Happy-Go-Lucky

Αν κάτι ξέρει καλά να κάνει ο Mike Leigh είναι να αναδεικνύει ιστορίες. Κάπως έτσι ο Βρετανός επιβεβαιώνει γιατί είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του καιρού μας, διότι ξέρει να τις προσφέρει, απλές αλλά ποτέ μονοδιάστατες. Γνωστά παραδείγματα η «Vera Drake» και το «Secrets & Lies». Το «Happy Go Lucky» είναι ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα. Η ιστορία μίας νεαρής δασκάλας, της Poppy (Sally Hawkins), που αντί να υποκύπτει στις κοινωνικές συμβάσεις επιμένει με όπλο το χαμόγελο να αντλεί δύναμη για τη ζωή εμπνέοντας και τους γύρω της είναι κάτι που σε πρώτη ανάγνωση κάθε άλλο παρά συναρπάζει. Το πιθανότερο είναι δε πως παραπληροφορεί. Πρέπει να θέσεις εαυτόν ενώπιον της οπτικής του Leigh για να διαπιστώσεις πως οι ιδέες είναι καλές, αλλά η εποικοδομητική διαχείρισή τους καλύτερη.

Ο Leigh παίρνει τη Hawkins, την υποστηρίζει να ξεπεράσει το σκόπελο των ιδιομορφιών του ρόλου της (στα χέρια άλλων εύκολα θα μπορούσε να προκύψει καρικατούρα) προστατεύοντάς τη με μία ατμόσφαιρα που επιτρέπει το λεπτό χιούμορ αλλά πατάει περισσότερο στην κατηγορία του κοινωνικού φιλμ, για να ανταμειφθεί εν τέλει αποσπώντας μία συνεπέστατη ερμηνεία. Τοποθετεί την ηρωίδα σ' ένα φωτεινό Λονδίνο, περιτριγυρισμένη κυρίως από γυναίκες κι έναν τσιτωμένο δάσκαλο οδήγησης. Οι μικρο-ιστορίες όπου πρωταγωνιστεί αποδεικνύουν την ομορφιά, την ουσία και τη συνοχή τους με την πάροδο του χρόνου, όσο οι ψηφίδες που απαρτίζουν την ψυχοσύνθεση της ενώνονται, δίνοντας μορφή και νόημα στην ταινία.

Η Poppy είναι μία γυναίκα στο σύγχρονο κόσμο, που βρίσκεται εκ διαμέτρου αντίθετη απ' την μπουχτισμένη στο μάρκετινγκ και τα στρας αισθητική ενός «Sex And The City», που μέσα από τον καταναλωτικό παροξυσμό και την αστική σεξουαλική επανάσταση (για όσους ακόμα ψάχνονται η αληθινή συντελέστηκε κάπου στο '60) καμώνεται πως ξέρει τις γυναίκες. Αλλά έρχεται μία ταινία που μιλά για (τη γυναικεία) ψυχή και τη γενικότερη στάση ζωής χωρίς επιδεικτικούς διδακτισμούς και φανφάρες. Στο «Happy-Go-Lucky» τίποτα δεν εκβιάζεται και τίποτα δε φτιασιδώνεται. Οι επιλογές των χαρακτήρων έχουν τον πρώτο λόγο και η αισιοδοξία αναβλύζει ειλικρινά μα ποτέ προβοκατόρικα. Η νέα δουλειά του Mike Leigh προτείνεται ανεπιφύλακτα πρωτίστως στο γυναικείο κοινό κι έπειτα σ' όσους αγαπούν να τις παρατηρούν. Σάρκινες, δυναμικές, όμορφες μέσα απ' τα ψεγάδια και τη μοναδικότητά τους.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 02-10-2008  |  Διανομή: Odeon  |  Επίσημο Site