Fifty Dead Men Walking

Στη Ιρλανδία των 80's o Martin, ένας νεαρός από το Δυτικό Μπέλφαστ, πείθεται από τους Βρετανούς να εισχωρήσει στον IRA και να ενεργεί ως 'ρουφιάνος' τους. Καθώς ανεβαίνει την ιεραρχική σκάλα της οργάνωσης και τροφοδοτεί τον Βρετανό πράκτορα στον οποίο λογοδοτεί με πληροφορίες, θέτει τον εαυτό του και εκείνους που αγαπά σε κίνδυνο. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Martin MacGartland.

Η ανθρώπινη ζωή είναι η υπέρτατη αξία, το πλέον θεμελιώδες των δικαιωμάτων, η προστασία του οποίου αποτελεί τον πρωταρχικό στόχο ενός κράτους δικαίου. Ουδείς έχει δικαίωμα να την αφαιρεί και σε κανένα δεν αξίζει να πεθάνει, ακόμα κι αν είναι το πιο στυγνό κάθαρμα που πάτησε το πόδι του στη γη, ακόμα κι αν ο δολοφόνος έχει το δίκιο με το μέρος του. Αυτά ως εισαγωγή για να ξεκαθαρίσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν επιδοκιμάζουμε πολλές από τις ενέργειες και τις πρακτικές του IRA.

Ωστόσο από αυτό το σημείο μέχρι την -στα όρια του γραφικού- δαιμονοποίηση των μελών της εν λόγω οργάνωσης και της πλάγιας ηρωοποίησης της Βρετανικής πλευράς η διαφορά είναι μεγάλη και δύσκολο να παραμεριστεί χάριν της σχετικής ικανότητας της σκηνοθέτιδος Kari Skogland πίσω από τον φακό. Σε κάποιον, που δεν γνωρίζει τίποτα για την περίοδο και τα γεγονότα που το φιλμ πραγματεύεται και που αγνοεί τα κατά συρροή εγκλήματα των βρετανικών δυνάμεων καταστολής στην περιοχή, θα δοθεί λανθασμένη εντύπωση (μια ενοικίαση του «Bloody Sunday» του Paul Greengrass μετά την προβολή toy «Fifty Dead Men Walking» επιβάλλεται!) Η Skogland, ενώ φαινομενικά πασάρει μια απολιτίκ θεώρηση των πραγμάτων, στην πραγματικότητα πριμοδοτεί σε κάθε ευκαιρία την βρετανική πλευρά και ανάγει τον βασικό χαρακτήρα σε... all British hero θυμίζοντας (ιδίως στο μελοδραματικό φινάλε με τη μουσική επένδυση στη διαπασών) την κακή πλευρά του αμερικανικού σινεμά. Ακόμα και ο τίτλος του φιλμ που αναφέρεται στους 50 'μελλοθάνατους' στους οποίους ο ήρωάς μας 'έδωσε χάρη', έχει κάτι το ενοχλητικά πομπώδες.

Κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με ένα δευτεροκλασάτο δραματικό θρίλερ, έναν ανθυπο-Donnie Brasco που, σε αντίθεση με το ευπρεπέστατο φιλμ του Mike Newell, δεν κατορθώνει να περάσει στον θεατή την εσωτερική μάχη του βασικού ήρωα (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Jim Sturgess, που εδώ απέχει παρασάγγας από την...πάνινη κούκλα του «21»). Αυτό οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός ότι η Skargland δεν χάνει ευκαιρία να μας κάνει να μισήσουμε τους συντρόφους του βασικού ήρωα. υ.γ. Τον Ben Kingsley τον αφήνουμε επιμελώς ασχολίαστο κι ελπίζουμε να ρεφάρει με το επερχόμενο «Shutter Island» του Scorsese. Από τον «Oliver Twist» του Polanski το 2005 και μετά δεν έχει σταυρώσει μια ερμηνεία της προκοπής!

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 11-06-2009  |  Διανομή: Odeon