RocknRolla

Τα πεδίο δράσης του Guy Ritchie είναι λίγο πολύ γνωστό. Το Λονδίνο, οι σκοτεινοί δρόμοι του και οι ακόμη πιο σκοτεινοί τύποι του συνθέτουν το σκηνικό μίας ταινίας που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσε να θεωρηθεί παρωδία των φιλμ νουάρ. Ένας μεγαλοαπατεώνας του Λονδίνου, μέλη του υποκόσμου, ένας ρώσος μαφιόζος, μία femme fatale και ένα πίνακας μεγάλης αξίας (τόσο μεγάλης που δεν τον βλέπουμε ποτέ) είναι τα βασικά στοιχείο ενός κυνηγητού αλληλοεξόντωσης στο οποίο ο κερδισμένος δεν είναι απαραίτητα ο πιο ικανός ή ο πιο έξυπνος. Κάπου ανάμεσα σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν τι κάνουν, ξεφυτρώνει ένας Rocknrolla, ένας τελειωμένος ροκ σταρ ο οποίος με τις απρόβλεπτες αντιδράσεις του δίνει σ' αυτήν την αλυσίδα των συμπτώσεων μία νέα τροπή. Καλώς ήρθατε (ξανά) στον κόσμο του Guy Ritchie.

Τελικά, το να περιμένει κανείς τον καινούριο Guy Ritchie σημαίνει, όσον αφορά στις σινεφίλ προσδοκίες μας, το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να περιμένεις τον καινούριο... Tarantino. Έχοντας μαγευτεί από τον κόσμο του «Lock, Stock and Two Smoking Barrels» και του «Pulp Fiction» αντιστοίχως, και περιμένοντας το επόμενο, εφάμιλλο κατά προτίμηση, βήμα, έρχεται το «Rocknrolla» και το «Kill Bill». Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι και χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί. Το «Kill Bill» σε τελική ανάλυση δικαίωσε του φανατικούς των εμμονών του Tarantino ενώ το αυτό συμβαίνει και με το «Rocknrolla». Ο κύριος Ritchie λοιπόν, έχοντας αποφασίσει να αποτινάξει την ρετσινιά του 'greatest star`s husband', είπε να το γιορτάσει στους δρόμους του Λονδίνου παρέα με τους γνώριμους σε όλους μας loosers και να θυμίσει την γοητεία που ασκούν στον θεατή οι απανωτές κινηματογραφικές συμπτώσεις, που αν και ξαναζεσταμένες παραμένουν ελκυστικές.

Η γοητευτική εικονογράφηση, η 'φάλτσα' κάμερα, οι περίεργοι χρωματικοί τόνοι και η ικανότητα του σεναριογράφου/σκηνοθέτη να σκιαγραφεί πλειάδα χαρακτήρων χωρίς να εμμένει σε κανέναν ιδιαιτέρως αλλά και χωρίς να αδικεί κάποιον είναι λόγοι για να παραμείνετε επιεικείς με αυτήν την σεναριακή επανάληψη που τόλμησε ο Ritchie. Αλλωστε είναι σαφές ότι το αποτέλεσμα αυτής της επανάληψης είναι διασκεδαστικό, δυστυχώς σαφές είναι επίσης ότι ο δημιουργός της παρουσιάζεται μουδιασμένος και χλιαρός, 'αρετές' που μεταγράφονται ως κοιλιές στην αφηγηματική ροή.

Το cast της ταινίας στέκεται στο ύψος του αποθεώνοντας το βρετανικό φλέγμα και αποζημιώνοντάς μας με αυτοσαρκαστικές εξάρσεις και λαμπρές επιδόσεις στον στίβο του coolness. Όχι, ο Gerard Butler δεν αποτελεί την βασική ατραξιόν της ταινίας, αντιθέτως μάλιστα αργεί να βρει ρυθμό. Η σταθερή αξία του Tom Wilkinson είναι αυτή που σχεδόν μονοπωλεί την προσοχή μας ενώ ο Ritchie δεν παραλείπει να μας συστήσει το next hot thing της show business που ακούει στο όνομα Toby Kebbell και κατορθώνει να αφήσει αποτύπωμα με την ερμηνεία του. Αν και το σχόλιο που ακολουθεί μπορεί να θεωρηθεί βιαστικό, νομίζω ότι ο ρόλος του Johnny Quid (που ενσαρκώνει ο Kebbell) είναι ό,τι θα συγκρατήσουμε από μία ταινία που σχετικά σύντομα θα ξεχάσουμε παρ' όλο που η θέασή της φτιάχνει τα κέφια και παρά το γεγονός ότι ο δημιουργός την έχει οραματιστεί ως τριλογία. Ο Guy Ritchie επέστρεψε λοιπόν, αν και όχι δριμύτερος, απλώς κεφάτος...

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 04-12-2008  |  Διανομή: Village Films