Il Divo

Εναλλακτικά γνωστός ως θείος Τζούλιο, καμπούρης, αλεπού, Μολώχ, σαλαμάνδρα, σκοτεινός Πάπας, άνθρωπος του σκότους, Βελζεβούλ, ο διατελέσας επτά φορές πρωθυπουργός Ιταλίας Giulio Andreotti (Toni Servillo), σημάδεψε την μεταπολεμική πολιτική ζωή της γείτονος χώρας όσο κανείς άλλος. Εξέχων στέλεχος της παράταξης των Χριστιανοδημοκρατών, διατηρείται έως σήμερα στα πολιτικά πράγματα παρά τις χρόνιες δικαστικές περιπέτειες για σχέσεις με τη Μαφία, την εμπλοκή του στη δολοφονία του δημοσιογράφου Mino Pecorelli και τις αποκαλύψεις αρκετών ακόμα σκανδάλων που οδήγησαν στη διάλυση του άλλοτε κραταιού κόμματος. Ό,τι παρακολουθούμε τοποθετείται - κυρίως - στη δεκαετία του '90, περίοδο της τελευταίας διακυβέρνησης Andreotti που σηματοδότησε την αρχή του τέλους των Χριστιανοδημοκρατών.

Για όσους αναρωτιούνται πώς το φαινόμενο Berlusconi ήρθε κι έδεσε στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας, η ταινία του Paolo Sorrentino αποτελεί την καλύτερη απάντηση. Θα ήταν όμως περιοριστικό να στριμωχθεί το αριστούργημα αυτό στη λογική του ντοκιμαντέρ, την οποία ούτως ή άλλως δεν υπηρετεί. Προϊόν ενδελεχούς έρευνας κι εξαίρετης καλλιτεχνικής διαύγειας, το «Il Divo» έχει από τώρα κερδίσει την κινηματογραφική του αθανασία.

Τόσο το «Il Divo» όσο και το πρόσφατο «Gomorra» αποτέλεσαν αντικείμενο επερώτησης στην ιταλική βουλή. Το φιλμ του Sorrentino, ωστόσο, κερδίζει χαλαρά τις εντυπώσεις απ' το αξιόλογο αντίπαλο δέος. Οι στέρεες βάσεις του «Il Divo» τίθενται στο αψεγάδιαστα δομημένο σενάριο του Ιταλού δημιουργού. Ένα φιλμ καταγγελίας, μία βιογραφία κατορθώνει να φτάσει σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς μη-γραμμικής αφήγησης παρά τη χρήση slow motion. Οι δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένες σκηνές καδράρουν τα πάντα με νοηματική μεστότητα. Το καστ αποδίδει εκπληκτικά. Οι επιμέρους λεπτομέρειες λειτουργούν εναρμονισμένες στην εντέλεια, οι φωτισμοί είναι ιδιοφυείς και η μουσική επένδυση, είτε ακολουθεί κλασσικούς ήχους βιολιών είτε άκρως προβοκατόρικους electro-pop, αφήνει το δικό της ξεχωριστό στίγμα.

Με τον ανατριχιαστικό Toni Servillo, έχουμε έναν Andreotti λεπτοδουλεμένο, που πέραν των γνώριμων 'βαφτιστικών' αναδεικνύει σημειολογικά ακόμα ένα. Ο Andreotti του Servillo είναι ένας Νοσφεράτου, ένα βαμπίρ που ο σκηνοθέτης του αναμφίβολα σέβεται όπως ακριβώς θα σεβόταν ένας πιστός χριστιανός τον ίδιο το διάβολο. Αυτό βέβαια δεν αποτρέπει τον Sorrentino να στηλιτεύσει με τον πλέον ειρωνικό και τραχύ τρόπο τόσο τον ίδιο τον 'Divo Giulio' με το σάπιο πολιτικό σκηνικό που τον περιέβαλε όσο και τη διαπλοκή με τη Μαφία. Η σκηνή εισόδου της κομματικής φατρίας του Andreotti παραπέμπει ανοικτά σε ήρωες του Tarantino απ' το «Reservoir Dogs». Η αντίστοιχη σεκάνς του Servillo θυμίζει «Hellraiser». Για να μην αναφερθούμε στο διπλό φραστικό χτύπημα της έναρξης. Η χρήση της ειρωνείας και του σαρκασμού στο «Il Divo» θα μπορούσε να είναι βγαλμένη απ' το μυαλό του Fellini όταν εκείνος γύριζε το «Roma».

Δραματουργικά άρτια, θεσπέσια μέσα στις αντιθέσεις της και καταιγιστική, το μόνο που απαιτεί η κορυφαία ιταλική ταινία των τελευταίων ετών είναι να έχετε μία γενική ιδέα περί του θέματος. Για όσους δε γνωρίζουν τι εστί Andreotti, μία σύντομη διαδικτυακή αναζήτηση αρκεί. Αλλωστε, το γλωσσάρι στην έναρξη της ταινίας αναλαμβάνει να σας εντάξει στο κλίμα. Έπειτα, αφεθείτε στο ντελιριακό, σχεδόν διονυσιακό «Il Divo» και θεωρείστε την ανταμοιβή σας δεδομένη.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 13-11-2008  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site