και τραγουδιστές. Όπως πάντα οι φοιτητές της σχολής έρχονται αντιμέτωποι με την πρόκληση της επιτυχίας σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον, προσπαθώντας να αποδείξουν το ταλέντο τους και να αφήσουν το δικό τους στίγμα.

Στην ταινία - remake της κλασικής ταινίας του Alan Parker, παρακολουθούμε τη φοίτηση κάποιων νέων, ταλαντούχων και μη, σε ξακουστό καλλιτεχνικό σχολείο, όπου μπαίνουν νεούδια για να βγουν καλλιτέχνες; Θα τα καταφέρουν; Ο σκηνοθέτης Kevin Tancharoen αναλαμβάνει να μας δώσει την απάντηση...

"Δε μπορείς να βάλεις δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη" λέει ο θυμόσοφος λαός και στα της ταινίας, "δε μπορείς να βάλεις επτά ιστορίες μέσα στο ίδιο δίωρο" θα προσέθετα εγώ. Στο πόνημα του Tancharoen ο χρόνος είναι λειψός, μιας και θέλει να παρακολουθήσει ταυτόχρονα πολλούς χαρακτήρες, και έτσι όλα γίνονται εν τάχει: από την πρώτη στην τελευταία χρονιά, το κάθε ταλέντο του σχολείο έχει παρά ελάχιστες σκηνές για να δείξει το... ταλέντο του και να αναπτύξει τον χαρακτήρα του. Έτσι ελλείψει χρόνου όλα γίνονται τόσο βιαστικά και στημένα, όπου μας κουράζουν και μας απογοητεύουν: ο 'προβληματικός' νέος πρέπει να δείξει θυμωμένος και έτσι έχει μονίμως τα φρύδια σμιχτά, η 'ψωνισμένη' χορεύτρια χορεύει μόνη της για να αυτοαποθεωθεί, η 'χαμένη' παιδούλα είναι τρομαχτικά αφελής σε όλες της τις σκηνές, και η 'επαναστάτρια' τραγουδίστρια θα συγκρουστεί με την οικογένειά της ήδη από την πρώτη σκηνή.

Δεν τον κατηγορώ που μας πετάει τις προσωπικότητες στο πρόσωπο - δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο άλλωστε. Απλά οι τόσο προφανείς συμβάσεις ρίχνουν την ποιότητα κατακόρυφα. Επίσης όσοι πάτε να δείτε χορό, σημειώστε πως στο νέο «Fame» τα ταλέντα είναι πολλά περισσότερα και αγκαλιάζουν μια γκάμα που αρχίζει στον χορό και τελειώνει στην σκηνοθεσία (!) και ως εκ τούτου οι σκηνές ποιότητας, χορευτικές ή μη, είναι ελάχιστες - μέχρι και η τελική σκηνή δε μπορεί να συγκριθεί με τον τελικό του εγχώριου reality 'So You Think You Can Dance', και το γράφω αυτό πλήρει συνειδήσει...

Δύο ώρες περνούν και οι χάρτινοι χαρακτήρες του Fame ξεδιπλώνονται άγαρμπα για να αποφοιτήσουν βεβιασμένα. Με ένα casting που αδικεί το όλο concept (δεν είναι δυνατόν μόνο η μια τραγουδίστρια να στέκεται αξιοπρεπώς), το Fame ρίχνει την αυλαία του εν μέσω γιουχαΐσματος. Remember my Name? Μπααα...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 01-10-2009  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site